Przeprowadzenie postępowania w sprawie karnej skarbowej nie może zastąpić wszczęcia i przeprowadzenia właściwego postępowania podatkowego, mającego na celu ustalenie wysokości zobowiązań podatkowych.
Przepis art. 57 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/ stanowi tylko uprawnienie /a nie zobowiązanie/ po stronie pracodawcy, nie daje natomiast podstawy do roszczeń po stronie pracownika o powołanie go na stanowisko inspektora kontroli skarbowej.
Wynik kontroli ustalony przez inspektora kontroli skarbowej w trybie art. 24 ust. 2 spełniający warunki art. 25 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/ nie jest ostateczną decyzją organu administracji, która może być zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Możliwość naruszenia wyniku kontroli skarbowej /art. 30 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej - Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ dotyczy wyłącznie określenia w wyniku kontroli wysokości zobowiązania podatkowego. Inne ustalenia zamieszczone w tym samym wyniku kontroli nie wywierają skutków, o których mowa w art. 28 tej ustawy, i nie mogą być podważane w żadnym z trybów, o których mowa
W świetle art. 196 par. 1 i 3 Kpa brak jest możliwości zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowienia o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia żądania skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych /art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej - Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./.
Nieważna - jako wydana z naruszeniem przepisów o właściwości organów kontroli skarbowej - jest decyzja wydana przez Ministra Finansów na skutek odwołania wniesionego przez stronę, utrzymująca w mocy decyzję inspektora kontroli skarbowej odmawiającą wznowienia postępowania zakończonego wydaniem wyniku kontroli, o którym mowa w art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U
Przepis art. 196 par. 3 Kpa nie przewiduje możliwości wniesienia skargi na postanowienie odmawiające przedłużenia terminu określonego w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/.
Od decyzji Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej, wydanej w I instancji, przysługuje odwołanie do Ministra Finansów.
Organem wyższego stopnia w stosunku do inspektora kontroli skarbowej, upoważnionym do rozpatrywania odwołań od jego decyzji, jest Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej. Decyzja wydana w takiej sprawie w trybie odwoławczym z upoważnienia Ministra Finansów jest decyzją nieważną, wydaną przez organ niewłaściwy.
Zaniechanie skorzystania z trybu przewidzianego w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/ powodujące, że wynik kontroli, określający wysokość zobowiązań podatkowych, ma skutek decyzji ostatecznej /art. 28 cyt. ustawy/, wyłącza możliwość kwestionowania zasadności tych zobowiązań w postępowaniu dotyczącym należnych odsetek.
Wyniki kontroli skarbowej, przeprowadzonej na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/ - w razie skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych - są w sprawie tylko jednym z dowodów, który podlega ocenie na tle całokształtu prawidłowo zebranego materiału dowodowego /art. 80 Kpa/.
Organy kontroli skarbowej nie są uprawnione do rozstrzygania w sprawie ulg podatkowych.
Urząd skarbowy nie jest organem wyższego stopnia w stosunku do urzędu kontroli skarbowej i nie ma uprawnień do utrzymywania w mocy względnie uchylenia wyniku kontroli. Wynik kontroli po skierowaniu sprawy na drogę postępowania podatkowego jest jednym z dowodów w sprawie wymiaru podatków i podlega samodzielnej ocenie organu podatkowego.
Powołanie się przed organem kontroli skarbowej, działającym w trybie ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ na okoliczność otrzymania darowizny nie jest powołaniem się na tę okoliczność "przed organem podatkowym", o czym stanowi art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207 ze zm./.
Organ podatkowy na wniosek skarżącego trzykrotnie odraczał termin płatności podatku, aczkolwiek każdy z wniosków określał termin, do którego ogranicza odroczenie. Mimo to organ konsekwentnie odraczał płatność podatku z uwagi na złożenie przez skarżącego wniosku o przywrócenie terminu do złożenia żądania skierowania wyniku kontroli Urzędu Kontroli Skarbowej na drogę postępowania w sprawach zobowiązań
1. Wprawdzie z przepisów art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/ wynika, iż inspektorów powołuje i odwołuje Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej, lecz to "powołanie i odwołanie" nie dotyczy stosunku pracy lecz powołania jako organu kontroli skarbowej. 2. Zgodnie z art. 42 ustawy o kontroli skarbowej do inspektorów w sprawach z zakresu stosunku
Dyrektor urzędu kontroli skarbowej, nie będąc pracownikiem jednostki organizacyjnej kierowanej przez Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej, nie może wydawać w jego imieniu decyzji administracyjnych określonych w art. 30 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./.
W sytuacji, gdy została wydana przez organ podatkowy ostateczna decyzja określająca wysokość zobowiązania podatkowego, to w toku późniejszej kontroli skarbowej nie może być wydany "wynik kontroli", w którym odmiennie określono by wysokość tego zobowiązania, gdyż taki wynik kontroli, mając na względzie treść art. 28 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm.
W przypadku gdy postępowanie podatkowe zostało wszczęte przed urzędem skarbowym i postępowanie kontrolne organu kontroli skarbowej jest prowadzone z inicjatywy urzędu skarbowego, wynik kontroli nie stanowi zagadnienia wstępnego.
1. Dopiero wyniki postępowania pozwoliły w ocenie organów podatkowych, a wcześniej organu kontroli, na uznanie Przedsiębiorstwa za podlegające szczególnemu nadzorowi podatkowemu, a więc i przepisom rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 lutego 1982 r. w sprawie szczególnego nadzoru podatkowego oraz zasad i trybu wykonywania tego nadzoru /Dz.U. nr 9 poz. 68 ze zm./, a to w związku z uznaniem za
Decyzja organu I instancji wydana samodzielnie przez Zastępcę Naczelnika Urzędu Skarbowego, który w oparciu o art. 5 i art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1982 r. o urzędzie Ministra Finansów oraz urzędach i izbach skarbowych /Dz.U. 1994 nr 106 poz. 511/ nie jest organem administracji podatkowej, władnym do wydawania decyzji podatkowych. Zgodnie z art. 268a Kpa wskazane wyżej organy mogą w formie
