Z punktu widzenia art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) umorzenie postępowania z braku dowodów winy na podstawie przepisów kodeksu wojskowego postępowania karnego z 1945 r. należy traktować jak umorzenie postępowania z powodu, o którym obecnie
Orzeczenie (postanowienie) b. Najwyższego Sądu Wojskowego, rehabilitujące skazanego, a wydane pod rządem poprzednio obowiązującej procedury karnej, jako przybierające postać prawomocnego umorzenia postępowania karnego, jest orzeczeniem ostatecznym (finalnym) uwalniającym niesłusznie skazanego od winy i kary. Uzasadnia to potraktowanie go na równi z wyrokiem uniewinniającym wydanym przez Sąd Najwyższy
W razie śmierci osoby, o której mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. art. 34, poz. 149), przysługujące jej uprawnienia do żądania od Skarbu Państwa odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przechodzą na osoby wymienione
W sprawach o odszkodowanie dochodzone na podstawie przepisów rozdziału 50 k.p.k., a także w sprawach wynikających z przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149), będących w toku przed dniem 29 września 1991 r., wysokość opłat za daną instancję zasądzonych
W odróżnieniu od trybu postępowania nadzorczego określonego w art. 156-159 Kpa wojewódzka komisja poborowa działając w trybie nadzoru może w oparciu o art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony /t.j. Dz.U. 1988 nr 30 poz. 207 ze zm./ dokonywać zarówno oceny legalności orzeczeń organów pierwszej instancji w sensie szeroko pojmowanej ich zgodności z prawem, a także
