Mianowany urzędnik państwowy - w razie zwolnienia z pracy - otrzymuje do czasu podjęcia nowego zatrudnienia wynagrodzenie z funduszy Skarbu Państwa /art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, wyłączające uprawnienie do zasiłku z Funduszu Pracy, przewidziane w ustawie z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75
Sąd nie ma uprawnień do wkraczania w kwestię oceny pracy poszczególnych pracowników i doboru osób przewidzianych do rozwiązania stosunku pracy.
Artykuł 57 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr 21 poz. 123/ nie może być wykorzystywany jako podstawa do przeprowadzenia generalnej weryfikacji wszystkich pracowników urzędu wojewódzkiego w drodze rozwiązania z nimi stosunku pracy i następnie mianowania na nowo niektórych z nich na określone stanowiska.
Przy zmianach w funkcjonowaniu urzędów wojewódzkich prowadzonych w trybie art. 57 ustawy z dnia 27 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr. 21 poz. 123/ nie przysługuje szczególna ochrona stosunku pracy pracowników przebywających na urlopach wychowawczych.
1. Przepis art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ reguluje wyłącznie konsekwencje już zaistniałego rozwiązania z urzędnikiem państwowym mianowanym stosunku pracy na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2, nie stanowi zaś samodzielnej podstawy prawnej do wydawania decyzji o rozwiązaniu takiego stosunku, ani też nie może być traktowany
1. Polecenie służbowe organu odwoławczego jest w zasadzie wiążące dla organu I instancji, gdyż organ ten uprawniony jest jedynie do przedstawienia swoich zastrzeżeń organowi II instancji na zasadach określonych w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ i ewentualnego zawiadomienia organu nadrzędnego nad organem odwoławczym. 2
Do czasu określenia w odrębnej ustawie sposobu powoływania, organizacji i szczegółowych zasad działania regionalnych izb obrachunkowych, kontrolę gospodarki finansowej gmin i ich związków, w tym nadzór nad sprawami budżetowymi, wykonują wojewodowie, jeżeli w myśl dotychczas obowiązujących przepisów kontrola taka /nadzór/ należała do wojewódzkich rad narodowych /art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca
Treść przepisu art. 45 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 maja 1990 r. o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy a organy administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 34 poz. 198/ nie daje podstaw do przyjęcia, że wojewoda może wydawać decyzje jako organ odwoławczy również po dacie utworzenia kolegiów odwoławczych przy sejmikach samorządowych
1. Użyte w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o rozwiązywaniu stosunku pracy z pracownikami państwowymi mianowanymi w urzędach naczelnych i centralnych organów administracji państwowej oraz terenowych organów administracji rządowej /Dz.U. nr 51 poz. 300/ pojęcie nieostre "inne ważne przyczyny" jako podstawa rozwiązania stosunku pracy musi być interpretowane zgodnie z podstawowymi założeniami
1. Decyzja administracyjna o odwołaniu mianowanego urzędnika państwowego z zajmowanego stanowiska, bez równoczesnego mianowania go - za jego zgodą - na inne stanowisko, jest decyzją o rozwiązaniu stosunku pracy. 2. Powodem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ może być tylko taka
Rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem mianowanym w oparciu o art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ następuje dopiero wówczas gdy równocześnie, - choroba pracownika trwa dłużej niż jeden rok, - pracownik z powodu choroby jest nieobecny w pracy ponad jeden rok. Nie ma znaczenia fakt istnienia lub nie istnienia stanowiska
Rada pracownicza wydaje opinię, o jakiej mowa w par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 listopada 1982 r. w sprawie zasad współdziałania kierowników urzędów państwowych z radami pracowniczymi /Dz.U. nr 39 poz. 261/ w formie uchwały. Uchwała powinna być sformułowana na piśmie /może mieć też postać wyciągu z protokołu posiedzenia rady pracowniczej/.
W świetle art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego można nie tylko decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy, ale także decyzję "kierownika organu nadrzędnego", która uchylając pierwszoinstancyjną decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy prowadzi do utrzymania przez stronę statusu pracownika
1. Wprawdzie wypowiedzenie stosunku pracy jest jednostronną czynnością prawną, jednakże cofnięcie wypowiedzenia jest skuteczne tylko pod warunkiem zgody drugiego podmiotu stosunku pracy. 2. Przyznanie pracownikowi korzystniejszych warunków płacy w okresie wypowiedzenia przez niego stosunku pracy nie oznacza samo przez się powstania nowego stosunku pracy, znoszącego skutki prawne złożonego wypowiedzenia
Zaproszenie przewodniczącego rady pracowniczej na posiedzenie kierownictwa resortu, na którym minister informuje o decyzji zwolnienia pewnej liczby pracowników mianowanych, nie może być uznane za równoznaczne z zasięgnięciem opinii rady pracowniczej w sprawie zamiaru zwolnienia konkretnego pracownika, wymaganej przez art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych
Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej są uprawnione do wydawania decyzji nakazujących usunięcie uchybień w zakresie higieny pracy również w rolniczych spółdzielniach produkcyjnych.
Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ reorganizacja Urzędu tylko wtedy uzasadnia rozwiązanie - na tej podstawie - stosunku pracy z urzędnikiem gdy połączona jest ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia. Jeśli nie zmniejsza się stanu zatrudnienia a tylko mechanicznie łączy lub dzieli wydziały to brak jest podstaw prawnych
1. Przeniesienie urzędnika mianowanego do pracy w innym urzędzie na okres do sześciu miesięcy /art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ następuje w formie decyzji, a nie polecenia służbowego w rozumieniu art. 18 ust. 1 tej ustawy. Decyzja taka nie może być wykonana do czasu rozpatrzenia wniesionego odwołania, chyba że nadano
Rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem państwowym na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ może dotyczyć wszelkich pracowników będących urzędnikami państwowymi mianowanymi, w tym również pracowników wyróżniających się swoją postawą zawodową i społeczną, wzorowych; dla zastosowania tego przepisu konieczne jest
1. Zalecenie wykonania obowiązku, wynikające z par. 2 ust. 1 uchwały nr 13 Rady Ministrów z dnia 11 lutego 1983 r. w sprawie funduszów surowców wtórnych /M.P. nr 8 poz. 48; zm. M.P. 1984 nr 19 poz. 133/, nie jest decyzją administracyjną. Jest to wystąpienie pokontrolne, wydane na podstawie par. 9 i par. 10 uchwały nr 106 Rady Ministrów z dnia 28 maja 1982 r. w sprawie utworzenia Inspektoratu Gospodarki
Przysługujące organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. 12 poz. 49/ prawo zgłoszenia sprzeciwu przeciwko działaniom wymienionym w tym przepisie, podejmowanym w sprawach indywidualnych, powinno być realizowane w formie decyzji administracyjnej.
1. Do zatrudnionego na stanowisku Głównego Inspektora Ochrony Przeciwpożarowej w Urzędzie Gospodarki Morskiej, zajmującego stanowisko kierownicze i samodzielne - zgodnie z art. 2 ust. 6 dekretu z dnia 27 grudnia 1974 r. o służbie funkcjonariuszy pożarnictwa /Dz.U. nr 50 poz. 321/ i mianowanego na to stanowisko - mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych
Przepis art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, nie wyklucza możliwości czasowego przeniesienia pracownika m.in. na niższe od zajmowanego dotychczas stanowiska, pod warunkiem wszakże, że zostaną spełnione wszystkie przewidziane w tym przepisie wymogi.
