Ze względu na realizację prawa do obrony możliwe jest wyłączenie odpowiedzialności karnej osoby składającej w konkretnym postępowaniu zeznania w charakterze świadka, pomimo zrealizowania przez jej zachowanie znamion typu czynu zabronionego opisanego w art. 233 § 1 k.k. Podstawę wyłączenia odpowiedzialności stanowi w tych przypadkach niemożność przypisania temu zachowaniu cechy bezprawności. Wyłączenie
Przepis art. 60 § 4 k.p.k. nie ma (...) zastosowania, jeżeli pokrzywdzony przed upływem terminu przedawnienia, przewidzianego w art. 101 § 2 k.p.k., złożył do prokuratora skargę przeciwko określonej osobie o popełnienie przestępstwa - niezależnie od tego, czy jest ono ścigane z oskarżenia publicznego, czy prywatnego - a prokurator odstąpił prawomocnie od ścigania wobec stwierdzenia, iż przestępstwo
W jaki sposób zaksięgować zdarzenie utraty wynajętego samochodu osobowego. Po zakończeniu umowy najmu nie został on zwrócony firmie, w której był wykazany jako środek trwały. Do prokuratury skierowano sprawę o wszczęcie postępowania o przywłaszczenie samochodu. Czy należy go dalej amortyzować?
Wprawdzie, zgodnie z art. 440 k.p.k., niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, uchyleniu podlega orzeczenie, którego utrzymanie w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, ale przepis ten nie znajduje zastosowania w postępowaniu kasacyjnym (art. 536 k.p.k.). Oznacza to, że Sąd Najwyższy, w ramach tego postępowania, nie bada z urzędu, czy zaskarżone orzeczenie dotknięte jest rażącą niesprawiedliwością
Jeśli w postępowaniu przed sądem pierwszej (lub drugiej) instancji nie doszło do wydania orzeczenia w trybie art. 42 § 4 k.p.k., to w kasacji nie można skutecznie zarzucać naruszenia art. 41 § 1 k.p.k. W razie gdy apelacja nie podnosiła w ogóle określonego zarzutu o charakterze względnym, a zaskarżony nią wyrok utrzymano w mocy, poczynienie takiego zarzutu dopiero w kasacji jest dopuszczalne jedynie
1. Przedmiotem zaskarżenia jest wyrok Sądu odwoławczego, którym zmieniono zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji w ten sposób, że przyjęto, iż przypisany oskarżonemu czyn stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. W tej sytuacji jest oczywiste, że sprawa ta - z momentem ogłoszenia wyroku Sądu odwoławczego - uzyskała status sprawy o wykroczenie, a konsekwencją tego jest to, że zarówno tryb wniesienia
Wydanie nawet nieobiektywnej opinii nie zawsze jest równoznaczne z pomówieniem choć daje możliwość dochodzenia swoich racji zwłaszcza na drodze procesu cywilnego, warto przypomnieć, że prawo karne jako mające charakter subsydiarny nie zawsze jest właściwą i skuteczną płaszczyzną ich dochodzenia.
Istnieją kontratypy, których znamiona zostały ustalone w drodze praktyki wymiaru sprawiedliwości lub zostały sformułowane w drodze koncepcji doktrynalnych w nauce prawa karnego. Są to kontratypy pozaustawowe, wśród których należy wyróżnić zgodę pokrzywdzonego, zabiegi lecznicze, karcenie nieletnich i ryzyko sportowe. Zasada nullum crimen sine lege poenali zakazuje tylko uznać za czyn zabroniony taki
Węzeł kary łącznej (kar łącznych) orzeczonej w poprzednim wyroku traci moc, a granice nowej kary łącznej, która ma zostać orzeczona, określa przepis art. 86 § 1 k.k. Nie można zatem utrzymywać, bazując na przepisie art. 575 § 1 k.p.k., że wysokość łącznej kary grzywny wymierzonej H. M. w poprzednim wyroku łącznym Sądu Rejonowego w P. z dnia 15 kwietnia 2004 r., miała wiążące znaczenie w kolejnym postępowaniu
Argument, że skoro oskarżony w czasie popełnienia dwóch przestępstw osądzonych w jednej ze spraw podlegających łączeniu, miał w znacznym stopniu ograniczoną poczytalność, to występuje co do niej wątpliwość także w postępowaniu o wydaniu wyroku łącznego, nie uwzględnia specyfiki tego postępowania. Od dnia 1 lipca 2003 r. nieuprawnione jest także domniemanie, że uzasadniona wątpliwość (co do poczytalności
Przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. należy do kategorii tzw. „przestępstw skutkowych”. To w konsekwencji oznacza, iż kryminalizacją objęto tylko te postacie udaremniania egzekucji przez dłużnika, które prowadzą do oznaczonego skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela.
Punktem odniesienia do oceny czy in concreto wystąpił „stan rzeczy osądzonej” jest (ten sam) czyn sprawcy. Przesądza o tym treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Stwierdzenie to niewątpliwie pozostaje w ścisłej relacji z zasadą niepodzielności przedmiotu procesu karnego, która jest jednym z gwarantów pewności stanu prawnego. Tej zasadzie z pewnością nie służyłoby praktyka kolejnego pociągania sprawcy do odpowiedzialności
Zaliczenie (niezależnie od tego czy prawidłowe czy nie) 208 dni pozbawienia wolności odbytych bezpodstawnie na poczet innej kary pozbawienia wolności musi rodzić określone skutki dla orzekania w przedmiocie ewentualnego odszkodowania i zadośćuczynienia na gruncie przepisów Rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego. W trybie określonym tymi przepisami rekompensowana może być tylko rzeczywista i istniejąca
Treści rzekomo zawierające fałszywe wiadomości mogące wyrządzić istotną szkodę interesom Państwa Polskiego zawarte zostały w wierszu. A zatem ujęte zostały one w formę literacką. (...) Niezależnie od wartości literackich tego utworu, nie tracił on takiego charakteru. Taka forma krytycznej wypowiedzi twórczej o rzeczywistości, często skierowana przeciwko określonej władzy, jest znana od stuleci i zaliczanie
Jeśli (...) ustala się znikomą szkodliwość społeczną czynu, to - kierując się kryteriami określonymi w art. 115 § 2 k.k., należy rozważyć, m.in., postać zamiaru i motywację sprawcy, a to w konsekwencji rodzi wymaganie usytuowania sprawcy w procesowym charakterze podejrzanego. Skoro zaś organ procesowy tego nie uczynił (choć powinien), to z tego tytułu, kosztem praw gwarancyjnej określonej osoby, nie
Przepis art. 25 §2 k.p.k stanowi regulację szczególną w procedurze karnej, wobec czego reguły w nim wyrażone należy interpretować ściśle i nie jest dopuszczalna jakakolwiek interpretacja rozszerzające we wskazanym zakresie.
1. Odwoływanie się do - stosowanych wprawdzie przez sądy wprost - norm aktów międzynarodowych wiążących Polskę oraz do ustawy zasadniczej jest (...) niewłaściwe, jeżeli ich realizacja i tak następuje przez wyraźne i szczegółowe uregulowania kodeksowe. Powoływanie się na nie może być zasadne tylko jako wsparcie zarzutu obrazy przepisów kodeksu albo w ramach zarzutu wykazującego wadliwą, sprzeczną z
W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że oskarżony może zgłaszać dowody z zeznań świadków w każdym czasie, także w fazie postępowania odwoławczego.
