Czasokres stosowania tymczasowego aresztowania nie może przedłużać się nadmiernie, zaś pamiętać także należy i o tym, że przedłużające się tymczasowe aresztowanie może być uzasadnione tylko wówczas, gdy wyrażana jest konkretna argumentacja oparta na rzeczywistych wymogach interesu publicznego, który pomimo obowiązywania zasady domniemania niewinności ma przeważyć nad zasadą respektowania wolności osobistej
Jeżeli przestępstwo jest ścigane na wniosek pokrzywdzonego, osoba prawna lub stowarzyszenie przez swój organ albo powołanego przez ten organ pełnomocnika uprawnione jest do złożenia wniosku o ściganie ze skutkami przewidzianymi w art. 12 k.p.k. Procedura karna przewiduje, że tylko określone kategorie podmiotów mają legitymację do występowania w roli pełnomocników stron w postępowaniu karnym - pełnomocnikiem
1. Przyjęcie jednej z (…) wersji (zdarzenia) i odrzucenie pozostałych wymaga wykazania, że te inne ewentualne wersje zdarzenia są nieprawdopodobne lub też ich prawdopodobieństwo jest w racjonalnej ocenie znikome, nie dające się rozsądnie uzasadnić i pozostaje w sprzeczności z elementarnymi zasadami życiowego doświadczenia lub w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy. 2. Ustalenie czynu przypisanego powinno
1/ Zwrot „postępowanie toczy się”, użyte w art. 6 ustawy z dnia 29 marca 2007 roku o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 64, poz. 432), dotyczy jedynie tzw. kinetyki procesu, a nie jego statyki. Zatem nie odnosi się ono do właściwości sądu. 2/ Reguła petryfikacji właściwości sądu, która ma zastosowanie w związku z wejściem w życie
Na ponowne postanowienie prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego wydane w warunkach określonych w art. 330 § 2 k.p.k. pokrzywdzonemu, który uprzednio wykorzystał już uprawnienia przewidziane w art. 306 § 1 k.p.k., nie przysługuje zażalenie. Ma on natomiast prawo wniesienia aktu oskarżenia określonego w art. 55 § 1 k.p.k. w terminie miesiąca od doręczenia mu zawiadomienia o postanowieniu
postanowił: na podstawie art. 441 § 2 k.p.k. przekazać rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego powiększonemu składowi Sądu Najwyższego.
O dosobnienie związane z internowaniem skutkowało niewątpliwie większym rozmiarem krzywd psychicznych i fizycznych, niż izolacja spowodowana aresztowaniem, nawet gdy potem okazało się ono niesłuszne. Dlatego też czynienie jakichkolwiek porównań przy zasądzaniu zadośćuczynienia związanego z krzywdą spowodowaną izolacją opartą na dwóch jakże różnych podstawach, nie znajduje akceptacji. Z uwagi na okoliczności
Zbędnym w wyrokach łącznych jest używanie formuły 'traci moc wyrok łączny', bądź też 'rozwiązuje wyrok łączny', bowiem stosowanie do treści art. 575 §1 kpk skutek taki następuje ex lege, z chwilą wydania nowego wyroku łącznego. Użycie więc jednej ze wskazanych reguł stanowi superfluum, które z reguły nie wnosi nic do treści merytorycznej orzeczenia i wywołanych przez nie skutków. Z chwilą wydania nowego
1. Określenie zawarte w normie art. 286 § 1 k.k. „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”, przesądza, z jednej strony, o charakterze tzw. przestępstwa kierunkowego, a jednocześnie jest znamieniem wiążącym się z wartościowaniem ekonomicznym, podobnie jak np. mienie. Pojęcie to, stanowiące treść celu działania sprawcy, wypracowano w teorii i praktyce wymiaru sprawiedliwości na gruncie przepisów k.k.
Stosownie do art. 457 § 2 k.p.k. w razie utrzymania w sądzie odwoławczym zaskarżonego wyroku w mocy, przez uznanie apelacji za oczywiście bezzasadną, uzasadnienie wyroku sporządza się jedynie na wniosek strony złożony w termie 7 dni od ogłoszenia wyroku, ale gdy oskarżony jest pozbawiony wolności i nie ma obrońcy, a nie był obecny przy ogłoszeniu wyroku, termin ten liczy się od doręczenia mu odpisu
Dostrzeżenie przez któryś z podmiotów, któremu kasacja została doręczona, braków formalnych, powodujących niedopuszczalność kasacji, nie tylko nie uprawniało tego podmiotu do zaskarżenia przedmiotowego zarządzenia, ale też nie dawało prezesowi sądu kompetencji do reasumpcji swojej (przewodniczącego wydziału albo upoważnionego sędziego - art. 93 § 2 k.p.k.) wcześniejszej decyzji o przyjęciu kasacji.
Mając na uwadze, że powodem umorzenia jest śmierć oskarżonego oraz charakter - uchylonego też z tej tylko przyczyny - wyroku sądu pierwszej instancji, Sąd Najwyższy uznał, że - choć art. 632 k.p.k. nie różnicuje podstaw umorzenia (poza pojednaniem) - zachodzi w tej sprawie wyjątkowa sytuacja, której dotyczy art. 632a k.p.k., dająca podstawę do nieobciążania go kosztami umorzonego postępowania i obciążenia
Z natury wyroku łącznego wynika (...), że orzeczona nim kara łączna nie może wywoływać dla skazanego skutków mniej korzystnych niż te, jakie wynikają dlań z wykonania poszczególnych kar orzeczonych w jednostkowych wyrokach. Rozważając zatem kwestię wydania wyroku łącznego, który miałby obejmować w ramach kary łącznej - kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i bez takiego
Przepis art. 442 § 3 k.p.k. określa odstępstwa od zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego, skodyfikowanej w art. 8 § 1 k.p.k., stanowiąc, że sąd rozpoznający sprawę ponownie jest związany zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami do dalszego postępowania, przedstawionymi przez sąd odwoławczy. Taki wyjątkowy charakter tego przepisu sprawia, że podlega on ścisłej wykładni. Owe „zapatrywania prawne
Nie można powoływać się na pogwałcenie prawa strony w sytuacji gdy strona świadomie i z własnego wyboru nie korzysta z tych form umożliwiających realizację tego prawa, które zostały mu udostępnione. Oskarżyciel posiłkowy będąc zawiadomiony o terminie rozprawy apelacyjnej, w rozprawie tej nie wziął udziału. Tak więc z własnej woli zrezygnował z uzyskania pouczenia jakie kroki winien podjąć dla ewentualnego
Przestępstwo stypizowane w art. 191 § 2 k.k. ma miejsce, gdy dążenie sprawcy jest zgodne z prawem. Sprawca wymuszający zwrot świadczenia działa w takim celu ze świadomością, iż na podstawie obowiązującego prawa przysługuje mu wierzytelność, a więc że dłużnik jest zobowiązany do świadczenia. Wierzytelności, o których mowa w komentowanym przepisie, nie dotyczą bliżej nieokreślonych, tajemniczych rozliczeń
1. Kodeks postępowania karnego nie tworzy własnej definicji poczytalności, odwołując się w tym zakresie do norm kodeksu karnego, który skutki prawne dla oskarżonego łączy jedynie ze zniesieniem lub znacznym ograniczeniem poczytalności w rozumieniu art. 31 § 1 - 3 k.k. 2. Zdaniem Sądu Najwyższego orzekającego w sprawie trafny jest w zasadzie konsekwentnie przyjmowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego
Wyjaśnienia A. B. wykazują pełną orientację co do sensu i szczegółowej treści zeznań pokrzywdzonego. Podejmowane przez skazanego wobec tego dowodu reakcje obronne były całkowicie adekwatne i niczego w ocenie tej nie zmienia fakt, że ostatecznie okazały się nieskuteczne. W sposób wykazujący co najmniej dobrą znajomość swej sytuacji procesowej skazany złożył skuteczny sprzeciw od wyroku nakazowego, składał
Postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego (...) oraz postępowanie w sprawie (przestępstwa objętego następnie wyrokiem łącznym) są odrębnymi postępowaniami i fakt że orzekała w ich składzie ta sama sędzia nie stanowi naruszenia art. 40 § 1 pkt 7 k.p.k. O obrazie tego przepisu można mówić jedynie wówczas, gdyby w składzie orzekającym zasiadał ponownie sędzia który brał udział w wydaniu orzeczenia
1. Okoliczności nie uwzględnione przy skazaniu, a stanowiące warunek sine qua non wznowienia postępowania, to tylko takie, które wskazywałyby na obligatoryjne nadzwyczajne złagodzenie kary zobowiązujących. Tym samym wznowienie postępowania na podstawie tego przepisu nie jest możliwe, gdy nowo ujawnione fakty lub dowody świadczą wyłącznie o wystąpienie okoliczności mogących wprawdzie skutkować nadzwyczajnym
Orzeczenie o jawności akt zakończonych postępowań lustracyjnych, przeprowadzonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz. U. z 1999 r. Nr 42, poz. 428 ze zm.), wydane na podstawie art. 63b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o
Przepis art. 542 § 3 k.p.k. nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania na wniosek strony.
Przepis art. 294 § 1 k.k. tylko wtedy może być zastosowany w kwalifikacji prawnej odnoszącej się do ciągu przestępstw i stanowić podstawę skazania i wymiaru kary, gdy każde z tych przestępstw dotyczyłoby mienia znacznej wartości.
