Zwrot pomaga do jej zbycia, stanowiący znamię czynu zabronionego określonego w art. 215 § 1 kk z 1969 r., może obejmować także takie działanie, które jest pośrednictwem w przekazywaniu sprawcy kradzieży okupu płaconego przez właściciela rzeczy w celu jej odzyskania.
Uprzedni pobyt podejrzanego w schronisku dla nieletnich podlega uwzględnieniu przy obliczaniu okresu tymczasowego aresztowania, od którego zależy właściwość sądu w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania.
Przepis par. 11 zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów /M.P. nr 76 poz. 707/, jako wykraczający poza upoważnienie ustawowe /art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Dz.U. nr 30 poz. 179 ze
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji ani na podstawie art. 97 ust. 1, ani innego przepisu ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ nie ma uprawnienia do regulowania kwestii związanych z obrotem lokalami w sensie cywilnoprawnym.
Odstępstwa od zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego nie zostały ograniczone jedynie do wypadku wskazanego w art. 4 § 2 kpk z 1969 r. (obecnie art. 8 § 2 kpk). Mogą one bowiem wynikać także z innych postanowień ustawy, przy czym dotyczy to zarówno kodeksu postępowania karnego, jak też innych aktów normatywnych o randze ustawy.
Przemoc wobec osoby jako forma zmuszania w rozumieniu art. 191 § 1 kk może polegać tylko na bezpośrednim fizycznym oddziaływaniu na człowieka i nie obejmuje oddziaływania pośredniego (tzw. przemocy pośredniej) przez postępowanie z rzeczą.
Treść art. 17 § 2 Przepisów wprowadzających Kodeks karny z 1997 r. jest jednoznaczna. Przepis ten stwierdza, że sprawa wszczęta przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego, przez właściwego według dotychczasowych przepisów oskarżyciela, toczy się dalej w tym samym trybie, co nie pozostawia wątpliwości, że decydujące znaczenie uzyskuje chwila wszczęcia postępowania. Jeśli zatem postępowanie wszczęte
Stwierdzony ex post udział w charakterze obrońcy na rozprawie przed Sądem Wojewódzkim jako sądem pierwszej instancji osoby nieuprawnionej do obrony według przepisów o ustroju adwokatury, nie stwarza bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 388 pkt 6 d. k.p.k., jeżeli równocześnie na rozprawie oskarżony korzystał z pomocy innego obrońcy.
W sprawach zakończonych prawomocnym wyrokiem, w których kara nie została wykonana, w zakresie orzekania o warunkowym przedterminowym zwolnieniu z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, do osób odbywających kary pozbawienia wolności, stosuje się od dnia 1 września 1998 r. przepisy kodeksu karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. (arg. ex art. 14 pkt 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Przepisy wprowadzające
Aby określić czyn z art. 57 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe /Dz.U. 1993 nr 72 poz. 344 ze zm. - patrz uwaga/ w sposób przewidziany przez art. 59 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia /Dz.U. nr 12 poz. 116 ze zm./ należy skonkretyzować, w jakim działaniu lub zaniechaniu obwinionego organ orzekający upatruje naruszenie
Zastosowanie w sprawie instytucji świadka incognito nie zwalnia oskarżyciela publicznego z obowiązku dokładnego określenia w akcie oskarżenia zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody (art. 332 § 1 pkt 2 kpk).
Orzekanie w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania w toku postępowania przygotowawczego stanowi czynność sądową w postępowaniu przygotowawczym (art. 329 § 1 kpk) i zgodnie z art. 329 § 2 kpk powinno nastąpić jednoosobowo. Nie dotyczy to rozpoznawania zażaleń na postanowienie sądu wydane w tym przedmiocie, gdyż orzekanie przez sąd nie jest już czynnością postępowania przygotowawczego
Uprawnienie skazanego do złożenia wniosku w postępowaniu wykonawczym, zagwarantowane w art. 8 d. k.k.w., ani nie zastępuje, ani nie umniejsza uprawnienia do przedstawienia wyjaśnień na posiedzeniu sądu, którego przedmiotem jest kwestia odwołania warunkowego zwolnienia.
Funkcjonariusz policji nie ma interesu prawnego w domaganiu się corocznie wydania zaświadczenia przez właściwego komendanta policji potwierdzającego fakty pełnienia służby w warunkach szczególnych zagrażających życiu i zdrowiu o jakich mowa par. 4 pkt 1-4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 1995 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony
Nie można podzielić twierdzeń zawartych w skardze, z których wynika utożsamianie pojęć "wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutów" z czynnością techniczną sporządzenia takiego postanowienia. W pojęciu bowiem "wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów" mieści się nie tylko jego sporządzenie, lecz także obowiązek niezwłocznego ogłoszenia /art. 269 par. 1 Kpk/. Istota tej czynności procesowej
Sąd pierwszej instancji, orzekający na podstawie art. 65 lub 67 k.k.w. z 1969 r. (obecnie: art. 150 i 151 k.k.w.), nie jest uprawniony do odroczenia wykonania kary z powodu, związanego wyłącznie z zamierzonym czy faktycznym wniesieniem kasacji.
Jeżeli zachodzą warunki przewidziane w art. 389 § 1 k.p.k. (art. 334 § 1 d. k.p.k.) nie ma przeszkód do odczytania wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym, nawet jeśli te wyjaśnienia złożone zostały w trybie art. 308 § 2 k.p.k. i to bez względu na to, czy następnie spełniono nakaz przewidziany w § 3 art. 308 k.p.k. (dawniej art. 276 § 2 k.p.k. 1969 r.).
Sądem powołanym do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji, a dokonującym przewidzianych w ustawie czynności w postępowaniu przygotowawczym (art. 329 § 1 kpk) lub rozpoznającym zażalenie na czynności postępowania przygotowawczego (art. 329 § 2 kpk), jest ten sąd, który byłby właściwy po wpłynięciu aktu oskarżenia. W wypadku rozpoznawania zażalenia na postanowienie o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia
Rozpoznanie wniosku skazanego o zastosowanie wobec niego przepisu art. 4 § 2 k.k. następuje na posiedzeniu, na którym sąd wojewódzki (obecnie sąd okręgowy) - stosownie do dyspozycji przepisu art. 30 § 1 k.p.k. - orzeka w składzie trzech sędziów.
Oświadczenie oskarżonego lub jego obrońcy o wypowiedzeniu 'stosunku obrończego', o którym mowa w art. 378 § 1 k.p.k., nie podlega kontroli sądu także w przypadku gdy 'stosunek obrończy' został nawiązany w wyniku wyznaczenia obrońcy z urzędu.
Zastępcza kara pozbawienia wolności, określona w prawomocnym wyroku przed wejściem w życie kodeksu karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. (Dz.U. 1997 r. Nr 88, poz. 553), jest wykonywana stosownie do regulacji zawartej w art. 14 pkt 2 przepisów wprowadzających Kodeks karny (ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Dz.U. 1997 r. Nr 88, poz. 554 ze zm.) według zasad dotychczasowych, co oznacza, że w wypadku,
