Wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 września 2008 r., sygn. II SA/Wa 649/08
W ramach obowiązku określonego w art. 84 § 3 k.p.k. poinformowanie na piśmie sądu o braku podstaw do wniesienia kasacji lub wniosku o wznowienie postępowania - jako efekt udzielonej pomocy prawnej - powinno przybrać formę opinii prawnej.
1. Kwestia dopuszczalnego błędu w urządzeniach pomiarowych nie ma przecież żadnego wpływu na stan świadomości osoby badanej co do tego, czy znajduje się lub też może się znajdować w stanie nietrzeźwości. Świadomość istnienia takiej okoliczności, tj. stanu nietrzeźwości, rozumiana być musi jako wynikająca z poziomu rozwoju psychicznego zdolność rozpoznania określonego stanu własnej osoby; w praktyce
Zarówno racje wynikające z zastosowania do przepisu art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 524 § 1 k.p.k. wykładni gramatycznej (określenie „przed terminem” nie jest równoznaczne ze zwrotem „po terminie”), jak też wnioski wynikające z wykładni funkcjonalnej, ujmujące rolę przepisów art. 445 § 1 k.p.k. oraz art. 524 § 1 k.p.k. jako przepisów określających precyzyjnie końcową datę złożenia stosownego środka
Zaniechanie wykonania czynności związanej z zaskarżeniem orzeczenia lub uchybienie terminowi do wykonania tej czynności przez pełnomocnika strony nie uzasadnia restytucji tego terminu, chociażby ten, którego pełnomocnik reprezentuje, nie ponosił żadnej przy tym winy. Pogląd ten wynika z rozróżnienia istoty obowiązków i uprawnień, jakie w świetle ustawy ciążą na obrońcy oskarżonego oraz na pełnomocniku
Skorzystanie z prawa do odmowy składania zeznań w oparciu o przepis art. 182 § 3 k.p.k. oznacza, iż osoba, której takie prawo służy, nie chce w ogóle zeznawać w sprawie, a zatem nie chce także odpowiadać na pytania stron, albowiem ta faza przesłuchania świadka (pytania z inicjatywy stron) uwarunkowana jest obowiązkiem złożenia zeznań (por. art. 370 § 1 i 2 k.p.k.).
1. Do oceny, czy już upłynął termin przedawnienia karalności czynu zabronionego, popełnionego przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego skarbowego, stosuje się przepisy tego kodeksu skarbowego i to niezależnie od tego, która ustawa przy orzekaniu jest względniejsza dla sprawcy zgodnie z art. 2 § 2 k.k.s. Natomiast dla oceny, czy okres przedawnienia liczony będzie w oparciu o pkt.1 albo pkt.2 z §
W orzecznictwie utrwalił się pogląd, że stan ograniczonej poczytalności w stopniu określonym w art. 31 § 2 k.k. stanowi istotny element strony podmiotowej czynu i musi zawsze znaleźć odzwierciedlenie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu oraz jego kwalifikacji prawnej, nawet wówczas, gdy sąd nie stosuje nadzwyczajnego złagodzenia kary.
1) Zgodnie z art. 43 § 2 k.k. zakaz obowiązuje od uprawomocnienia się orzeczenia. Okres, na który środek orzeczono, nie biegnie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, chociażby orzeczonej za inne przestępstwo. Wyklucza to możliwość przyjęcia przerwania biegu okresu obowiązywania zakazu z innych przyczyn (na przykład z powodu obowiązywania zakazu tego samego rodzaju orzeczonego w innej sprawie
Zgodnie z treścią art. 335 § 1 k.p.k. jednym z warunków uwzględnienia przez sąd wniosku o dobrowolne poddanie się karze winien być brak wątpliwości co do okoliczności popełnienia przestępstwa. Wątpliwości nie może przy tym budzić nie tylko zasadnicza kwestia sprawstwa czynu przez określoną osobę, ale wszelkie te okoliczności, które są istotne dla ustaleń o odpowiedzialności karnej sprawcy, w tym dla
1. Nie można [...] opierać decyzji na fakcie skazania, które uległo zatarciu przed jej wydaniem, gdyż jest to sprzeczne z art. 106 k.k. 2. Jeżeli z aktualnej informacji z Krajowego Rejestru Karnego wynika, że skazanie uległo zatarciu (nie widnieje w kartotece karnej), to wówczas organ obowiązany jest uznać je za niebyłe i wydać odpowiednie do tak ustalonego stanu faktycznego rozstrzygnięcie. Wojewódzki
Objęcie skazanego leczeniem w trybie art. 117 k.k.w. ma oczywiste, i negatywne konsekwencje dla sfery wolności osobistej (podobnie jak np. stosowanie tymczasowego aresztowania) i stanowi istotną dolegliwość, nie zmienia to jednak faktu, iż rozstrzygnięcie to nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie karne w zakresie odnoszącym się do odpowiedzialności karnej skarżącego.
1. Sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie, to sprzeczność w treści samego orzeczenia między jego poszczególnymi rozstrzygnięciami, a nie sprzeczność między orzeczeniem i jego uzasadnieniem. W dodatku ma to być sprzeczność, która uniemożliwia wykonanie tego orzeczenia, a nie jedynie taka, która to wykonanie utrudnia. 2. Sprostowanie omyłek pisarskich i rachunkowych w orzeczeniu