1. Spółki prawa handlowego nie są podmiotami o jakich mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych /Dz.U. nr 6 poz. 43 ze zm./, a co za tym idzie nie mogą one otrzymać świadectwa broni, to jest pozwolenia na broń na okaziciela. Ten specyficzny rodzaj pozwolenia na broń dotyczyć może wyłącznie jednostek państwowych. Tylko one podlegały właściwym
Z treści przepisu art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ wynika, że zobowiązuje on tylko do określenia wykazu łagrów, a nie miejsc zesłania i deportacji. Tak więc wykaz sporządzony w tym ostatnim zakresie ma inne znaczenie niż wykaz łagrów i winien być tylko materiałem
Materiały i wyroby pirotechniczne mieszczą się w ustawowym pojęciu "materiałów wybuchowych" /art. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych Dz.U. nr 6 poz. 43 ze zm./, także zgodnie ze standardami międzynarodowymi. Obrót nimi wymaga koncesji Ministra Spraw Wewnętrznych.
Nie istnieje w systemie prawa polskiego "prawo do posiadania broni".
Kombatantom i innym osobom uprawnionym, pobierającym rentę inwalidzką z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje prawo do dodatku kombatanckiego, określonego w art. 15 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. Nr 17, poz. 75 ze zm.)
1. W warunkach ustawowej reglamentacji posiadania pozwoleń na broń, podyktowanej względami bezpieczeństwa i porządku publicznego, wyłącznie osobiste predyspozycje i zamiłowania osoby ubiegającej się o takie pozwolenie nie mogą stanowić wystarczających okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń. 2. Nie kwestionując idei masowości uprawiania sportu i możliwości uprawiania go indywidualnie
Przepis par. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie udzielania poborowym odroczeń czynnej służby wojskowej oraz zwalniania żołnierzy z tej służby przed jej odbyciem, a także uznawania poborowych i żołnierzy za jedynych żywicieli rodzin /Dz.U. nr 85 poz. 431/ nie stwarza podstawy do udzielenia poborowemu odroczenia służby wojskowej ze względu na konieczność
Na zasadzie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16/ odroczenia zasadniczej służby wojskowej udziela się poborowemu, jeżeli od jego osobistej pracy uzależnione jest prowadzenie gospodarstwa rolnego wskutek tego, że wstępny poborowego, dotychczas prowadzący gospodarstwo, pobiera emeryturę lub rentę inwalidzką
Ani ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /t.j. Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16/ ani rozporządzenie wykonawcze Rady Ministrów z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie udzielania poborowym odroczeń czynnej służby wojskowej oraz zwalniania żołnierzy z tej służby przed jej odbyciem, a także uznawania poborowych i żołnierzy za jedynych żywicieli rodzin /Dz.U.
Ogólnikowe stwierdzenie organu, że wykonywanie pracy przymusowej w ZSRR, podobnie jak w obozach pracy III Rzeszy Niemieckiej w czasie II wojny światowej, nie stanowi podstawy do ubiegania się o uprawnienia kombatanckie, gdy nie została wyjaśniona przyczyna wywiezienia do obozu, jest ustaleniem dowolnym.
Zasądzenie na rzecz jednej z osób wymienionych w art. 8 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność w rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 157) całego roszczenia które przypadałoby osobie represjonowanej, nie stoi na przeszkodzie zgłoszenia w trybie przepisów
Niedostateczna znajomość przepisów dotyczących obchodzenia się z daną bronią uzasadnia odmowę wydania pozwolenia na broń także w sytuacji, gdy występują okoliczności faktyczne uzasadniające wydanie takiego pozwolenia /art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych - Dz.U. nr 6 poz. 43 ze zm./.
Z art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa wynika, że sąd administracyjny nie jest kolejną trzecią instancją postępowania administracyjnego. Do jego kompetencji należy ocena czy zaskarżona decyzja administracyjna jest zgodna z prawem. Wniesiona skarga w zasadzie nie zawiera zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa, a sprowadza się do kwestionowania słuszności zaskarżonej decyzji. Powyższa sfera
W wypadku śmierci osoby represjonowanej na skutek wykonania kary śmierci wymierzonej wyrokiem, który został uznany za nieważny na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 ze zm.), na osoby wymienione w art. 8 ust. 1 zdanie 2 tej ustawy
Wdowy lub wdowcy po kombatantach i innych osobach mogą wnosić własne wnioski o wszczęcie postępowania jedynie w sytuacji, gdy śmierć ich małżonków nastąpiła po dniu 1 stycznia 1991 r., jako dacie wejścia w życie ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./.
1. Ustawa z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ przyznaje w uznaniu szczególnych zasług osób, które walczyły o suwerenność ojczyzny określone uprawnienia pracownicze, emerytalne, ulgi taryfowe i zniżki, jednakże nie ma wśród nich zwolnień podatkowych. 2. Zaniechanie ustalania i poboru
Powierzenie stwierdzenia nabycia uprawnień przewidzianych w ustawie z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) Kierownikowi Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych nie oznacza, iż dopiero z datą orzeczenia kombatant lub osoba represjonowana nabywa prawo określone ustawą. Kierownik
Uznanie przez Trybunał Konstytucyjny, a następnie przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, że art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ w przedstawionym w tezie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego zakresie jest sprzeczny z Konstytucją oznacza, że sprzeczność
Dla możliwości skierowania do odbycia służby zastępczej /art. 189 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej - Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./ nie wystarczy odwołanie się do ogólnych idei wegetarianizmu i pacyfizmu; niezbędne jest wykazanie rzeczywistych sprzeczności indywidualnych reguł postępowania z obowiązkiem służby wojskowej.
Art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) przyznaje osobom wymienionym w tym przepisie prawo do świadczeń przewidzianych w ustawie z dnia 29 maja 1974 r. o inwalidach wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r., Nr 13, poz. 68 ze zm
Represjami z przyczyn narodowościowych określonymi w art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ nie mogą być represje stosowane wobec osób narodowości niemieckiej bądź takich osób narodowości polskiej, które w ramach wydanego przez III Rzeszę Niemiecką rozporządzenia
