Uchwała SN z dnia 22 września 1994 r., sygn. I KZP 22/94

Zasądzenie na rzecz jednej z osób wymienionych w art. 8 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność w rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 157) całego roszczenia które przypadałoby osobie represjonowanej, nie stoi na przeszkodzie zgłoszenia – w trybie przepisów tej ustawy – żądania zasądzenia przez pozostałe osoby uprawnione należnych im roszczeń.

Sąd Najwyższy w sprawie Jerzego S. i Teresy H., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, postanowieniem z dnia 10 czerwca 1994 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni:

„Czy w sytuacji, gdy zostało prawomocnie zasądzone odszkodowanie na rzecz jednej z osób wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149), toczy się odrębne postępowanie w tej samej kwestii z wniosku innych osób należących do kręgu uprawnionych wymienionych w powołanym wyżej przepisie cytowanej ustawy spełnienie przysługujących roszczeń tych osób może nastąpić dopiero po wzruszeniu prawomocnego orzeczenia, czy też osoby te powinny dochodzić swych roszczeń w innym trybie, np. w drodze powództwa cywilnego?”