1. Odrębność procedury związanej z wykonywaniem przez organ administracji kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonej przez sąd lub kolegium do spraw wykroczeń /art. 181 par. 1 w związku z art. 2 pkt 7 Kkw i - odpowiednio - art. 100 Kpw/ i procedury administracyjnej, na mocy której organ może cofnąć prawo jazdy z urzędu w związku z udowodnionym faktem prowadzenia przez kierowcę
Zgodnie z art. 107 par. 3 Kpa organ administracji jest obowiązany podać w uzasadnieniu faktycznym swej decyzji m.in. dowody, na jakich się oparł oraz przyczyny, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności. Dopełnienie tego obowiązku nabiera szczególnej wagi wówczas, gdy organ administracji ustala kandydata na wieczystego użytkownika nieruchomości spośród kilku ubiegających się osób, kierując
Akt administracyjny odwołujący pracownika ze stanowiska, na jakim został on zatrudniony na podstawie powołania, nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z czym nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
1. Organizacja zakładowa związku zawodowego, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym na prawach strony zgodnie z zasadami określonymi w art. 31 Kpa, nie jest legitymowana do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdyż byłoby to sprzeczne z dyspozycją art. 197 pkt 2 Kpa. 2. W sprawie, w której stroną postępowania jest wyłącznie gospodarstwo zespołowe Spółdzielni Kółek
Pismo okólne wojewody nie może stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej.
Akt odwołania pracownika ze stanowiska, na którym został zatrudniony na podstawie powołania, nie jest decyzją, do której mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego i nie podlega odwołaniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Decyzja terenowego organu administracji państwowej stopnia wojewódzkiego, zmieniająca lub uchylająca na podstawie art. 200 par. 2 Kpa ostateczną decyzję tego organu zaskarżoną do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest rozstrzygnięciem wydanym w I instancji i służy od niej odwołanie, zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego.
1. Wobec objęcia z dniem 1 stycznia 1981 r. postępowania w sprawach podatkowych przepisami Kpa, przy dokonywaniu tzw. wymiarów doraźnych organy administracji są obowiązane - zamiast przepisów dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym /t.j. Dz.U. 1963 nr 11 poz. 60 ze zm./, który utracił moc, i wydanego na jego podstawie zarządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1952 r. w sprawie ustalenia
Jeżeli w sprawie podatkowej złożono dwa podania, z których jedno dotyczy okresu kwiecień-maj 1980, a drugie tego samego okresu a nadto okresu do końca 1980 r. i złożone zostało po dniu 31 sierpnia 1980 r. po czym oba podania zostały załatwione jedną decyzją, to skarga w części dotyczącej okresu kwiecień-maj 1980 podlega odrzuceniu, w części zaś dotyczącej okresu po 31 sierpnia 1980 r. rozpoznaniu na
1. Teza, że ubiegający się o nabycie gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi był w dniu orzekania przez organ administracji nadal dzierżawcą tych gruntów z mocy art. 674 w zw. z art. 694 Kc, pomimo wygaśnięcia terminu oznaczonego w umowie, i w związku z tym korzysta z pierwszeństwa przewidzianego w par. 12 ust. 2 pkt 1 zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu
Rozporządzenie Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego z dnia 15 grudnia 1971 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w szkołach i w innych placówkach oświatowo-wychowawczych oraz w szkołach wyższych /Dz.U. 1972 nr 1 poz. 5/ bezpośrednio określa warunki oraz związane z nimi obowiązki osób odpowiedzialnych w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, nie przewidując formy decyzji administracyjnej
1. Roszczenia ze stosunku pracy pracownika mianowanego są załatwiane przez właściwe organy administracji w drodze decyzji administracyjnych. Za decyzję taką uznać należy również pismo właściwego organu zawierające co najmniej oznaczenie organu i adresata aktu, rozstrzygnięcie w sprawie i podpis upoważnionego pracownika. 2. Jeżeli ustawa nie przewiduje innego organu odwoławczego, organem właściwym do
1. Artykuł 62 Kpa nie daje organowi podstaw do rozstrzygnięcia jedną decyzją administracyjną wniosków dwóch stron o sprzecznych interesach, dotyczących wprawdzie tego samego przedmiotu, jednakże opartych na odrębnych podstawach materialnoprawnych. W takim wypadku bowiem organ ma do czynienia z dwoma odrębnymi stosunkami materialnoprawnymi, co do których powinny być wydane odrębne decyzje administracyjne
1. Organ administracji państwowej jest władny, na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ rozwiązać umowę notarialną i orzec o wygaśnięciu prawa do działki budowlanej oddanej w użytkowanie wieczyste w przypadku nie rozpoczęcia budowy domu w terminie 2 lat od daty sporządzenia aktu notarialnego. 2. Z wyżej
Zarządzenie Ministra wydane na podstawie "samoistnej" uchwały Rady Ministrów, nie może stanowić podstawy prawnej decyzji. Zarządzeniem takim jest zarządzenie nr 198 Ministra Rolnictwa z dnia 22 października 1975 r. /Dz.Urz. MR nr 10 poz. 44/ zmienione zarządzeniem nr 162 z dnia 7 grudnia 1977 r. w sprawie zasad i trybu przyznawania dotacji na zagospodarowanie gruntów rolnych przez uspołecznione jednostki
1. Zawarte w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ pojęcie "ważnych względów" winno być rozpatrywane również od strony subiektywnej oceny zainteresowanego zmianą nazwiska. Organ administracji nie może odmówić stronie zmiany nazwiska na nazwisko fizycznego ojca poległego w czasie wojny /skarżący został przysposobiony jako sierota i nosi
1. Z treści par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 45 poz. 271/ nie można wyprowadzić twierdzenia o konieczności każdorazowego przeprowadzenia dowodu, że schorzenie pracownika wynika z wykonywanego przez niego zatrudnienia, par. 7 ust. 1 tego rozporządzenia bowiem wskazuje, że postępowanie wyjaśniające powinno zmierzać w kierunku ustalenia
Niepouczenie strony w decyzji ostatecznej organu administracji, wydanej w sprawie, która należy do katalogu spraw, o jakich mowa w art. 196 par. 2 Kpa - o terminie i trybie zaskarżenia tej decyzji do sądu administracyjnego - powoduje, iż 30 dniowy termin do wniesienia skargi na tą decyzję nie biegnie.
1. Tożsamość przedmiotu postępowania administracyjnego prowadzonego z udziałem stron o spornych interesach ma ten skutek, że obowiązki tych stron należy ustalać w jednej sprawie, każde bowiem rozstrzygnięcie organu administracji państwowej wpływa na sytuację prawną tych stron równocześnie, a wniesienie odwołania przez jedną stronę czyni decyzję organu I instancji rozstrzygnięciem nieostatecznym również
1. Przepisy nakładają na organy służby zdrowia obowiązek przeprowadzenia dokładnego postępowania dowodowego, mającego na celu ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zachorowaniem pracownika na chorobę zawodową a wykonywaniem przez niego pracy w warunkach narażających go na powstanie tej choroby. 2. Wskazanie przez pracownika służby zdrowia kontaktów /styczności/ z ludźmi chorymi zakaźnie lub z materiałami
1. W razie sporu co do ustalenia daty powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymania darowizny, bieg przedawnienia orzekania w przedmiocie wymiaru stosownego podatku /art. 141 dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym - t.j. Dz.U. 1963 nr 11 poz. 60 ze zm./ można także liczyć od daty pisemnego oświadczenia darczyńcy o dokonaniu darowizny. Oświadczenie takie bowiem odpowiada pojęciu
1. Przy ustalaniu kandydata na nabywcę gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi decyduje o pierwszeństwie kolejność przewidziana w par. 12 ust. 2 zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 19 poz. 114/. W przypadku gdy osoby ubiegające się o nabycie gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi mają tę samą kolejność
Jeżeli w wyniku odwołania się współnajemcy lokalu od decyzji organu I instancji w przedmiocie potwierdzenia praw do zajmowanego lokalu, organ administracji wyższego stopnia cofnie mu przydział lokalu mieszkalnego, to decyzja taka, jako naruszająca zakaz reformatio in peius zawarty w artykule 139 Kpa podlega uchyleniu.
Wytyczne stanowiące załącznik do zarządzenia Ministra, nie mającego źródła w przepisach ustawy ani wydanych na jej podstawie aktach wykonawczych, nie mogą być podstawą prawną decyzji administracyjnej.
