Wyrok NSA z dnia 22 września 1981 r., sygn. II SA 400/81

1. Teza, że ubiegający się o nabycie gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi był w dniu orzekania przez organ administracji nadal dzierżawcą tych gruntów z mocy art. 674 w zw. z art. 694 Kc, pomimo wygaśnięcia terminu oznaczonego w umowie, i w związku z tym korzysta z pierwszeństwa przewidzianego w par. 12 ust. 2 pkt 1 zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 19 poz. 114/, wymaga przeprowadzenia wszechstronnego postępowania dowodowego w celu ustalenia, czy rzeczywiście czynności gospodarcze były przez niego wykonywane na spornej nieruchomości.

2. Jeżeli organ administracji państwowej działający w trybie odwoławczym kwestionuje rozstrzygnięcie organu I instancji, przy czym nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy i nie stwierdził potrzeby przeprowadzenia dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia materiału dowodowego w myśl art. 136 Kpa, ma obowiązek zastosować w swej decyzji instytucję reformacji i orzec co do istoty sprawy /art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa/ zamiast uchylać decyzję organu I instancji i przekazywać mu sprawę do ponownego rozpatrzenia, przesądzając przy tym o treści przyszłego rozstrzygnięcia.