Wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2022 r., sygn. II OSK 2037/21
Postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej stanowi wyjątek od przyjętej w art. 16 § 1 k.p.a. zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych, która służy realizacji takich wartości jak pewność prawa, zaufanie do państwa, czy ochrona praw nabytych. W związku z tym wyeliminowanie ostatecznej decyzji administracyjnej w oparciu o przewidzianą w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. przesłankę
Zgodnie z art. 106 § 3 p.p.s.a. sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Powyższy przepis nie służy do zwalczania ustaleń faktycznych, z którymi strona się nie zgadza. Postępowanie dowodowe przed sądem administracyjnym ograniczone
1. „Tok sprawy”, o którym mowa w art. 66 § 1 p.p.s.a., obejmuje ramy czasowe między skutecznym wniesieniem skargi (sprzeciwu, skargi o wznowienie postępowania, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia) a wydaniem orzeczenia przez sąd administracyjny, od którego następnie może być wniesiona skarga kasacyjna lub zażalenie. 2. Pismo uzupełniające braki formalne skargi jest zatem
W postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym niezbędne jest pełne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy oraz szczegółowe odniesienie się do zarzutów skargi, w celu zabezpieczenia praw strony i prawidłowego wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia.
Stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej jest instytucją, która stanowi wyjątek od ogólnej zasady trwałości decyzji, o której mowa w art. 16 k.p.a., toteż może mieć miejsce jedynie w przypadku, gdy decyzja dotknięta jest jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Przedmiotem postępowania nieważnościowego nie jest powtórne rozstrzygnięcie sprawy załatwionej decyzją merytoryczną
W sytuacji, gdy w dacie orzekania o odszkodowaniu właściciel nie żył i nieprzeprowadzone zostało postępowanie spadkowe, dopuszczalne było wskazywanie uprawnionych do odszkodowania w sposób ogólny jako spadkobierców nieżyjącej już określonej osoby.
W przypadku, gdy brak legitymacji odwoławczej ma charakter obiektywny i jego stwierdzenie nie wiąże się z oceną interesu prawnego, organ administracji ma prawo wydać postanowienie o niedopuszczalności odwołania, zgodnie z ówczesnym art. 117 k.p.a. Takie postępowanie organu nie naruszało art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 117 w pierwotnym brzmieniu k.p.a.
W przypadku skargi na bezczynność organu administracyjnego, istotny dla jej rozpoznania nie jest fakt prawidłowości doręczenia decyzji, lecz fakt podjęcia przez organ działań mających na celu załatwienie sprawy w określonym przez prawo terminie, przy czym treść i forma tych działań są poza oceną sądu administracyjnego.