Odmowa zwrotu wywłaszczonej nieruchomości na innej podstawie niż wymienione w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ oraz rozstrzygnięcie sprawy z pominięciem treści art. 69 ust. 4 tej ustawy ma znamiona rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Decyzje administracyjne przewidziane w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ mają charakter deklaratoryjny, stwierdzają nabycie ściśle określonego mienia z mocy prawa przez właściwą gminę.
Przepis art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ stanowi o związanym charakterze rozstrzygnięcia wydanego na jego podstawie. Uznanie organu rozstrzygającego w kwestii nakazu rozbiórki jest wyłączone.
Dostarczenie lokalu zamiennego, o jakim mowa w art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe, oznacza oddanie do dyspozycji określonego - indywidualnego lokalu odpowiadającego wymogom art. 6 tej ustawy.
Uchwała Sądu Najwyższego mająca na celu wyjaśnienie przepisów prawnych budzących wątpliwości nie może być środkiem kolejnej weryfikacji wykładni przyjętej przez składy orzekające tego Sądu w poszczególnych sprawach, w sytuacji gdy wyczerpane zostały prawie wszystkie instytucjonalne możliwości ustalenia właściwej wykładni, a jeżeli rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego nie ma już praktycznego znaczenia
Do reprezentowania spółki wodnej w postępowaniu administracyjnym w sprawie przejścia tej spółki w stan likwidacji właściwy jest dotychczasowy zarząd spółki. Dotyczy to całego toku postępowania, choćby decyzji organu I instancji orzekającej o przejściu w stan likwidacji i powołaniu likwidatora nadany został rygor natychmiastowej wykonalności.
1. Kontrola sądowa uznania administracyjnego jest ograniczona. Z uwagi na to, że uznanie dotyczy z reguły jedynie materialnoprawnej strony działania organu administracyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny może kontrolować w granicach art. 207 Kpa zgodność decyzji z przepisami kompetencyjnymi i proceduralnymi, chyba że naruszenie przepisów proceduralnych nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy /art
Ustalona w par. 13 ust. 2 zarządzenia Nr 41 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 9 marca 1993 r. w sprawie określenia wysokości pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe dla funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej oraz zasad jej przyznawania i zwracania /Dz.Urz. MSW nr 3 poz. 40; zm. Dz.Urz. MSW nr 4 poz. 73/ zasada przeliczania pomocy pieniężnej
Zdawanie egzaminu w szkole /i będące wynikiem pomyślnego jego zdania świadectwo czy tytuł/ nie ma charakteru sprawy z zakresu prawa administracyjnego i nie stosuje się do niego przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a Państwowa Komisja Egzaminacyjna nie jest organem uprawnionym do wydawania decyzji administracyjnych /por. art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 i par. 2 Kpa/.
Treść a więc i nazwanie w sentencji decyzji winno być jednoznaczne i odpowiadać bezpośrednio stanowiącym ich podstawę przepisom prawa i stanowi faktycznemu. Strona a poniekąd i kontrolujący decyzje Naczelny Sąd Administracyjny nie ma obowiązku ani też prawa, aby istoty rozstrzygnięcia czy też jego charakteru prawnego domyślać się i rozważać, czy dana wadliwość jest wynikiem poglądu prawnego /w szczególności
Jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./, to zaistniał obowiązek zwrotu nieruchomości i dokonania rozliczeń. Dokonanie rozliczeń na zasadzie ekwiwalentności jest wtórne w stosunku do obowiązku zwrotu. Przepis par. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca
1. W przypadku, gdy strona domaga się nieprzysługującej jej ulgi, czy wręcz ulgi nie przewidzianej w przepisach prawa, to należy w takich sytuacjach wydać decyzję odmawiającą żądanej ulgi, a nie decyzję umarzającą postępowanie wobec jego bezprzedmiotowości. 2. Do spraw związanych z poborem dywidendy na podstawie przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych
1. Decyzja na podstawie art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ o uregulowaniu stanu prawnego nieruchomości może być wydana nawet bez wniosku dotychczasowego posiadacza nieruchomości. 2. Decyzja wydana na podstawie art. 80 ust. 2 powyższej ustawy ma charakter konstytutywny.
1. Zawarte w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ sformułowanie nieruchomość (...) podlega zwrotowi" oznacza, że nieruchomość nie wykorzystana na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu nie może od dnia złożenia wniosku o jej zwrot być użyta zarówno przez inwestora, na którego potrzeby została wywłaszczona
Opinia o służbie zwolnionego funkcjonariusza Urzędu Ochrony Państwa /art. 34 par. 1 i par. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa - Dz.U. nr 30 poz. 180/ w przeciwieństwie do opinii okresowej /art. 23 cyt. ustawy/, wydana jest w formie decyzji administracyjnej /art. 104 Kpa/.
Decyzje o przekwaterowaniu sprawców samowoli mieszkaniowej do pomieszczeń zastępczych /art. 65 ust. 4 Prawa lokalowego/ powinny mieć na względzie przede wszystkim uzasadnione interesy małoletnich dzieci, zwłaszcza w sferze zdrowia, których najlepsze zabezpieczenie jest sprawą nadrzędną m.in. organów administracji państwowej /art. 3 Konwencji o Prawach Dziecka - Dz.U. 1991 nr 120 poz. 526/. W trosce
Brak odpowiednio wczesnego działania ze strony organu administracji państwowej nie sprzyja pogłębianiu zaufania obywatela do działań, sprawności i jakości działania urzędu. Art. 9 Kpa znosi bowiem zasadę powszechnej znajomości prawa przez obywateli i nakłada na organy administracji państwowej obowiązek informacji prawnej w toku postępowania.
Nie można uznać za decyzję administracyjną w rozumieniu art. 107 Kpa pisma, w którym brak rozstrzygnięcia jasnego, jednoznacznego i stanowiącego wyraźny składnik decyzji. Treści rozstrzygnięcia nie można się bowiem domyślać ani z uzasadnienia, ani też z całości akt sprawy, czy też z "jej istoty". Interpretacja taka naruszałaby bowiem, tak samo jak sam brak rozstrzygnięcia, bezwzględnie obowiązującą
Zgodnie z art. 98 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej /Dz.U. nr 88 poz. 400 ze zm./ odprawa należy się strażakowi PSP, gdy zwolniono go na podstawie art. 38 ust. 4 i art. 43 ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 3 i 4. Stwierdzenie niezdolności do służby strażaka już po jego zwolnieniu na własne żądanie nie może zmienić podstawy zwolnienia.
Orzeczenie o zwrocie nieruchomości na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127/ następuje wówczas, gdy Skarb Państwa lub gmina władają nieruchomością; nie można jednak orzec o zwrocie nieruchomości, jeżeli na tej nieruchomości ustanowione zostało użytkowanie wieczyste /uchwała Sądu Najwyższego z dnia
Przepisy rozdziału 10 Kodeksu postępowania administracyjnego ukształtowały postępowanie przed organem odwoławczym, jako postępowanie merytoryczne /apelacyjne/. Istota administracyjnego toku instancji polega więc na dwukrotnym rozstrzygnięciu tej samej sprawy administracyjnej, nie zaś na kontroli zarzutów podniesionych w stosunku do decyzji organu pierwszej instancji.
Założenie a priori, że zapis o zdolności do służby wojskowej jest wynikiem zatajenia przez zainteresowanego "swoich schorzeń /lub (...) podstawienia innej osoby do badań specjalistycznych/" bez przeprowadzenia szczegółowych, kontrolnych badań lekarskich nie może służyć dla organu orzekającego w sprawie personalnej za dowód do ustaleń faktycznych, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. Nie można również
Przymusowe doprowadzenie do jednostki wojskowej na podstawie art. 61 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16; zm. Dz.U. z 1992 r., nr 54, poz. 254 i z 1994 r., nr 43, poz. 165) powołanego do czynnej służby wojskowej, który nie zgłosił się do odbywania tej służby, nie nadaje mu statusu żołnierza (art
