Utworzenie przez podatnika na podstawie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86/ i par. 40 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35/ rezerwy na pokrycie należności nieściągalnych
Par. 40 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./ wymagał wiarygodnego uzasadnienia przewidywania straty w chwili utworzenia rezerwy. Uzasadnienie powinno opierać się na faktach istniejących najpóźniej w dniu zamknięcia ksiąg rachunkowych.
1. Przepis par. 30 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./ nie może być traktowany jako rozszerzenie katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodu, które to wyłączenia enumeratywnie wyliczono w art. 13 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /t.j. Dz.U. 1989 nr 27 poz. 147 ze zm./. 2. Art. 13
1. Przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35/ określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych. Nie mogą one natomiast rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodu ani też rozszerzać katalogu wydatków nie będących kosztami uzyskania przychodów. 2. Przepisy zarządzenia nr 9 Prezesa Głównego
Przepis art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ nie jest przepisem, który stanowić może samodzielną materialnoprawną podstawę decyzji administracyjnej. Dla jego zastosowania niezbędne jest ustalenie na odpowiedniej materialnoprawnej podstawie faktu istnienia nadpłaty. Dopiero realizacja tej nadpłaty odbywać się winna według reguł w tym przepisie
