Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 1994 r., sygn. III SA 1650/93

Par. 40 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./ wymagał wiarygodnego uzasadnienia przewidywania straty w chwili utworzenia rezerwy.

Uzasadnienie powinno opierać się na faktach istniejących najpóźniej w dniu zamknięcia ksiąg rachunkowych.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 czerwca 1993 r. Urząd Skarbowy w O. wymierzył Spółdzielni Rzemieślniczej w tym samym mieście podatek dochodowy za 1991 r. w kwocie 43.615.200 zł. Wymiar podatku był następstwem jego zaniżenia przez Spółdzielnię, która zaliczyła do strat nadzwyczajnych rezerwy w kwocie 109.038.000 zł. Kwota ta stanowiła należności Spółdzielni, jednakże - zdaniem Urzędu - Spółdzielnia nie uprawdopodobniła ich nieściągalności. Urząd zwrócił uwagę, że data sporządzenia dokumentów dotyczących sytuacji finansowej dłużników świadczy o tym, iż Spółdzielnia nie miała prawa utworzenia rezerwy w ciężar strat na koniec 1991 r. Według par. 40 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./, rezerwę można utworzyć, gdy wiadomość o stracie uzyskano najpóźniej między dniem, na który sporządza się zamknięcie ksiąg rachunkowych, a dniem jego rzeczywistego sporządzenia.