Art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie uzależnia prawa do odsetek od poprawności formalnej ani materialnej złożonego zeznania podatkowego, zaś trzymiesięczny termin przysługuje organowi podatkowemu właśnie w celu zweryfikowania zeznań i ewentualnego skorygowania nieprawidłowości.
W sytuacji, gdy nastąpiła zmiana decyzji o wymiarze cła, po pobraniu przez urząd celny należnych podatków, miesięczny tryb zwrotu określony w art. 175 Kpa nie ma zastosowania, a samoistną podstawę rozstrzygnięcia o zwrocie nadpłaconego podatku stanowi art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ stanowiący o trzyletnim okresie zwrotu.
Terminy przewidziane w przepisach podatkowych mogły być odraczane przez organy podatkowe na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/ na wniosek podatnika /złożony przed upływem terminu/, nie mają do nich natomiast zastosowania przepisy Kpa /art. 58 par. 1 i 2 i art. 59/ o przywróceniu terminu dla dokonania czynności procesowych
Zastosowanie szacunku dla obliczenia podstawy opodatkowania bez wykazania braku danych niezbędnych do jej obliczenia narusza dyspozycję art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.
Jeśli skutkiem uchylenia przez Naczelny Sąd Administracyjny decyzji organów obu instancji w przedmiocie zobowiązania w podatku do towarów i usług wystąpi nadpłata podatku bądź podatek okaże się nienależnie uiszczony, strona skarżąca, jeśli organ podatkowy I instancji nie dokona tego sam, będzie mogła domagać się zwrotu nadpłaty wraz z należnymi jej odsetkami. Zaznaczyć jednak należy, że uchylenie przez
Wszelkie "autokorekty" czy "poprawianie" zapisów w ewidencji księgowej możliwe są bez ujemnych skutków dla podatnika do czasu rozpoczęcia kontroli.
Sentencja decyzji w sprawie wymiaru podatku od towarów i usług winna w sposób jednoznaczny określić wysokość kwestionowanego przez organ skarbowy podatku należnego lub w miarę potrzeby podatku naliczonego bądź różnicy tych podatków przypadającej podatnikowi do zwrotu. Brak jest podstaw do określenia w decyzji jedynie tzw. "przypisu" czyli przypadającej podatnikowi do zapłaty kwoty podatku stanowiącej
W każdym przypadku orzekania o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej, obowiązkiem organu podatkowego jest rozważenie czy nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, a to stosownie do art. 7, art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa.
W sytuacji, gdy podatek został naliczony i pobrany przez płatnika, zwrot takiego podatku może nastąpić tylko w oparciu o wydaną wcześniej, na podstawie art. 175 Kpa, decyzję w przedmiocie obliczenia tego podatku bądź stwierdzenia nieistnienia obowiązku podatkowego. Przed wydaniem decyzji opartej na powołanym przepisie, co następuje tylko na żądanie podatnika, organ podatkowy nie może ani stwierdzić
Pobranie przez płatnika w trakcie roku podatkowego niższych zaliczek na podatek dochodowy, nastąpiło z korzyścią dla skarżącego, który w tym okresie płacił mniejsze obciążenia podatkowe i nie może być przesłanką do zastosowania umorzenia zaległości podatkowej.
Na odpowiedzialność majątkową małżonka podatnika /art. 41 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ składają się trzy elementy: - solidarna odpowiedzialność, - odpowiedzialność dotyczy zobowiązań, które powstały w czasie trwania małżeństwa. Za moment końcowy istnienia małżeństwa uznaje się datę śmierci jednego z małżonków, datę uprawomocnienia
Zobowiązanie podatkowe wygasa przez zapłatę podatku, przy czym może tego dokonać za podatnika również osoba trzecia. Zobowiązanie osoby trzeciej do uiszczenia za inną osobę kwot odpowiadających ciążącym na niej podatkom może wynikać z umów cywilnoprawnych, w rozpatrywanej sprawie z umowy o oddanie mienia do odpłatnego korzystania zawartej między skarżącą spółką a Skarbem Państwa reprezentowanym przez
1. Postępowanie w przedmiocie zaniechania ustalenia zobowiązań podatkowych i poboru podatku na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ może być prowadzone w sytuacji, gdy podatnik nie kwestionuje swego obowiązku podatkowego. Postępowanie to nie ma bowiem na celu ustalenia, czy obowiązek podatkowy po stronie podatnika
Teza, że dobrowolna zapłata podatku przez osobę trzecią powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego i tym samym zwalnia podatnika z ciążącego na nim obowiązku zapłaty podatku nie znajduje podstawy prawnej i sprzeczna jest z istotą podatkowego stosunku zobowiązaniowego określonego w art. 2 ust. 1 i 2 i art. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486
Na tle powszechności obowiązku podatkowego, który polega nie tylko na płatności podatków, ale także płatności w terminie, zastosowanie dobrodziejstwa z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ wymaga zaistnienia szczególnych okoliczności. Takimi okolicznościami, w szczególności w przypadku podatku od towarów i usług, nie mogą być
Szeroko ujęta w przepisie art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ kategoria "wypadków społecznie uzasadnionych" pozwala na zaliczenie do niej również takich sytuacji, gdy uiszczenie całej, czy nawet częściowej zaległości podatkowej przez podatnika nie jest do pogodzenia z elementarnymi zasadami sprawiedliwości w państwie prawa, jakim
1. Opłata określona w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o badaniach i certyfikacji /Dz.U. nr 55 poz. 250 ze zm./ za wprowadzenie do obrotu wyrobów bez wymaganego znaku bezpieczeństwa ma charakter opłaty administracyjnej wprowadzonej przepisami szczególnymi. Opłata ta mieści się w kategorii opłat administracyjnych określonych w par. 1 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lutego
Nie można podzielić poglądu zaskarżonej decyzji, iż udzielenie skarżącemu ulgi w postaci odroczenia terminu płatności zaległości podatkowej i niewywiązanie się z wyznaczonego terminu płatności wyklucza pozytywne rozpatrzenie wniosku o umorzenie zaległości podatkowej, skoro bezpośrednio po wydaniu tej decyzji, zaszły takie okoliczności faktyczne, które realnie uniemożliwiały mu jej wykonanie.
1. Zastosowanie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych dopuszczalne jest tylko w przypadku, gdy istnieje realna możliwość spłaty tych zobowiązań na warunkach określonych w decyzji o zastosowaniu ulgi. 2. Spłata przez skarżącą znacznej części długów wobec innych wierzycieli spółki nie może być uznana za przesłankę uzasadniającą udzielenie ulg w spłacie zaległości wobec Skarbu Państwa, które winny być
Postępując zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ na wszczynający postępowanie administracyjne wniosek strony o zwrot nadpłaty podatkowej i /lub/ jej oprocentowania, organ podatkowy mógł co do zasady odpowiedzieć: a) czynnością materialno-techniczną wypłaty dochodzonych kwot, b) odmową zwrotu nadpłaty i /lub/ jej oprocentowania
W świetle art. 27 zdanie drugie ustawy z dnia 19 grudnia 1990 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ w wyniku dokonania wpłaty, która nie wystarcza na pokrycie zaległości i należnych od niej odsetek, nie może powstać taka sytuacja, w której zapłacona byłaby należność główna, a pozostawałyby do zapłacenia odsetki.
Zawarcie przez bank umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie nie ma wpływu na powstanie ustawowego prawa zastawu na rzeczach cudzych w warunkach określonych w art. 49 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./
