Wyrok NSA z dnia 18 marca 1998 r., sygn. I SA/Łd 1357/96

Pobranie przez płatnika w trakcie roku podatkowego niższych zaliczek na podatek dochodowy, nastąpiło z korzyścią dla skarżącego, który w tym okresie płacił mniejsze obciążenia podatkowe i nie może być przesłanką do zastosowania umorzenia zaległości podatkowej.

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie mogła zostać uwzględniona. Przedmiotem żądania skarżącego w rozpoznanej sprawie, jest prośba o umorzenie w całości niedopłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych za 1995 r. w wysokości 114 zł, która to niedopłata wynikała z zeznania rocznego, złożonego w zakresie tego podatku przez samego podatnika, zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Prośba skarżącego została rozpatrzona przez organy podatkowe obu instancji na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. Należy stwierdzić, iż decyzje organów podatkowych, wydane na podstawie powołanego wyżej przepisu mają charakter uznaniowy, gdyż zgodnie z brzmieniem tego przepisu, uprawniony organ podatkowy, może /lecz nie musi/ uwzględnić prośbę podatnika o umorzenie zaległości podatkowej. Stąd też w przypadku zaskarżenia takiej decyzji do sądu administracyjnego, sprawowana przez Sąd kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, w zasadzie ogranicza się do badania, czy decyzja nie została wydana z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, mogącym mieć istotne znaczenie dla wyniku sprawy. Według oceny Sądu w rozpoznanej sprawie, organy podatkowe rozpatrzyły prośbę skarżącego z zachowaniem przepisów postępowania administracyjnego. W uzasadnieniach wydanych decyzji organów podatkowych obu instancji prawidłowo podniesiono, iż umorzenie zaległości podatkowych może nastąpić jedynie w wypadkach gospodarczo lub społecznie uzasadnionych, a zwłaszcza gdy strona znajduje się w szczególnej sytuacji, uzasadniającej zastosowanie tego rodzaju ulgi. Organ pierwszej instancji, po przeanalizowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz argumentów podniesionych przez skarżącego doszedł do przekonania, że zasadnym jest udzielenie umorzenia 50 procent kwoty zaległości, natomiast mając na uwadze, iż skarżący oraz jego małżonka posiadają stałe źródła dochodów w postaci renty inwalidzkiej oraz wynagrodzenia za pracę, uznał brak wystarczającego uzasadnienia do umorzenia całości zaległości podatkowej. Stanowisko Urzędu Skarbowego zostało podzielone przez organ drugiej instancji, który po rozpatrzeniu odwołania skarżącego uznał, że brak jest dostatecznych przesłanek do uwzględnienia jego prośby w całości.