Żaden przepis prawa nie stwarza podstaw do posłużenia się formą decyzji przy określaniu terminu zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej. Ustalenia odnoszące się do powyższej kwestii mają charakter jedynie ustaleń faktycznych i jako takie mogą stanowić przesłankę do wydania decyzji określającej ciążące na podatniku obowiązki.
Niepobranie podatku za okres przerwy, o której mowa w par. 16 rozporządzenia Ministra Finansów, z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./, obejmuje okres, w którym podatnik faktycznie nie prowadził działalności; okres ten ustala organ podatkowy.
Aby na podstawie par. 23 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551/ nastąpiło wyłączenie podatnika z opodatkowania w formie karty podatkowej, czy to ze względu na nierzetelne prowadzenie książki ewidencji zatrudnienia, czy też ze względu na jej nieprowadzenie, musi łącznie wystąpić druga przesłanka podana w rozporządzeniu
1. Istotnym warunkiem dobrowolności wyboru opodatkowania w formie karty podatkowej jest znajomość przez podatnika wysokości tego opodatkowania przed okresem opodatkowania. 2. Zastrzeżona dla organu podatkowego "uznaniowość" możliwości obniżenia lub podwyższenia stawki karty podatkowej nie jest równoznaczna z dowolnością.
Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. nr 132 poz. 635/ nie przewiduje możliwości zwolnienia podatnika od obowiązku założenia i prowadzenia ewidencji przychodów i zakupów. Natomiast możliwość takiego zwolnienia przewidziana jest dla podatkowej księgi przychodów i rozchodów /par. 6 rozporządzenia Ministra
1. Przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551/ nie przewidują możliwości jakiegokolwiek ograniczenia obowiązku podatkowego z powodu "zawieszenia działalności" gospodarczej w tej formie opodatkowania. 2. W sprawie wszczętej na wniosek podatnika organ podatkowy nie jest uprawniony do określenia przedmiotu sprawy niezgodnie z wolą
Podstawę dla ustalenia liczby mieszkańców, niezbędną dla zastosowania właściwej stawki zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób duchownych, stosownie do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie opodatkowania przychodów osób duchownych /Dz.U. nr 124 poz. 552/ stanowi urzędowa informacja właściwego urzędu gminy.
Opłacanie przez jednego z małżonków podatku dochodowego w formie ryczałtu stało się przeszkodą do łącznego opodatkowania małżonków dopiero na mocy art. 1 pkt 1 lit. "c" noweli z dnia 16 grudnia 1993 r. /Dz.U. nr 124 poz. 646/. Zmiana stanu prawnego nastąpiła od dnia 1 stycznia 1994 r. i miała zastosowanie do opodatkowania dochodów uzyskanych od tego dnia /zob. art. 11 tej ustawy/. Natomiast wniosku
1. Dla ustalenia czy nastąpiło korzystanie z usług osób trzecich, o którym mowa w par. 5 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551/ - obojętne jest czy usługa była odpłatna i czy osoba świadcząca usługę była krewnym lub powinowatym podatnika. 2. Ustalenie czy podatnik prowadzi inny rodzaj działalności, o którym mowa w par
1. Rozstrzygnięcie materialnoprawnej przesłanki, jaką jest utrata ryczałtowej formy opodatkowania, należy do organu podatkowego, a nie do sądu administracyjnego. Dokonana w wyroku tego sądu ocena legalności decyzji nie stanowi rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, o którym mowa w art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa. 2. Nie do pogodzenia z zasadami wynikającymi w szczególności z art. 7 i 8 Kpa byłoby stosowanie
1. Z par. 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551/ jednoznacznie wynika, że z samego zgłoszenia prowadzenia przez spółkę handlu piwem, jeśli w rzeczywistości spółka tej działalności nigdy nie podjęła, nie może jeszcze wynikać skutek prawny w postaci utraty prawa do karty podatkowej i obowiązek płacenia podatków obrotowego
Wybór formy opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych: na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ bądź w postaci ryczałtu nie zależy ani od woli konkretnego podatnika, ani od uznania organu podatkowego. Podatek w formie ryczałtu na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia
Na podstawie par. 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./ i załącznika nr 1 do tego rozporządzenia w części dotyczącej prowadzenia parkingów zastosowanie stawki karty podatkowej jest zależne od liczby wyznaczonych miejsc na terenie pola parkingowego /liczby stanowisk/, nie zaś od liczby pojazdów na parkingu
Podatnik podatku w formie karty podatkowej ma określone obowiązki wobec urzędu skarbowego, których musi bezwzględnie dotrzymywać, jeżeli chce korzystać z tej formy opodatkowania swej działalności gospodarczej.
Nie stanowi nierzetelności księgi tylko fakt dokonywania wpisów przed datą jej oparafowania, jak również uzupełnianie zapisów w terminie późniejszym, byleby nastąpiło to przed kontrolą organów podatkowych. Wpisanie zatem zakupu pod inną datą, aniżeli wynika to z rachunku, nie daje z reguły podstawy do przyjęcia, że księga podatkowa prowadzona jest nierzetelnie.
O rzetelności księgi decyduje wyłącznie obiektywna zgodność jej zapisów ze stanem rzeczywistym i nie jest tu konieczne badanie bądź wykazywanie umyślnego działania podatnika w celu zaniżenia obrotu a w konsekwencji podatku. Nie ma podstaw, w świetle normatywnej definicji rzetelności księgi zawartej w par. 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 grudnia 1988 r. w sprawie prowadzenia podatkowej
Przepis przejściowy, zamieszczony w par. 10 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. nr 132 poz. 635/, jako wydany w trakcie roku podatkowego, jest sprzeczny z zasadami państwa prawnego, nie pozwala bowiem podatnikom na racjonalne planowanie prowadzenia działalności.
Decyzja wydana na podstawie par. 23 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./ jest decyzją związaną, ma charakter wyłącznie deklaratoryjny; stwierdza skutek przewidziany przez prawo w przypadku zaistnienia określonego zdarzenia.
Obligatoryjna forma zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej i wykonywania wolnych zawodów w 1994 roku /rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych - Dz.U. nr 132 poz. 635 ze zm./ pozostaje w sprzeczności z istotą ryczałtu w prawie podatkowym
Przepis par. 16 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./ mówi tylko o chorobie podatnika i nie precyzuje kto, w jakim trybie i jakim dokumentem ma ten fakt choroby udowodnić. W szczególności ani ten przepis ani żaden inny nie ogranicza możliwości wykazania, iż powodem przerwy jest choroba do zaświadczenia wystawionego
Do cech konstytutywnych ryczałtu należy jego fakultatywność, to znaczy możność wyboru przez podatnika, czy chce on być tej formie opodatkowania poddany, czy też nie. Aby zatem spełnić to wymaganie konstrukcyjne ryczałtu podatnik musi z góry znać wysokość ryczałtu wprost /ryczałt tabelaryczny/ lub zasady ustalania jego wysokości, terminu i sposobu zapłaty, zawsze jednak w taki sposób, by kwota należnego
Forma opodatkowania, na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ bądź w formie ryczałtu określonego rozporządzenie z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. nr 123 poz. 635/ nie należy do wyboru konkretnego podatnika ani od woli organu podatkowego
1. Stanowiąc wyjątkową i z punktu widzenia ciążących na podatniku obowiązków niewątpliwie "ulgową" formę opodatkowania podatkiem dochodowym, rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r.w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./ ograniczyło zakres jej stosowania do działalności usługowej lub usługowo-wytwórczej wyłącznie przez siebie określonej w sposób opisany w załącznikach
Wobec nieskonkretyzowania obowiązku dochowania warunków opodatkowania w formie karty podatkowej należy w każdym przypadku dokonać oceny, czy podatnik wiedział, bądź przy dochowaniu zwykłej staranności mógł wiedzieć o tym, że nastąpiło naruszenie tych warunków, a więc, że powstał po jego stronie obowiązek powiadomienia organu podatkowego o tym fakcie.
