Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 5 grudnia 2023 r., sygn. I SA/Ol 156/23

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Brzuzy (sprawozdawca) Sędziowie sędzia WSA Jolanta Strumiłło asesor WSA Anna Janowska Protokolant starszy referent Weronika Ćwiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2023r. sprawy ze skargi M. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Naczelnika Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie z dnia 6 lutego 2023r., nr 378000-COP.4103.21.2022.SZD.AP w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące styczeń, luty, marzec i kwiecień 2020 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z 2 czerwca 2022 r. Naczelnik Warmińsko–Mazurskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie (dalej jako: "organ I instancji", "Naczelnik WMUCS") określił M. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej jako: "Spółka", "strona", "skarżąca", "M.") zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług (dalej jako: "podatek VAT") za miesiące styczeń, luty, marzec i kwiecień 2020 r. oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe za te miesiące.

Z przekazanych sądowi wraz ze skargą akt podatkowych sprawy wynika, że przedmiotową decyzję wydano w oparciu o ustalenia kontroli celno-skarbowej w zakresie przestrzegania przepisów prawa podatkowego w podatku VAT za miesiące od stycznia do kwietnia 2020 r. następnie przekształconej w postępowanie podatkowe.

Organ I instancji podał, że w okresie objętym kontrolą strona świadczyła usługi wynajmu pracowników oraz usługi budowlane.

Przeprowadzone kontrola i postępowanie podatkowe wykazały, że w badanym okresie spółka uczestniczyła w łańcuchu transakcji mających na celu dokonanie oszustwa podatkowego polegającego na wyłudzeniu podatku VAT. W ramach działalności gospodarczej niezasadnie odliczyła podatek naliczony wynikający z 55 faktur VAT, szczegółowo wymienionych na s. 6 – 12 decyzji organu I instancji, wystawionych przez B. Sp. z o.o. (dalej również: "spółka B.", "B.") w łącznej kwocie 608.373,00 zł, ponieważ faktury te dokumentowały czynności, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Organ I instancji stwierdził, że ww. podmiot faktycznie nie prowadził działalności gospodarczej, zatem nie mógł być dostawcą dla strony wskazanych na fakturach VAT usług wynajmu pracowników oraz usług ogólnobudowlanych. Dlatego też na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, ze zm.), dalej jako: "ustawa o VAT", zakwestionował stronie prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z tych faktur.