Wyrok WSA w Lublinie z dnia 17 maja 2023 r., sygn. I SA/Lu 186/23

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca) Sędziowie WSA Andrzej Niezgoda WSA Grzegorz Wałejko Protokolant asystent sędziego Katarzyna Jacyniuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 maja 2023 r. sprawy ze skargi T. W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 20 stycznia 2023 r. nr 0610-IOD-2.4102.26.2022.7 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2014 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 20 stycznia 2023 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Puławach (organ I instancji) z 16 września 2022 r. w sprawie określenia T. W. (strona, podatnik, skarżący) zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r. w wysokości 121.949 zł, według stawki 19% (podatek liniowy) z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki F. s.c. T. W., R. W. (spółka).

W wyniku przeprowadzonej kontroli podatkowej, organ I instancji wskazał, że skarżący zaniżył wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2014 r. o kwotę 54.074 zł poprzez błędne ustalenie kosztów uzyskania przychodów. Zawyżenie kosztów uzyskania przychodów wynikało z zaliczenia do nich wydatków na rzecz firm: E. spółki z o.o., A. spółki z o.o., T. spółki z o.o. i S. spółki z o.o., które w rzeczywistości nie zostały poniesione.

W odwołaniu pełnomocnik skarżącego wniósł o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia sprawy karnej sygn. akt II K 1007/20, gdyż ustalenia dokonywane w jej toku mogą mieć istotny wpływ na kwalifikację podatkową transakcji analizowanych w niniejszym postępowaniu. Zarzucił naruszenie: art. 70 § 1, § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej (Dz.U. z 2022 r. poz. 265 ze zm. – dalej: O.p.) poprzez ich instrumentalne zastosowanie, wyłącznie w celu zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. W ocenie strony skarżącej, organ I instancji dopuścił się także naruszenia: - art. 187 § 1, art. 191, art. 188, art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 124, art. 2a O.p., co skutkowało ustaleniem błędnego stanu faktycznego, dokonaniem dowolnej i tendencyjnej oceny materiału dowodowego; - art. 2a O.p. w zw. z art. 11, art. 12, art. 14, art. 10 ust. 1, art. 8, art. 12 ustawy Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2023 r. poz. 221 ze zm.) poprzez nierozstrzyganie wątpliwości na korzyść strony, odstąpienie od zasady kierowania się zaufaniem do przedsiębiorcy; - art. 22 ust. 1, art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm. – dalej jako: u.p.d.o.f.) w zw. z art. 20 ust. 2, art. 22 ust. 1, art. 24 ust. 1 i 2 ustawy o rachunkowości (aktualnie Dz.U. z 2023r. poz. 120 ze zm.) poprzez uznanie, że zewidencjonowane w księgach rachunkowych dokumenty nie potwierdzają wykonania rzeczywistych transakcji i stanowią zawyżenie kosztów uzyskania przychodów we wskazanych okresach.