Wyrok WSA w Krakowie z dnia 7 kwietnia 2023 r., sygn. II SA/Kr 204/23

Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia Sędziowie WSA Paweł Darmoń WSA Piotr Fronc (spr.) WSA Jacek Bursa po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. M. na Uchwałę nr LXV/644/2022 Rady Miasta Tarnowa z dnia 26 maja 2022r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obszarze miasta Tarnowa w rejonie ulic: Krakowskiej, Dworcowej, Do Huty i Monopolowej skargę oddala.

Uzasadnienie

A. M. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Tarnowie nr LXV/644/2022 z dnia 26 maja 2022 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obszarze miasta Tarnowa w rejonie ulic: Krakowskiej, Dworcowej, Do Huty i Monopolowej. Zaskarżonej uchwale zarzucono istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, a także istotne naruszenie trybu jego sporządzenia, polegającego w szczególności na naruszeniu:

1) art. 9 i 20 ust. 1 w zw. z art. 28 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez sprzeczność postanowień zaskarżonej uchwały ze Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy Miasta Tarnowa zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej Nr LVII/705/2014 z dnia 25.9.2014 r. w zakresie w jakim:

a) § 20 ust. 1 pkt 1) zaskarżonej uchwały wyklucza lokalizację na nieruchomości skarżącego stacji paliw płynnych, jest sprzeczny z ustaleniami studium w pkt 6) U – Treny Usług jako dopuszczalne kierunki przeznaczenia wyraźnie dopuszcza się lokalizacje w tych terenach stacji paliw z zapleczem usługowo-handlowym, co dodatkowo w sposób nieuzasadniony nadmiernie ingeruje w prawo użytkownika wieczystego do zagospodarowania terenu objętego planem;

b) § 20 ust. 1 pkt 5) zaskarżonej uchwały w związku ustaleniami części XXIV pkt 3 studium poprzez ustalenie w planie zagospodarowania minimalnego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej na poziomie 20% podczas gdy studium dopuszcza uszczegółowienie w planie miejscowym określonych parametrów i wskaźników maksymalnie o 30%, co oznacza, że w tym przypadku minimalny wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej mógł być obniżony maksymalnie do wartości 14%, co dodatkowo w sposób nieuzasadniony nadmiernie ingeruje w prawo użytkownika wieczystego do zagospodarowania terenu objętego planem,