Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 5 kwietnia 2023 r., sygn. II SA/Bd 1235/22

Policja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Sędziowie sędzia WSA Joanna Brzezińska (spr.) sędzia WSA Katarzyna Korycka po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 5 kwietnia 2023 r. sprawy ze skargi T. D. na orzeczenie dyscyplinarne Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] października 2022 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej nagany oddala skargę.

Uzasadnienie

Orzeczeniem z 24 czerwca 2022 r. nr 16, Komendant Miejski Policji w Bydgoszczy (KMP) uznał T. D., funkcjonariusza Policji w stopniu sierżanta sztabowego (skarżącego) winnym ponad czterdziestu zarzucanych, wymienionych w orzeczeniu przewinień dyscyplinarnych i wymierzył mu, na podstawie art. 134 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1882 – dalej "u.P."), karę dyscyplinarną nagany. W puncie drugim organ uniewinnił funkcjonariusza od popełnienia przewinienia dyscyplinarnego wskazanego w zarzucie nr IV lit. a. Postawione zarzuty, wymienione w punktach I-XXXII, dotyczyły nieprawidłowości lub niepodejmowania czynnościach na stanowisku referenta Ogniwa do spraw Wykroczeń i Organizacji Służby Wydziału Prewencji Komisariatu Policji Bydgoszcz – Śródmieście w związku z prowadzonymi sprawami. W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał, że skarżący w okresie od 9 marca 2021 r. do 31 października 2021 r. otrzymał do prowadzenia łącznie 170 spraw o wykroczenia, z których zakończył 73. Organ opisał poszczególne czynności podejmowane w prowadzonych przez skarżącego sprawach, wskazując na brak wpływu tych czynności na doprowadzenie spraw do zakończenia, a także akcentując okresy bezczynności skarżącego lub prowadzenie przez niego spraw w sposób przewlekły. Przywołał wyrażane w sprawie stanowisko skarżącego kontestujące stawiane mu zarzuty, wskazujące, że zastrzeżenia co do prowadzonych przez niego spraw wynikają z ilości spraw oraz negatywnego stosunku przełożonego – kierownika Ogniwa ds. Wykroczeń i Organizacji Służby Wydziału Prewencji KP, a zarzucane nieprawidłowości były w istocie wynikiem albo koniecznych, niezbędnych do zakończenia spraw czynności, albo – w przypadku okresów przerw w podejmowaniu tych czynności – nie wynikały one z winy skarżącego (nie stanowiły o jego bezczynności lub opieszałości). Organ przywołał też stanowisko przełożonego skarżącego, zgodnie z którym nieprawidłowości w prowadzeniu spraw przez skarżącego, potwierdzone szeregiem wynikały ze stosowanej przez niego, odmiennej od przyjętej praktyki prowadzenia spraw oraz interpretacji przepisów kodeksu wykroczeń, których – pomimo podjętych licznych rozmów instruktażowych i dyscyplinujących – skarżący nie zmieniał, a nadto z postawy skarżącego kwestionującej kierowane do niego polecenia i wskazówki. Organ przywołał też zeznania przesłuchanych świadków w osobach zastępcy komendanta komisariatu oraz naczelnika wydziału prewencji. Pierwszy ze świadków potwierdził nierzetelne prowadzenie spraw polegające na pobieżnym prowadzeniu czynności, skupianiu się na wyszukiwaniu orzeczeń sądowych uzasadniających umorzenia postępowań, a w istocie nieadekwatnych do prowadzonych spraw, oraz stosowaniu własnej interpretacji podejmowanych czynności pomimo instruktaży i rozmów dyscyplinujących. Drugi ze świadków wyraził tożsame stanowisko wobec jakości prowadzonych przez skarżącego spraw – wskazał na ignorowanie poleceń zmierzających do wyeliminowania wskazywanych problemów, bezskuteczne instruktaże, nagminne przetrzymywanie postępowań i niekończenie ich, kwestionowanie wiedzy przełożonego. Dalej organ stwierdził, że materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, iż skarżący dopuścił się zarzucanych we wszczętym postępowaniu dyscyplinarnym przewinień dotyczących nieprawidłowego prowadzenia spraw. Za nieuzasadnione organ uznał stanowisko skarżącego co do nadmiernej ilości zleconych spraw, wskazując, że kwerenda przeprowadzona w tym zakresie wykazała, iż skarżący – mając największe zaległości – był jednym z najmniej obciążanych pracą funkcjonariuszy. Również ocenę skarżącego, że postępowanie dyscyplinarne jest wynikiem negatywnego stosunku przełożonego, organ uznał za bezpodstawną, skoro kierownik Ogniwa ds. Wykroczeń i Organizacji Służby Wydziału Prewencji KP obowiązany jest prowadzić nadzór nad prawidłowym wykonywaniem obowiązków przez wszystkich funkcjonariuszy (zaznaczył, że w przeciwieństwie do skarżącego, rozmowy instruktażowe i dyscyplinujące przynosiły w innych przypadkach skutek), a i nie tylko jego zeznania, ale cały, spójny materiał dowodowy, w tym zeznania innych świadków, potwierdzają zasadność postawionych zarzutów. Następnie KMP ocenił poszczególne zarzuty, oceniając podejmowane we wskazanych zarzutach sprawach czynności jako nieuzasadnione z perspektywy wyniku spraw lub podejmowane opieszale, a także opisując czynności konieczne, których skarżący – kierując się własną oceną prawną - nie wykonał. Zaznaczył, że wymierzając karę wziął pod uwagę okoliczności łagodzące właściwe skarżącemu, tj. jego niekaralność dyscyplinarną oraz liczne wyróżnienia.