Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 lutego 2023 r., sygn. II SA/Gd 827/22

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Diana Trzcińska Sędziowie: Asesor WSA Justyna Dudek-Sienkiewicz (spr.) Sędzia WSA Jolanta Górska Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Katarzyna Sałek-Gałązka po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2023 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi H.S na uchwałę Rady Gminy Kosakowo z dnia 19 grudnia 2007 r. nr XV/112/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie

H. S. (dalej: skarżący) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę nr Rady Gminy Kosakowo z dnia 19 grudnia 2007 r. nr XV/112/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi Dębogórze w gminie Kosakowo.

Skarżący zarzucił powyższej uchwale naruszenie art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 64 ust. 1 i ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 1 i art. 32 Konstytucji RP poprzez nieuzasadnione i naruszające zasadę równego traktowania ograniczenie prawa własności skarżącego. W oparciu o tak sformułowany zarzut wniesiono o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części obejmującej § 18 w zakresie dotyczącym karty terenu o symbolu 48ZP.

W uzasadnieniu skargi skarżący oświadczył, że jest właścicielem działki nr [...] w D., dla której Sąd Rejonowy w Wejherowie prowadzi księgę wieczystą nr [...], położonej na terenie objętym zaskarżonym planem, posiada zatem interes prawny pozwalający na wystąpienie ze skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Skarżący wyjaśnił też, że pismem z dnia 13 lipca 2022 r. wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, jednak wezwanie nie zostało uwzględnione. Dla obszaru stanowiącego kartę terenu nr 48ZP, na którym położona jest działka wnioskodawcy, miejscowy plan ustalił następujący sposób zagospodarowania: ZP tereny zieleni urządzonej z dopuszczeniem usług nieuciążliwych. Na terenie tym wykluczona jest funkcja mieszkalna. Te ograniczenia w sposobie gospodarowania nieruchomościami naruszają zdaniem skarżącego przysługujące mu prawo własności. Ograniczenie to wyłącza możliwość zabudowy mieszkaniowej terenu, odbiega przy tym od sposobu zagospodarowania terenów położonych w sąsiedztwie, jest nieuzasadnione i nie mieści się w ramach swobody planistycznej gminy. Na żadnym etapie sporządzania planu zagospodarowania terenu organ planistyczny nie wskazał wiarygodnych ani racjonalnych przesłanek przemawiających za przeznaczeniem terenu 48ZP na tereny zielone, z pewnością za takie wyjaśnienie nie można uznać rozstrzygnięcia o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu zawartego w załączniku nr 2 do uchwały, w którym organ stwierdza: "Wyklucza się natomiast funkcję mieszkalną z uwagi na otoczenie terenu drogami dojazdowymi oraz drogami lokalnymi 3KDL i 38KDL". Tłumaczenie to jest o tyle nieracjonalne, że wszystkie inne tereny położone w sąsiedztwie również otoczone są drogami - np. tereny oznaczone symbolem 67MN czy 106MN, na których dopuszczalna jest zabudowa mieszkaniowa. Przeciwnie, otoczenie drogami dojazdowymi powinno stanowić atut dla danego terenu w kontekście możliwości przeznaczenia go pod zabudowę mieszkaniową, daje bowiem możliwość odpowiedniego ustalenia i zaprojektowania wjazdów na nieruchomość. Jednocześnie otoczenie drogami nie oznacza, że przeznaczenie danego terenu pod zabudowę mieszkaniową może naruszać ruch na danej drodze, gdyż to właśnie organ planistyczny może ustalić lokalizację zjazdów na daną nieruchomość w taki sposób, aby nie powodowało to zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego. Pomimo to, zdaniem organu, jedynie na terenie 48ZP dopuszczenie zabudowy mieszkaniowej byłoby wykluczone z uwagi na otoczenie drogami, na pozostałych terenach, w tym wskazanych przykładowo 67MN i 106MN - żadnych przeszkód w dopuszczeniu zabudowy mieszkaniowej organ planistyczny nie dostrzega. Świadczyć to może jedynie o tym, że organ nie rozważył należycie i racjonalnie postanowień planu, a przyjęte rozwiązania naruszają nadmiernie prawo własności wnioskodawcy. Ocena, czy lokalizowanie zabudowy jest wykluczone, powinna być uzasadniona nie tylko samym stwierdzeniem faktu otoczenia terenu drogami, ale powinna wskazywać, z jakiego względu właśnie takie otoczenie drogami wyklucza zabudowę mieszkaniową, czego w uchwale Rady Gminy zabrakło.