Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 7 lutego 2023 r., sygn. I SA/Gd 1193/22

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski (spr.), Sędzia NSA Joanna Zdzienicka- Wiśniewska, , po rozpoznaniu w Wydziale I w trybie uproszczonym w dniu 7 lutego 2023 r. sprawy ze skargi "P" S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 8 września 2022 r., nr SKO Gd/1244/22 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016 - 2021 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku na rzecz strony skarżącej kwotę 16.683 (szesnaście tysięcy sześćset osiemdziesiąt trzy) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 8 września 2022 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku (dalej: "SKO", "Kolegium", "organ odwoławczy", "organ II instancji"), po rozpoznaniu odwołania P. S.A. w W. (dalej: "spółka", "skarżąca", "podatnik") od decyzji Wójta Gminy Liniewo z dnia 25 stycznia 2022 r. w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016-2021, działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 72 § 1 pkt 1 oraz 75 § 4a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 1540), dalej: "O.p.", art. 1a ust 1 pkt 3, art. 2, art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 5 i 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 1452), dalej: "u.p.o.l.", utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

Stan sprawy przedstawia się następująco.

Decyzją z dnia 25 stycznia 2022 r. Wójt Gminy Liniewo odmówił podatnikowi stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016-2021 w kwocie 588.285 zł. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że nieruchomość skarżącej jest związana z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Przejściowe niewykorzystywanie nieruchomości w zakresie świadczenia usług transportu kolejowego, nie zmienia charakteru nieruchomości, która może być wykorzystywana w innych rodzajach prowadzonej przez skarżącą działalności i uzasadnia zastosowanie najwyższych stawek podatkowych. Organ ustalił także, że sporne nieruchomości ujęte były w ewidencji środków trwałych skarżącej, a wydatki na ich utrzymanie zaliczano do kosztów działalności. W tych okolicznościach trudno przyjąć, że nieruchomości nie są związane z prowadzoną przez skarżącą działalnością. Stąd uznać należy, że zobowiązania za lata 2016-2021 określone zostały w prawidłowej wysokości i nie powstała nadpłata.