Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 12 grudnia 2022 r., sygn. I SA/Gl 501/22

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ (spr.), Asesor WSA Katarzyna Stuła-Marcela, Sędzia WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant sekretarz sądowy Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2022 r. sprawy ze skargi W. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 14 marca 2022 r. nr 2401-IOD-2.4102.41.2021 UNP: 2401-22-053395 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. z tytułu kapitałów pieniężnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 14 marca 2022 r. Nr 2401-IOD-2.4102.41.2021 UNP:2401-22-053395, wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. 2021. 1540) oraz przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych powołanych w uzasadnieniu decyzji, po rozpoznaniu odwołania pana W. G. (dalej podatnik lub strona), od decyzji Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w K. (dalej organ podatkowy) z dnia 11 lutego 2021 r. nr [...], w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. z tytułu kapitałów pieniężnych w wysokości 330.156 zł, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach (dalej Dyrektor lub organ odwoławczy) utrzymał w mocy decyzję organu podatkowego.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Dyrektor wskazał, że w wyniku prowadzonego postępowania kontrolnego stwierdzono, że podatnik nie wykazał zobowiązania podatkowego w przedmiotowym podatku od dochodów w tytułu objęcia udziałów w Spółce z o.o. G. (dalej Spółka) w zamian za wkład niepieniężny niebędący przedsiębiorstwem lub jego zorganizowaną częścią. Decyzją z dnia 18 listopada 2016 r. organ podatkowy określił sporne zobowiązanie, w dniu 21 listopada 2016 r. decyzję tę wysłano na pierwotny adres podatnika, a następnie w dniu 23 listopada 2016 r. - na adres nowego jego miejsca zamieszkania. W odwołaniu od tej decyzji podatnik zarzucił brak jej doręczenia. Dyrektor postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2017 r. stwierdził, że odwołanie od decyzji zostało wniesione z uchybieniem terminu. Na postanowienie to została złożona skarga do WSA w Gliwicach, który wyrokiem z dnia 17 października 2017 r. sygn. akt I SA/Gl 713/17 uchylił to postanowienie, zaś wyrokiem z dnia 28 listopada 2019 r. sygn. akt II FSK 186/18, NSA oddalił skargę kasacyjną Dyrektora od tego wyroku. W związku z powyższym Dyrektor postanowieniem z dnia 26 maja 2020 r. stwierdził niedopuszczalność wniesionego odwołania od decyzji z dnia 18 listopada 2016 r. Organ podatkowy kontynuując postępowanie kontrolne, po uzupełnieniu materiału dowodowego, decyzją z dnia 11 lutego 2021 r. określił sporne zobowiązanie podatkowe podnosząc, że zgodnie z aktem notarialnym podatnik wraz z G. P. (dalej współwłaścicielka) w dniu 26 kwietnia 2010 r. zawarli umowę spółki pod nazwą G. sp. z o.o. w Z., z kapitałem zakładowym w kwocie 5.000 zł, który dzielił się na sto równych i niepodzielnych udziałów o wartości nominalnej 50 zł. Podatnik objął 50 udziałów. Następnie aktem notarialnym z dnia 26 sierpnia 2010 r. wspólnicy Spółki oświadczyli, że podjęto uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego do kwoty 4.000.000 zł, poprzez utworzenie nowych 39.950 udziałów i przyznano prawo do objęcia nowych udziałów dotychczasowym wspólnikom po połowie. Podwyższony kapitał zakładowy wspólnicy pokryli w całości aportem w postaci nieruchomości w Z. o łącznej powierzchni 2.9834 ha, prawa władania nieruchomością o powierzchni 3.1702 ha oraz ruchomości stanowiącej wyciąg narciarski. Podatnik nabył w ten sposób 19.975 nowych udziałów o łącznej wartości 1.997,500 zł, jednak dochodu tego nie wykazał w zeznaniu podatkowym za 2010 r. Organ podatkowy wskazał na treść art. 10 ust. 1 pkt 7, art. 17 ust. 1 pkt 9, art. 17 ust. 1a pkt 2, art. 30b ust. 1 pkt 5, art. 22 ust. 1e ustawy podatkowej podnosząc, że Spółka w 2010 r. nie osiągnęła przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług. Ustalił, że w 2010 r. podatnik był właścicielem Firmy Usługowo-Handlowej "W." w W.. Zauważył, że nabyte nieruchomości, prawa i ruchomości stały się składnikami majątku osobistego podatnika, a następnie zostały wniesione jako aport do nowo utworzonej spółki z o.o. Dlatego też nie było podstaw do stosowania przepisu art. 21 ust. 1 pkt 109 ustawy podatkowej. Analogiczna sytuacja miała miejsce w stosunku do wspólniczki Spółki, przy czym rozstrzygnięcie podatkowe w jej sprawie zostało poddane kontroli sądowej w tym NSA, który wyrokiem z dnia 25 września 2019 r. sygn. akt II FSK 3294/17 stwierdził, że składniki majątkowe, wniesione następnie aportem do spółki kapitałowej nie mogły być uznane za przedsiębiorstwo. Organ podatkowy zauważył, iż przedłożone przez podatnika dokumenty (przy piśmie z dnia 11 stycznia 2021 r.) wskazują, że Spółka podejmowała działania mające na celu modernizację kolejki linowej w Z. oraz, że składniki majątkowe (powiększone o dodatkowe nieruchomości) stanowiły majątek przedsiębiorstwa Spółki, jednakże nie potwierdzają, że podatnik, jako współwłaściciel nieruchomości i ruchomości wykorzystywał przedmioty aportu w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Dlatego też odmówiono przesłuchania księgowej Spółki na okoliczność zapisów w księgach podatkowych Spółki za rok 2010 i zaewidencjonowanych zdarzeń gospodarczych, w tym w związku z wniesionym aportem.