Wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 września 2022 r., sygn. II SA/Łd 378/22

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie Sędzia WSA Agata Sobieszek-Krzywicka Asesor WSA Marcin Olejniczak (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 września 2022 r. sprawy ze skargi M. S. i M.S. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia 10 lutego 2022 r. nr 38/2022 znak [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę. dc

Uzasadnienie

Wojewoda Łódzki, decyzją z 10 lutego 2022 r., po rozpatrzeniu odwołania M. i M1. S. oraz R. S. utrzymał w mocy decyzję Starosty Zduńskowolskiego z 22 listopada 2021 r., zatwierdzającą A.K. projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę budynku usługowego (obiekt kategorii XVII) wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną (przebudowa wewnętrznej instalacji wodociągowej, kanalizacyjnej i energetycznej) na działce o nr [...], obr. [...], położonej przy ul. [...] w Z.

Z akt sprawy wynika, że wspomnianą decyzją z 22 listopada 2022 r. Starosta Zduńskowolski zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę ww. dwukondygnacyjnego budynku usługowego. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że wyrokiem z 4 września 2020 r., II SA/Łd 5/20 tutejszy sąd uchylił poprzednią decyzję Wojewody Łódzkiego z 30 września 2019 r., zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą A.K. pozwolenia na budowę budynku usługowego wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną na działce [...] wraz z poprzedzającą ją decyzją organu pierwszej instancji z 6 czerwca 2019 r. W uzasadnieniu powyższego wyroku sąd wskazał, że organ winien zwrócić się do właściwej izby samorządu zawodowego o potwierdzenie, że sporny obiekt mógł zostać zaprojektowany przez projektanta C.S., a więc osobę o ograniczonych uprawnieniach. Sąd dodał, że obowiązkiem organu było sprawdzenie zgodności tegoż projektu z treścią rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r., poz. 1065 – rozporządzenie), albowiem w niniejszej sprawie sporny jest poziom dolnej krawędzi najniżej położonych okien budynku przesłanianego, czego nie dostrzegł Wojewoda, nie odnosząc się do twierdzeń skarżących, iż jest to 0,85 m nad poziomem terenu, przyjmując wyliczenia przedstawione przez inwestora (1,15 m nad poziomem terenu). Organ pomijając milczeniem powyższe rozbieżności naraził się na zarzut niewyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i naruszenia zasady przekonywania stron co do spełnienia warunków wynikających z § 13 rozporządzenia). Poczynione uwagi odnoszą się do ustaleń organu w sprawie miejsca postojowego dla pojazdów. Organ nie wyjaśnił stanu faktycznego sprawy i nie odniósł się do wszystkich zarzutów odwołania w tym zakresie, przyjmując tylko wyliczenia inwestora. Tymczasem według twierdzeń skarżących odległość miejsca postojowego od ich okna wynosi 6,79 m zamiast minimalnej 7 m (§ 19 rozporządzenia). Podobnie organ nie wyjaśnił istotnych okoliczności faktycznych dotyczących lokalizacji miejsca na składowanie odpadów. Ponadto organ zupełnie nie odniósł się do zarzutów odwołania R.S., która podniosła, że jej budynek będzie zacieniać nowoprojektowaną inwestycję oraz zarzuciła naruszenie § 14 ust. 2 rozporządzenia odnośnie szerokości zaprojektowanych dojazdów.