Wyrok WSA w Opolu z dnia 21 stycznia 2022 r., sygn. I SA/Op 482/21

Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Gocki Sędziowie Sędzia NSA Gerard Czech (spr.) Sędzia WSA Marzena Łozowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 stycznia 2022 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy złożenia wniosku o wykreślenie zastawu z rejestru zastawów skarbowych I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w O. na rzecz M. S. kwotę 997,00 zł (słownie złotych: dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w O., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325) - dalej w skrócie: "O.p.", po rozpoznaniu odwołania M. S. (dalej też jako: skarżący, strona, zobowiązany) - utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w O. z dnia [...] odmawiającą złożenia wniosku o wykreślenie z rejestru zastawów skarbowych zastawu skarbowego ustanowionego na 700 udziałach posiadanych przez skarżącego w A Sp. z o.o.

Zaskarżona wyżej opisana decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym sprawy:

Wnioskiem z dnia 23 grudnia 2020 r. skarżący zwrócił się do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w O., jako wierzyciela i jednocześnie organu uprawnionego do występowania w imieniu Skarbu Państwa, z wnioskiem o wykreślenie zastawu skarbowego z uwagi na przedawnienie zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. Wskazał, że w dniu 6 maja 2013 r. w związku z powstałą zaległością w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. organ podatkowy złożył wniosek o wpis do rejestru zastawów skarbowych zastawu na 700 udziałach posiadanych przez skarżącego w A Sp. z o.o. (KRS:[...]). W argumentacji wniosku zobowiązany stwierdził, że ww. zobowiązanie uległo obecnie przedawnieniu na podstawie art. 70 § 1 O.p. Powołując treść ww. przepisu skarżący zwrócił uwagę, że jest on niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej i nie może stanowić materialnoprawnej przesłanki rozstrzygnięć administracyjnych. Zobowiązany zaznaczył także, że Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 8 października 2013 r., sygn. akt SK 40/12 orzekł, że art. 70 § 6 O.p. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 1998 r. do dnia 31 grudnia 2002 r. jest niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, a treść aktualnie obowiązującego art. 70 § 8 O.p. stanowi powielenie niekonstytucyjnego art. 70 § 6 O.p. Skarżący stwierdził, że aktualny przepis art. 70 § 8 O.p., zawierający analogiczną treść, która jest niezgodna z ustawa zasadniczą, nie może mieć zastosowania w prowadzonej sprawie. Wskazał, że stanowisko to potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 marca 2016 r. sygn. akt V CSK 377/15, a także sądy administracyjne (wyroki: WSA w Gliwicach z dnia 27 października 2020 r. sygn. akt I SA/GI 575/20, WSA w Łodzi z dnia 15 października 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 262/20, WSA we Wrocławiu z dnia 9 września 2020 r. sygn. akt I SA/Wr 166/20). Według strony, skoro art. 70 § 8 O.p. jest niezgodny z Konstytucją i nieobowiązujący - nie istnieją przeszkody, aby wykreślić ww. zastaw skarbowy.