Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 27 stycznia 2022 r., sygn. II SA/Go 1090/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędziowie Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski Sędzia WSA Krzysztof Rogalski (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Elżbieta Dzięcielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2022 r. sprawy ze skargi M.C. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] listopada 2017 r., nr [...] Dyrektor Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia odmówił zwrotu kosztów leczenia w wysokości 3.016,00 zł, poniesionych za świadczenia opieki zdrowotnej udzielone M.C. na terytorium Republiki Federalnej Niemiec w dniu [...] lutego 2017 r. Uzasadniając przedmiotową decyzję organ I instancji uznał, iż zrealizowany zabieg laseroterapii dopochwowej z powodu wysiłkowego nietrzymania moczu nie jest świadczeniem gwarantowanym w rozumieniu § 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego.

W wyniku wniesionego odwołania, decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] Prezes Narodowego Funduszu utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ II instancji wskazał, iż w z związku z treścią § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 2295 - w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji) świadczenie laseroterapii dopochwowej w wysiłkowym nietrzymaniu moczu nie jest świadczeniem gwarantowanym, nie zostało bowiem udzielone zgodnie z aktualną wiedzą medyczną i wobec tego stronie nie należy się zwrot kosztów.

Pismem z dnia [...] lutego 2021 r. M.C., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, powołując się na treść art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 oraz art. 158 § ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 735 ze zm., dalej w skrócie k.p.a.) zwróciła się do Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia o stwierdzenie nieważności decyzji tego organu z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...], zarzucając powyższemu rozstrzygnięciu ciężkie naruszenie przepisów prawnych w postaci błędnej wykładni § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r., a także nieodpowiednie zastosowanie art. 42d ust. 2 pkt 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych doprowadziło do rażącego naruszenia prawa i wydania decyzji bez odpowiedniej podstawy prawnej.