Wyrok WSA w Opolu z dnia 17 grudnia 2020 r., sygn. II SA/Op 207/20

Transport

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Daria Sachanbińska - spr. po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi B. D. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 26 maja 2020 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 14 października 2019 r., nr [...], 2) zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz skarżącego B. D. kwotę 1000 (tysiąc) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 14 października 2019 r., nr [...], Opolski Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w Opolu (dalej w skrócie: OWITD), działając na podstawie art. 92a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 58 [na dzień orzekania przez organ odwoławczy - Dz. U. z 2019 r. poz. 2140]), zwanej dalej ustawą, nałożył na B. D. (zwanego dalej też skarżącym) karę pieniężną w wysokości 2.000 zł, za naruszenie wskazane pod lp. 4.2. i 4.3. załącznika nr 4 do ustawy. Przedstawiając ustalenia stanu faktycznego, organ podał, że w dniu 17 lipca 2019 r. w miejscowości [...] do kontroli drogowej został zatrzymany samochód osobowy, którym kierował skarżący. W chwili zatrzymania w pojeździe znajdowało się dwóch pasażerów. W dniu kontroli skarżący posiadający aplikację [...] w swoim telefonie, uzyskał informację o zleceniu zabrania dwóch pasażerów z [...] ul. [...] do miejscowości [...] ul. [...]. Organ ustalił też, że pasażerowie opłacili przewóz w formie bezgotówkowej przy pomocy aplikacji [...], a kierowca dostał powiadomienie o uiszczeniu należności za przejazd w wys. 10 zł. Natomiast kierowca na żądanie kontrolującego nie okazał wymaganego orzeczenia lekarskiego oraz orzeczenia psychologicznego o braku przeciwwskazań do pracy w charakterze kierowcy. Powyższe ustalenia kontroli i stwierdzone naruszenia zostały udokumentowane w protokole z dnia 17 lipca 2019 r., podpisanym przez skarżącego bez zastrzeżeń. W dalszej części uzasadnienia organ wskazał na treść przepisów 39a ust. 1, art. 39f ust. 1, art. 39j ust. 1-4, art. 39k ust. 1 i 3, art. 39l ust. 1 oraz art. 92a ust. 2 ustawy. Następnie stwierdził, że analiza dokumentów zgromadzonych w prowadzonym postępowaniu oraz zeznań skarżącego wykazała, że B. D. wykonywał przewóz okazjonalny osób w krajowym transporcie drogowym. W chwili kontroli skarżący nie prowadził działalności gospodarczej i nie przedstawił żadnej informacji lub dokumentów, że wykonywany transport osób odbywał się na zlecenie innych podmiotów, wobec których strona zobowiązywałaby się wykonywać na ich rzecz przewóz. W konsekwencji powyższego organ uznał, że doszło do naruszenia ujętego w lp. 4.2. załącznika nr 4 do ustawy, tj. wykonywania przewozu drogowego przez kierowcę, który nie posiada orzeczenia lekarskiego o braku przeciwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy, co skutkowało nałożeniem kary w wysokości 1.000 zł. Ponadto wystąpiło naruszenie opisane w lp. 4.3. załącznika nr 4 do ustawy polegające na wykonywaniu przewozu drogowego przez kierowcę, który nie posiada orzeczenia psychologicznego o braku przeciwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy i z tego tytułu należało nałożyć karę w kwocie 1.000 zł. Zauważył OWITD, że w przypadku obu powyższych naruszeń skarżący nie udowodnił, że nie miał wpływu na ich powstanie, w szczególności nie przedstawił żadnych dowodów w tym zakresie. Poza tym, wedle organu, w sprawie brak jest przesłanek uprawniających skarżącego do zwolnienia się od odpowiedzialności za stwierdzone naruszenia, zgodnie z art. 92c ustawy.