Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 8 grudnia 2020 r., sygn. I SA/Gd 928/20

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Alicja Stępień (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi ,,A" na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 lipca 2020 r., sygn. akt [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2013 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej kwotę 3.383 (trzy tysiące trzysta osiemdziesiąt trzy) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 1 kwietnia 2019 r. Prezydent Miasta odmówił "A" Sp. z o.o. stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2013. W uzasadnieniu decyzji organ opisał przebieg postępowania, przytoczył przepisy prawa stanowiące podstawę rozstrzygnięcia oraz wskazał m.in. iż po analizie całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, uznać należy, że stacje redukcyjno - pomiarowe, punkty redukcyjne oraz stacja tankowania gazu CNG objęte wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty stanowią urządzenia techniczne, wymienione w art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane u.p.b. (przyłącza), a także stanowią całość techniczno - użytkową z pozostałymi elementami sieci gazowej, tworząc z nimi obiekt budowlany - sieć techniczną, wskazaną z nazwy jako budowla zarówno w art. 3 pkt 3 ww. ustawy, jak również w załączniku do ustawy. Organ stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie budowlę stanowią poszczególne elementy konstrukcyjne sieci technicznej oraz urządzenia i instalacje, które zostały połączone ze sobą w celu realizacji określonego zadania tj. przesyłu i dystrybucji gazu. Wobec powyższego opodatkowaniu podlega każdy element budowli sieci stanowiący integralną część techniczno- użytkową. Odwołanie od powyższej decyzji złożyła "A" Sp. z o.o. Oddział Zakład Gazowniczy w G., zarzucając naruszenie: art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (w brzmieniu obowiązującym w 2013 roku) w zw. z art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (w brzmieniu obowiązującym w 2013 roku) oraz w zw. z art. 1 w powiązaniu z art. 3 pkt 6 ustawy Prawo budowlane poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że urządzenia techniczne stanowią budowle podlegające opodatkowaniu, mimo że nie są one w ogóle obiektami budowlanymi ani urządzeniami budowlanymi, gdyż nie wchodzą w zakres regulacji Prawa budowlanego; art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zw. z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, poprzez błędną wykładnię pojęcia "budowli" prowadzącą do wniosku, że urządzenia kontenerowych stacji redukcyjno - pomiarowych, punktów pomiarowych, punktów redukcyjno - pomiarowych stanowią elementy sieci gazowych i powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości od ich wartości, a tym samym pominiecie faktu, iż są to urządzenia techniczne posiadające części budowlane, co sprawia że budowlę stanowią jedynie części budowlane jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składające się na całość użytkową; art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zw. z art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego poprzez przyjęcie, że punkty redukcyjno - pomiarowe stanowią całość techniczno - użytkową z budowlą gazociągu, pomimo że punkty nie są w ogóle styczne z budowlą ( gazociągiem), a jedynie z urządzeniem budowlanym { przyłączem); art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zw. z art. 3 pkt 1 lit. b oraz art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, że pojęcie całości techniczno- użytkowej, jakim posługują się przepisy Prawa budowlanego, należy rozumieć, jako, z jednej strony, powiązanie funkcjonalne poszczególnych elementów (nawet jeśli wchodzą w skład odrębnych obiektów budowlanych) by łącznie nadawały się do określonego użytku (w tym przypadku - dystrybucji gazu), a z drugiej strony, powiązanie techniczne w sensie fizycznego połączenia poszczególnych elementów oraz że pojęcie to w konsekwencji należy odnosić do kilku obiektów łącznie, tj. do obiektów stacji gazowych, punktów gazowych oraz gazociągu, a nie do obiektu stacji gazowej jako samodzielnego obiektu będącego przedmiotem analizy w kontekście ustalenia przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości; art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zw. z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego oraz w zw. z art. 217 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U, nr 78, poz. 483; dalej: Konstytucja, ustawa zasadnicza) poprzez uznanie, iź uprawnione jest dla celów podatku od nieruchomości doprecyzowanie definicji wskazanych w tych przepisach poprzez odwołanie się do definicji pozaustawowych , zawartych w rozporządzeniach wykonawczych do Prawa budowlanego lub potocznego rozumienia, co skutkuje prawem do kierowania się wyłącznie funkcjonalnością obiektu budowlanego jakim jest sieć gazowa i gazociąg oraz przez pryzmat warunków technicznych, jakim muszą odpowiadać te obiekty dla celów bezpiecznego funkcjonowania; art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zw. z art. 3 pkt 1, 3 i 9 Prawa budowlanego poprzez twierdzenie, iż usytuowanie urządzeń stacji redukcyjno-pomiarowych i punktów redukcyjno-pomiarowych dla celów podatku od nieruchomości nie ma znaczenia. Ponadto w ocenie podatnika naruszono również przepisy prawa procesowego w sposób mający wpływ na wynik sprawy, tj. art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 Ordynacji podatkowej poprzez brak w decyzji ustaleń faktycznych i ich oceny i tym samym brak wskazania przyczyn, dla których argumenty Spółki wskazane we wniosku o stwierdzenie nadpłaty uznano za chybione; art. 120, art. 121 § 1 w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez brak rzetelnej oceny dowodów, w tym opinii powołanego przez organ biegłego oraz opinii przedstawionej przez spółkę, z uwagi na niewyjaśnienie, dlaczego okoliczność umiejscowienia urządzeń technicznych infrastruktury gazowniczej została uznana za nieistotną dla sprawy w świetle wyroków Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 grudnia 2017 r. sygn. akt SK 48/15 oraz z dnia 13 grudnia 2011 r. sygn. akt P 33/09 oraz dlaczego niewłaściwym jest przeanalizowanie "jedynie" możliwości zakwalifikowania spornych urządzeń jako urządzeń technicznych związanych z obiektem budowlanym tj. fundamentem, na którym urządzenia te są posadowione; art. 120, art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 2a tej ustawy, z uwagi na zastosowanie wykładni rozszerzającej i profiskalnej, także nieuwzględnienie okoliczności, że zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, urządzenia o analogicznej funkcji i działaniu do urządzeń będących przedmiotem wniosku o stwierdzenie nadpłaty tj. transformatory nie stanowią budowli - co spowodowało, że podobne obiekty są inaczej kwalifikowane na gruncie podatkowym. Taka interpretacja różnicująca skutki podatkowo-prawne dla obiektów podobnych narusza prawo własności w stopniu znacznym, przez co jest niedopuszczalna w demokratycznym państwie prawnym, a w jej konsekwencji naruszeniu podlegają także normy konstytucyjne, czyli art. 64 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.