Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 15 października 2020 r., sygn. II SA/Ol 540/20

Bezrobocie

Dnia 15 października 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Jezielska Sędziowie sędzia WSA Adam Matuszak sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 15 października 2020 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. P. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranego świadczenia uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.

Uzasadnienie

Decyzją z "[...]" Starosta B. (dalej jako: organ I instancji), na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. c w zw. z art. 76 ust.1 i 2 pkt 5 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jednolity na dzień wydania decyzji - Dz.U. z 2019 r. poz. 1482 ze zm., dalej jako: ustawa o promocji zatrudnienia), orzekł o obowiązku zwrotu przez H. P. (dalej jako: strona lub skarżący) nienależnie pobranego zasiłku w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji w kwocie 2136,60 zł. Powyższa decyzja została wydana po ponownym rozpoznaniu sprawy przez organ I instancji w związku z uchyleniem uprzednio wydanego rozstrzygnięcia z "[...]"przez Wojewodę "[...]" (dalej jako: Wojewoda lub organ II instancji) orzeczeniem z "[...]" i przekazaniem sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu podniesiono, że w toku przeprowadzonego postępowania ustalono, że strona była zatrudniona w Urzędzie Gminy W. (dalej jako: zakład pracy) od 1 grudnia 1996 r. do 28 lutego 2019 r. w wymiarze 1 etatu, a stosunek pracy ustał w wyniku wypowiedzenia przez pracodawcę na skutek likwidacji stanowiska pracy z powodu reorganizacji zakładu pracy. Decyzją organu I instancji z "[...]" uznano stronę za osobę bezrobotną z dniem 29 marca 2019 r., a następnie decyzją z "[...]" przyznano stronie prawo do zasiłku od 29 marca 2019 r. do 27 marca 2020 r. w wysokości 1017,40 zł miesięcznie w okresie pierwszych 90 dni posiadania prawa do zasiłku a od 27 czerwca 2019 r. w wysokości 798,90 zł miesięcznie w okresie kolejnych dni posiadania prawa do zasiłku. Zasiłek dla bezrobotnych został stronie wypłacony za okres od 29 marca 2019 r. do 31 maja 2019 r. W dniu 19 czerwca 2019 r. strona poinformowała, że na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w E. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 14 czerwca 2019 r. została przywrócona do pracy na poprzednio zajmowane stanowisko i w związku z tym, od 1 marca 2019 r. strona podlega jako pracownik ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu w zakładzie pracy. Natomiast 12 lipca 2019 r. do organu I instancji wpłynęło pismo z zakładu pracy informujące, że 3 lipca 2019 r. stronie, w związku z przywróceniem do pracy, zostało wypłacone jednomiesięczne wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w okresie od 1 marca 2019 r. do 16 czerwca 2019 r. Organ I instancji stwierdził, że na dzień rejestracji w powiatowym urzędzie pracy, tj. 29 marca 2019 r., strona nie spełniała przesłanek do uznania za osobę bezrobotną, bowiem od 1 marca 2019 r. podlega jako pracownik ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu. Jednocześnie wskazano, że w myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia osoba bezrobotna oznacza osobę niezatrudnioną i nie wykonującą innej pracy zarobkowej, zdolną i gotową do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym w danym zawodzie lub służbie albo innej pracy zarobkowej. W związku z powyższym, organ I instancji decyzją z "[...]" uchylił swoje decyzje z "[...]" w sprawie uznania strony z dniem 29 marca 2019 r. za osobę bezrobotną oraz z "[...]" w sprawie przyznania stronie prawa do zasiłku dla osób bezrobotnych od 29 marca 2019 r. i orzekł o odmowie uznania strony za osobę bezrobotną z dniem 29 marca 2019 r. oraz o odmowie przyznania prawa do zasiłku od 29 marca 2019 r. Na powyższą decyzję strona złożyła odwołanie do Wojewody, który decyzją z "[...]" utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Następnie organ I instancji uznał, że świadczenie wypłacone stronie za okres od 29 marca 2019 r. do 31 maja 2019 r. w kwocie 2136,60 zł było świadczeniem nienależnym. Podniesiono, że 3 lipca 2019 r. stronie, w związku z przywróceniem do pracy, zostało wypłacone jednomiesięczne wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w okresie od 1 marca 2019 r. do 16 czerwca 2019 r. Zgodnie zaś z art. 51 § 1 Kodeksu Pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy wlicza się do okresu zatrudnienia okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie. Wskazano również, że w myśl art. 76 ust. 2 pkt 5 ustawy o promocji zatrudnienia za nienależnie pobrane świadczenie pieniężne uważa się zasiłek wypłacony za okres, za który, w związku z orzeczeniem sądu, wypłacono wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy lub odszkodowanie z tytułu wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę. W ocenie organu I instancji przywrócenie strony do pracy na mocy prawomocnego wyroku sądu okręgowego z 14 czerwca 2019 r. wykluczyło możliwość legitymowania się statusem osoby bezrobotnej z prawem do zasiłku od 29 marca 2019 r. Podniesiono, że z chwilą, gdy osoba zarejestrowana w powiatowym urzędzie pracy przestaje spełniać kryteria definicji bezrobotnego, organ I instancji zobowiązany jest do wydania decyzji o pozbawieniu statusu osoby bezrobotnej oraz o utracie prawa do zasiłku dla osób bezrobotnych. W takiej sytuacji zasiłek dla bezrobotnych pobrany przez osobę nie posiadającą faktycznie statusu osoby bezrobotnej jest świadczeniem nienależnie pobranym i podlega zwrotowi.