Wyrok WSA w Łodzi z dnia 30 października 2020 r., sygn. I SA/Łd 212/20

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Cezary Koziński Sędziowie: Sędzia WSA Bożena Kasprzak Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 października 2020 r. sprawy ze skargi E. L. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 marca 2020 roku znak 0113-KDIPT1- 1.4012.807.2019.4.WL UNP: 925439 w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 6 grudnia 2019 r. (uzupełnionym pismem z dnia 14 lutego 2020 r.) E. L. (dalej: "skarżąca") zwróciła się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: "organ") o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży pawilonu usługowo-handlowego. Opisując zdarzenie przyszłe skarżąca wskazała, że wraz z mężem jest właścicielką pawilonu handlowo-usługowego - wybudowanego przez nich w latach 1994 - 1995, w którym od 26 sierpnia 1995 r. każde z nich prowadzi odrębną działalność gospodarczą. Skarżąca jest płatnikiem VAT od dnia 2 grudnia 1997 r., zaś jej mąż od dnia 1 maja 2004 r. W związku z wytworzeniem budynku pawilonu usługowo-handlowego nie przysługiwało skarżącej i jej mężowi prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ w latach 1994-1995 oraz w czasie rozpoczęcia działalności w tym pawilonie nie byli płatnikami VAT. Skarżąca i jej mąż nie dokonali żadnych nakładów na ulepszenie pawilonu w odniesieniu do którego przysługiwałoby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Pawilon jest budynkiem w rozumieniu przepisów art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane i zgodnie z PKOB sklasyfikowany jako 1230. Składa się z kotłowni, klatki schodowej, dwóch łazienek i trzech pomieszczeń o łącznej powierzchni ok. 70 m2. Budynek spełnia warunki uznania go za środek trwały, nie był i nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych, jest trwale związany z gruntem, który również nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych, nie były odliczane koszty jego amortyzacji. Do czasu rezygnacji skarżącej z działalności gospodarczej pawilon był wykorzystywany w całości, aktualnie służy mężowi skarżącej do prowadzenia działalności gospodarczej. Opuszczone przez skarżącą od 2004 r. pomieszczenia o powierzchni ok. 40 m2 nie były nikomu wynajmowane i są przeznaczone na własne potrzeby właścicieli. Skarżąca i jej mąż planują sprzedaż pawilonu.