Wyrok WSA w Łodzi z dnia 28 października 2020 r., sygn. II SA/Łd 452/20

Pomoc społeczna

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Robert Adamczewski Sędziowie: Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Asesor WSA Anna Dębowska po rozpoznaniu w dniu 28 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi N. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy Ż. z dnia [...] nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz skarżącej N. B. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. a.bł.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., po rozpatrzeniu odwołania N. B. - reprezentowanej przez adwokata P.G., utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Ż. z [...] r. nr [...] w sprawie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad babcią H.J.

Jak wynika z akt sprawy 2 grudnia 2019 r. do organu I instancji wpłynął wniosek N. B. o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad babcią H.J.

Decyzją z [...] r. organ I instancji odmówił N. B. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, argumentując że wnioskodawczyni mieszka i prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z mężem A. B. oraz babcią H. J. Strona od dzieciństwa była wychowywana przez dziadków i z nimi zamieszkiwała. Obecnie nie pracuje zawodowo, od listopada 2016 r. opiekuje się niepełnosprawną babcią. Wcześniej była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w T., jako bezrobotna bez prawa do zasiłku (od 2009 r.). Babcia wnioskodawczyni - H. J. wymaga pomocy w zakresie zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych oraz niezbędnej pielęgnacji, tj. przy ubieraniu się, przygotowywaniu posiłków, wychodzeniu na spacery, wyprowadzaniu do toalety (brak łazienki w budynku mieszkalnym). W ramach sprawowanej opieki N. B. sprząta, pierze, podaje leki, mierzy ciśnienie, robi zakupy, reguluje opłaty, umawia wizyty lekarskie, a także pali w piecu. Zakres sprawowanej opieki zależy od samopoczucia babci, która ma problemy z chodzeniem (torbiele w kolanie), niewydolność nerek, nadciśnienie, a także przewlekły niewyleczony półpasiec głowy. Ze względu na podeszły wiek, jak i problemy zdrowotne nie może pozostawać bez opieki drugiej osoby. Mąż wnioskodawczyni pracuje zawodowo na ¼ etatu, w wolnych chwilach podejmuje prace dorywcze. Dzieci H.J. prowadzą oddzielne gospodarstwa domowe, są osobami aktywnymi zawodowo. Ze względu jednak na znaczną odległość od miejsca zamieszkania niepełnosprawnej nie jest możliwe zapewnienie przez nich opieki w sposób ciągły i regularny. Podczas przeprowadzonego wywiadu środowiskowego potwierdzono fakt sprawowania opieki przez N. B. nad babcią H.J., posiadającą orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności z 4 października 2016 r. wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w T. na stałe. W orzeczeniu wskazano, iż nie da się ustalić od kiedy istnieje niepełnosprawność, a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 11 sierpnia 2016 r. Organ I instancji, odnosząc się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13, odmówił przyznania świadczenia pielęgnacyjnego ze względu na to, że nadal nie została zmieniona w tym zakresie ustawa o świadczeniach rodzinnych. Wskazał również, że rezygnacja z zatrudnienia musi być wymuszona przez konieczność sprawowania opieki, zaś rozmiar opieki musi być na tyle duży, aby uniemożliwiał podjęcie lub wykonywanie pracy zarobkowej. Z akt sprawy wynika, że N.B. była zarejestrowana jako osoba bezrobotna, a od 9 listopada 2016 r. została wyrejestrowana, ze względu na konieczność sprawowania opieki nad niepełnosprawną babcią. Maż zainteresowanej jest zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy, co nie wyklucza możliwości sprawowania opieki naprzemiennej nad babcią. Obecnie wnioskodawczyni, decyzją z [...] r. nr [...] ma przyznany specjalny zasiłek opiekuńczy na H.J. na okres od 1 listopada 2019 r. do 31 października 2020 r. Organ wskazał także, że sam fakt uzyskania przez stronę prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego, nie jest przeszkodą do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, jednakże ze względu na to, że strona nie spełnia przesłanki określonej w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych odmówiono przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.