Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 października 2020 r., sygn. II SA/Gl 571/20

Zabezpieczenie społeczne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.), Sędzia WSA Andrzej Matan, Protokolant Specjalista Magdalena Nowacka-Brzeźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2020 r. sprawy ze skargi L. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odpłatności za pobyt w domu opieki społecznej oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta K. decyzją z dnia [...] r., nr [...], zmienił decyzję własną z dnia [...] r., nr [...], w taki sposób, że od dnia 1.01.2020 r. ustalił opłatę za pobyt L. K. (dalej w skrócie: "mieszkanka DPS") w Domu Pomocy Społecznej w K. w wysokości 70% miesięcznego dochodu od dnia 1 stycznia do dnia 29 lutego 2020 r. w wysokości 1 509,91 zł., oraz od dnia 1 marca 2020 r. w wysokości 1 159,91 zł., płatną na konto domu pomocy społecznej. W uzasadnieniu podał, że zmianie uległa sytuacja dochodowa mieszkanki DPS. Decyzją ZUS z dnia [...] r. przyznano jej świadczenie uzupełniające od 1.10.2019 r., a wyrównanie za okres od października do listopada 2019 r. zostało wypłacone ze świadczeniem za grudzień 2019 r. W okresie od grudnia 2019 r. do stycznia 2020 r. na jej dochód składało się bieżące świadczenie ZUS wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym w kwocie 1 157,01 zł., świadczenie uzupełniające w wysokości 500 zł. oraz 1/2 nadpłaty świadczenia uzupełniającego w kwocie 500 zł. Dochód w okresie od grudnia 2019 r. do stycznia 2020 r. wynosił zatem 2 157,01 zł., a od lutego 2020 r. dochód jej wynosił 1 157,01 zł. i dodatkowo świadczenie uzupełniające w kwocie 500 zł., co skutkuje ustaleniem nowej wysokości opłaty za miesiąc styczeń i luty 2020 r., która wynosi po 1 509,91 zł., a od 1.03.2020 r. po 1 159,91 zł. miesięcznie.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła mieszkanka DPS, reprezentowana przez opiekuna prawnego B. C. (dalej: "skarżąca"), w którym domagała się uchylenia decyzji organu I instancji, zarzucając jej naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 59 ust. 1 w związku z art. 105 ust. 1 i art. 106 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tj. Dz. U. z 2019 r. poz.1507 z późn. zm., zwanej dalej w skrócie: "ustawa"), poprzez błędną ich wykładnię i niesłuszne wliczenie do dochodu świadczenia uzupełniającego.