Wyrok WSA w Lublinie z dnia 30 września 2020 r., sygn. II SA/Lu 674/19
W tym miejscu należy podkreślić, że ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n. (zawartego w rozdziale „Wywłaszczanie nieruchomości” ) kwalifikować należy jako jeden ze sposobów wywłaszczenia. Z tego też względu hipotezy powyższej normy nie można interpretować rozszerzająco, zwłaszcza, że w przeciwieństwie do przymusowego ustanowienia służebności przesyłu w postępowaniu cywilnym, art. 124 ust. 1 u.g.n. nie przewiduje możności przyznania właścicielowi nieruchomości wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości. Świadczenia przysługujące właścicielowi nieruchomości na podstawie art. 124 ust. 4 u.g.n. mają charakter ściśle odszkodowawczy, ograniczony do szkód powstałych na nieruchomości oraz zmniejszenia się wartość nieruchomości.
Plan miejscowy, aby stwarzał podstawę do zastosowania instytucji z art. 124 ust. 1 u.g.n., musi nie tylko dopuszczać realizację celu publicznego, ale też w sposób precyzyjny określać lokalizację takiej inwestycji poprzez wskazanie nieruchomości, przez które ma ona przebiegać oraz granic terenu, jaki może być pod nią zajęty. Zgoda na zajęcie nieruchomości musi być odnoszona do inwestycji, której realizacja jest przewidziana w planie miejscowym, tzn. w tym planie został ustalony jej przebieg. Wprowadzane w powyższym trybie ograniczenia prawa własności ma nastąpić zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a więc w istocie ma wynikać z planu miejscowego.
Dla wydania decyzji z art. 124 ust. 1 u.g.n. konieczne jest, aby w planie miejscowym lub decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, ustalony został także przebieg (lokalizacja) inwestycji. Usytuowania inwestycji nie można natomiast ustalać wyłącznie na podstawie ogólnych zapisów planu miejscowego. Celem postępowania w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości nie jest rozstrzygnięcie, czy inwestycja celu publicznego w ogóle powstanie, albo też którędy konkretnie będzie przebiegać, gdyż kwestie te powinny być sprecyzowane uprzednio albo w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, albo w decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Okoliczności te muszą wynikać z planu miejscowego, a nie ze zdarzeń czysto faktycznych. O wyborze miejsca lokalizacji inwestycji nie może także samodzielnie decydować sam inwestor.
Modernizacja i przebudowa, o której mowa w § 13 ust. 1 pkt 2 planu miejscowego to zazwyczaj przebudowa linii elektroenergetycznej w rozumieniu prawa budowlanego, a nie jej remont. W przypadku przebudowy linii niezbędne jest uzyskanie zezwolenia na założenie i przeprowadzenie przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej z art. 124 ust. 1 u.g.n. W przypadku udzielenia zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie linii elektroenergetycznej konieczne jest, by kwestia powstania określonych urządzeń infrastruktury technicznej oraz ich przebieg (lokalizacja) wynikały z postanowień planu miejscowego, a nie z okoliczności o charakterze faktycznym do których zaliczyć należy fakt istnienia już na danym terenie napowietrznej linii elektroenergetycznej.
Teza urzędowa
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Grymuza (sprawozdawca), Asesor WSA Jerzy Parchomiuk, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 30 września 2020 r. sprawy ze skargi A. J. na decyzję Wojewody z dnia [...] r., znak: [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty z dnia [...]r., znak: [...]; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego A. J. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia [...] września 2019 r., znak: [...] Wojewoda, po rozpatrzeniu odwołania A. J. (dalej także jako "skarżący"), utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] marca 2019 r., znak: [...] w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z części nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha, położonej w obrębie geodezyjnym [...] Ł., gm. Ł., poprzez udzielenie zezwolenia inwestorowi - [...] SA. Oddział w L. na założenie i przeprowadzenie na nieruchomości przewodów oraz urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej pod nazwą - "Projekt i przebudowa linii 110 kV relacji GPZ R. P. - GPZ Ł.".
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w sprawie, której stan przedstawia się następująco:
Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2018 r. Spółka [...] S.A. Oddział w L. wystąpiła do Starosty [...] o ograniczenie sposobu korzystania z części nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha, ujawnionej w księdze wieczystej nr [...], położonej w obrębie geodezyjnym [...] Ł., gm. Ł., poprzez udzielenie zezwolenia inwestorowi na założenie i przeprowadzenie przewodów oraz urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej pod nazwą - "Projekt i przebudowa linii 110 kV relacji GPZ R. P. - GPZ Ł.", przez ww. nieruchomość.
Jak ustalił organ pierwszej instancji planowana inwestycja jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy Ł. z dnia [...] października 2006 r. nr [...] Ww. działka znajduje się w terenie zabudowy zagrodowej, mieszkaniowej, jednorodzinnej i usługowej. Zgodnie z treścią rozdziału 7 infrastruktura techniczna w § 13 ust. 1 pkt.2 "Dopuszcza się realizację nowych sieci infrastruktury technicznej dla obsługi istniejącej i projektowanej struktury osadniczej oraz ustala się obowiązek modernizacji, przebudowy oraz budowy sieci i urządzeń infrastruktury technicznej i komunikacji".
Złożenie przedmiotowego wniosku było poprzedzone przeprowadzeniem przez inwestora rokowań z właścicielem nieruchomości w przedmiocie uzyskania zgody na wykonanie planowanych prac na przedmiotowej działce. Inwestor wyjaśnił właścicielowi nieruchomości cel negocjacji, rodzaj inwestycji oraz jakie prace będą wykonywane na jego działce, a także w jakim zakresie zostanie ograniczone korzystanie z przedmiotowej nieruchomości.
Mając powyższe na uwadze Starosta Ł. decyzją z dnia [...] kwietnia 2019 r., na podstawie art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, ograniczył sposób korzystania z części nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha położonej obrębie geodezyjnym [...] Ł., gm. Ł. poprzez udzielenie zezwolenia inwestorowi - [...] S.A. Oddział w L. na założenie i przeprowadzenie na ww. nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej w celu przebudowy napowietrznej sieci elektroenergetycznej 110 kV w związku z realizacją inwestycji pod nazwą "Projekt i przebudowa linii 110 kV relacji GPZ R. P. - GPZ Ł.".
W wyniku odwołania wniesionego przez A. J. w sprawie orzekał Wojewoda, który decyzją z dnia [...] września 2019 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Starosty [...] w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z części nieruchomości.
Organ odwoławczy, odwołując się do art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, wyjaśnił, że stanowiąca przedmiot postępowania inwestycja, polegająca na przebudowie napowietrznej sieci elektroenergetycznej 110 kV w związku z realizacją inwestycji pod nazwą "Projekt i przebudowa linii 110 kV relacji GPZ R. P. - GPZ Ł." jest inwestycją celu publicznego, o jakim mowa w art. 6 pkt 2 u.g.n. Planowana inwestycja spełnia bowiem wymogi określonego w art. 3 pkt 16, 16a i 16b ustawy z dnia [...] kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne, bezpieczeństwa energetycznego, dostaw energii elektrycznej oraz pracy sieci elektroenergetycznej.
Organ uznał za niezasadny zarzut odwołania dotyczący tego, że planowana inwestycja nie jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy Ł. Nr [...] z dnia [...] października 2006 r. oraz późniejszymi zmianami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł. na obszarze wsi Ł. zatwierdzonego Uchwałą Rady Gminy N. [...] z dnia [...] kwietnia 2016 r.
Jak wskazał organ z załączonego do wniosku Spółki [...] S.A. Oddział w L. wypisu z ww. planu wynika, że ww. nieruchomość położona na terenie oznaczonym - tereny zabudowy zagrodowej, mieszkaniowej, jednorodzinnej i usługowej jest inwestycją zgodną z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz zakłada uzupełnienie elementów magistralnego systemu elektroenergetycznego na przebudowę i modernizację systemu lokalnego.
Zdaniem Wojewody zasadnie organ I instancji przyjął, że zostały spełnione przesłanki określone w treści art. 124 ust. 1 u.g.n. w postaci zgodności ograniczenia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i słusznie odrzucił zarzuty pełnomocnika strony skarżącej z odwołania w pkt [...] W zakresie infrastruktury technicznej dopuszcza się realizację nowych sieci elektroenergetycznych dla obsługi istniejącej i projektowanej struktury osadniczej oraz ustala się obowiązek modernizacji, przebudowy oraz budowy sieci i urządzeń infrastruktury technicznej i komunikacji w celu zapewnienie optymalnego funkcjonowania terenów budowlanych oraz poprawy warunków ochrony środowiska i krajobrazu, w szczególności przy przebudowie sieci kablowych podziemnych oraz napowietrznych linii elektroenergetycznych. Funkcjonowanie, modernizacja oraz rozbudowa istniejących sieci i urządzeń infrastruktury technicznej nie może naruszać systemów ochrony środowiska naturalnego i kulturowego, w szczególności należy zapobiegać tworzenia przypadkowych barier przestrzennych w obrębie obszarów chronionych. Zdaniem Inwestora [...] Oddział w L. w wyniku przeprowadzenia przebudowy ww. linii elektroenergetycznej dojdzie do zmiany miejsca posadowienia 41 słupów na całej linii, w tym na ww. nieruchomości. Zostaną wymienione przewody robocze AFL-6 120 mm2 na przewody robocze AFL-6 240 mm2, dzięki któremu będą miały większy przekrój niż przewody robocze obecnie istniejące. Zostanie wymieniony również przewód odgromowy AFL 1,7 50 mm2 na przewód odgromowy OPGW 48j. Zmieni się również wysokość zawieszonych przewodów co spowoduje możliwość przesłania większej mocy oraz zwiększenie natężenia pola elektromagnetycznego.
Organ odwoławczy zauważył, że zakres planowanej inwestycji, tj. przebudowy istniejącej linii średniego napięcia 15 kV na nieruchomości nr [...] o pow. [...] ha został przez inwestora w sposób szczegółowy i czytelny wskazany na mapach załączonych do wniosku o ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, a następnie w toku prowadzonych z właścicielami nieruchomości rokowań.
Organ stwierdził także, że nie ma racji skarżący, że inwestor nie przeprowadził z właścicielem nieruchomości rokowań w rozumieniu art. 124 ust. 3 u.g.n. oraz, że nie przedstawił dokumentów potwierdzających fakt ich przeprowadzenia. Z materiału zgromadzonego w przedmiotowej sprawie jednoznacznie wynika, że rokowania z A. J. były prowadzone przed wszczęciem postępowania zarówno w rozmowach bezpośrednich oraz w formie pisemnej, co zostało odnotowane w aktach sprawy w formie protokołów oraz pism wymienionych pomiędzy stronami droga pocztową.
W kwestii podnoszonego w odwołaniu zarzutu zaniżonej kwoty wynagrodzenia za służebność przesyłu na nieruchomości organ wyjaśnił, że uszczerbek majątkowy, jakiego doznaje właściciel na skutek ograniczenia jego prawa własności w trybie art. 124 u.g.n., jest wynikiem legalnego działania organu administracji, co w sposób oczywisty różni omawiane odszkodowanie od odszkodowania funkcjonującego w prawie cywilnym.
Końcowo Wojewoda podkreślił, że w analizowanej sprawie brak umownego rozstrzygnięcia warunków korzystania z części nieruchomości oznaczonej nr [...] o pow. [...] ha w związku z planowaną inwestycją [...] S.A. Odział w L. skutkował wydaniem decyzji administracyjnej w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości będącej własnością A. J.. Przysługujące właścicielowi z tytułu tego odszkodowanie nastąpić może zatem także w trybie postępowania administracyjnego i z mocy art. 128 ust. 4 u.g.n., powinno odpowiadać tylko wartości poniesionych szkód, a ponadto, jeżeli wskutek tych zdarzeń zmniejszy się wartość nieruchomości, odszkodowanie powiększa się o kwotę odpowiadającą temu zmniejszeniu. Przy czym roszczenie odszkodowawcze może być dochodzone dopiero po wybudowaniu przewodów lub urządzeń i nie można go określić w decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości.
Decyzja organu drugiej instancji została zaskarżona przez A. J. do sądu administracyjnego. W skardze zarzucono decyzji naruszenie:
I. przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy w postaci:
1. art. 7 w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U.2018.2096 t.j.- dalej "KPA") przez brak wyczerpującego, rzetelnego i wszechstronnego rozpatrzenia materiału sprawy oraz brak wszechstronnego rozważenia interesu właściciela nieruchomości i przyjęcia w całości stanowiska wnioskodawcy w sprawie, co doprowadziło organ do utrzymania w mocy sprzecznej z prawem decyzji organu I instancji o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości;
2. art. 8 w zw. z art. 107 § 1 i 3 KPA, poprzez a) nie wskazanie właściwej (pełnej) podstawy prawnej wydanej decyzji, jak również b) poprzez brak odniesienia się do wszystkich argumentów podniesionych w odwołaniu, w tym:
- zaniechania przeprowadzenia rokowań w aspekcie wykonania prac w rozumieniu art. 124 u.g.n., jak i w zakresie możliwości pozostawienia na niej wybudowanych urządzeń infrastruktury Wnioskodawcy, ustalenia warunków takiej zgody, a w szczególności szkód powstałych w związku z zaplanowanymi do przeprowadzenia pracami oraz ograniczeniami związanymi z korzystaniem z nieruchomości w toku eksploatacji wybudowanych urządzeń i przewodów, co składało się na pominiętą przez organy pozorność rokowań;
- złamania zakazu stosowania wobec przepisu art. 124 ust. 3 u.g.n. wykładni rozszerzającej poprzez niezasadne uznanie, że zaproponowanie właścicielowi przez inwestora warunków umowy dotyczącej służebności przesyłu w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego stanowi wypełnienie warunku rokowań w rozumieniu art. 124 u.g.n.;
- braku odniesienia się do zarzutu braku dokonania kwalifikacji inwestycji zaplanowanej przez inwestora, w tym braku wyjaśnienia dlaczego organ przyjął, że chodzi o "wymianę" w chodzącą w zakres prac, do których odnosi się art. 124 u.g.n. ust. 1; ponadto organ II instancji nie odniósł się do zarzutu Skarżącego, iż organ I instancji dokonał błędnej kwalifikacji czynności konserwacji i usuwania awarii jako czynności, do których mogą mieć zastosowanie art. 124 u.g.n., podczas gdy zastosowanie mieć powinien art. 124b u.g.n. W konsekwencji organ II instancji nie odniósł się do zarzutu Skarżącego wskazującego, że zakres rozstrzygnięcia administracyjnego jest niepełny, albowiem brak jest odniesienia się do takich kwestii, jak:
a) aspekt dokonania inwentaryzacji naniesień znajdujących się na podlegającej ograniczeniu części Nieruchomości przed przystąpieniem do robót;
b) zapewnienia właścicielowi dostępu do pozostałej części Nieruchomości nie objętej zezwoleniem;
c) zabezpieczenia pozostałej części Nieruchomości przed zniszczeniem w trakcie trwania robót;
d) porządzenia protokołu zniszczeń i wynikłych strat po zakończeniu budowy w tym dokumentacji fotograficznej, celem ustalenia i wypłacenia odszkodowania;
e) przywrócenia Nieruchomości do stanu poprzedniego niezwłocznie po zakończeniu planowanych prac;
f) zaniechanie określenia, że jeżeli wskutek zrealizowania tych robót ulegnie zmniejszeniu wartość nieruchomości, to że odszkodowanie powinno być powiększone o kwotę odpowiadającą temu zmniejszeniu;
g) poinformowania Starosty [...] wykonującego zadania z zakresu administracji rządowej o rozpoczęciu i zakończeniu prac na przedmiotowej nieruchomości, jak również określenie czasu dla przewidzianych prac wymiany przewodów;
- organ przy wydaniu decyzji powinien oprzeć się na przepisach prawa materialnego czego nie uczynił, a wobec zarzutów Skarżącego wniesionych wraz z odwołaniem donoszących się do aspektu błędnej kwalifikacji podstawy prawnej, czyni to wydaną decyzję wadliwą w stopniu uzasadniającym jej wzruszenie, albowiem Skarżący w istocie nie wie na podstawie jakich przepisów prawa organ orzekł, a tym samym nie może się odnieść należycie do tego w ramach uprawnień odwoławczych, co czyni ochronę prawną niepełną;
3. art. 80 w zw. z art. 7, art. 8, art. 11, i art. 13 KPA poprzez zaniechanie prawidłowej oceny przebiegu rokowań pomiędzy stronami, brak prawidłowej oceny zakresu umocowania reprezentantów inwestora dla procesu negocjacyjnego, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że rokowania zostały przeprowadzone niewadliwie i zgodnie z prawem;
4. art. 138 § 1 pkt 1 KPA poprzez utrzymanie w mocy decyzji wydanej przez organ I instancji w sytuacji, gdy była ona wadliwa;
5. art. 10 KPA w zw. z art. 110 KPA poprzez brak uwzględnienia w/starczającego czasu do rozpatrzenia skierowanego do organu stanowiska Strony, a złożonego przed nastąpieniem skutku prawnego związania decyzją administracyjną - co skutkowało pominięciem rozpatrzenia rozszerzonych przesłanek Strony pozwalających na ewentualne uwzględnienie stanowiska Strony i wydanie decyzji odmawiającej zezwolenia;
II. przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy w postaci:
1. art. 124 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U.2018 poz. 2204 ze zm.), poprzez:
a) jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że planowane prace mieszczą się w pojęciu zakładania i przeprowadzenia na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, podczas gdy planowane prace nie stanowią nowej inwestycji lecz przebudowę obiektu istniejącego, tj. brakiem zastosowania art. 124b u.g.n., a w konsekwencji utrzymaniem w mocy wadliwej decyzji organu 1 instancji;
b) jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na błędnym przyjęciu, że "wymiana" przewodów mieści się w zakresie przedmiotowym zezwolenia w rozumieniu ust. 1 art. 124 u.g.n.;
2. art. 124 ust. 3 u.g.n., poprzez:
a) jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż zostały przeprowadzone rokowania obejmujące swym zakresem prace planowane przez inwestora, podczas gdy rokowania te były pozorne, gdyż dotyczyły jedynie zajęcia działki w celu wykonania prac, zaś przedmiotem rokowań powinno być nie tylko uzyskanie zgody na czasowe zajęcie nieruchomości, ale także pozostawienie na niej wybudowanych ciągów, przewodów i urządzeń, i związane z tym zezwolenie na korzystanie z nieruchomości w celu usunięcia awarii i konserwacji tych urządzeń i przewodów, co skutkowało utrzymaniem w mocy decyzji organu I instancji;
b) jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że zostały przeprowadzone rokowania, podczas gdy rokowania te należy uznać za pozorne z uwagi na wskazanie przez inwestora kwoty rażąco nieadekwatnej do wartości poniesionej szkody, co skutkowało utrzymaniem w mocy decyzji organu I instancji;
c) przez niezasadne przyjęcie, że wniosek pochodzi od należycie umocowanego pełnomocnika Spółki Przesyłowej, co skutkowało błędnym przyjęciem, że przeprowadzone zostały przed złożeniem wniosku o zezwolenie obligatoryjne rokowania, jak i brak wykazania by składający wniosek pan A. G. działał w imieniu i na rzecz Spółki Przesyłowej [...] S.A.
Wskazując na takie zarzuty skarżący wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie rozpoznając sprawę zważył, co następuje:
Skarga podlega uwzględnieniu.
Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r., poz. 2167 ze zm.) sąd kontroluje zaskarżone akty pod względem ich zgodności z prawem, przy czym nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, lecz granicami danej sprawy - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - dalej jako: "p.p.s.a."). Sąd ma obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu, biorąc pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, nawet jeżeli nie zostały podniesione w skardze. Sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, jej zgodność z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Uchylenie decyzji następuje w szczególności w przypadku, gdy zaskarżony akt narusza przepisy prawa materialnego lub przepisy postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 3 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).
Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że jest ona dotknięta uchybieniami uzasadniającymi jej uchylenie, gdyż przy jej wydaniu doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.
Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił art. 124 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U. z 2020 r., poz. 65 ze zm. - dalej jako: "ustawa o gospodarce nieruchomościami " lub "u.g.n."), a ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości polegało na udzieleniu inwestorowi zezwolenia na założenie i przeprowadzenie na nieruchomości linii elektroenergetycznej 110 kV.
Z twierdzeń inwestora wynikało, że planowane przedsięwzięcie obejmuje demontaż dotychczas istniejącej napowietrznej linii elektroenergetycznej i budowę nowej linii napowietrznej o innych parametrach technicznych i użytkowych, co wskazywałoby wręcz, że prace te kwalifikować należałoby jako budowę nowej linii elektroenergetycznej, a nie jedynie jej przebudowę.
Organy okoliczności tej nie analizowały, przy czym zaniechanie to nie ma istotnego znaczenia albowiem także przy przebudowie obiektu liniowego konieczne jest uzyskanie zezwolenia, o którym mowa w art. 124 ust. 1 u.g.n., a nie udostępnienie nieruchomości w celu wykonania remontu w trybie art. 124b u.g.n.
Trafnie bowiem wskazuje się w orzecznictwie sądowym, że roboty budowlane prowadzone w stosunku do całego obiektu, realizowane etapami w stosunku do poszczególnych jego fragmentów a których efektem jest demontaż całej linii przesyłowej (lub znacznej jej części) i zastąpienie jej nową substancją, wskazuje na przebudowę lub odbudowę obiektu budowlanego. W odniesieniu do obiektów linowych przyjmuje się, że roboty budowlane polegające na zmianie parametrów technicznych takich jak m.in. zmiana wysokości, miejsca lub sposobu posadowienia poszczególnych słupów, zwiększenie mocy lub zwiększenie pola elektromagnetycznego należy traktować jako przebudowę obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 7a p.b. Nie można uznać, aby zamierzony zakres robót obejmujący demontaż istotnych elementów sieci (w szczególności słupów i przewodów o znacznie większym przekroju) i postawienie w ich miejscu nowych, o innych parametrach technicznych i użytkowych spełniał przesłanki definicji remontu. Wskazuje to bowiem na działanie inwestycyjne, na skutek których nastąpi zmiana (polepszenie) parametrów technicznych i użytkowych obiektu budowlanego liniowego, który dodatkowo uzyska nową funkcję (zdalne sterowanie), której dotychczas w ogóle nie posiadał tak m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 3 kwietnia 2019 r., sygn. akt II SA/Rz 84/19; Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 30 października 2018 r., sygn. akt II SA/Op 348/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 24 października 2018 r., sygn. akt II SA/Bd 326/18; wszystkie opublikowane: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
Trafnie także zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 18 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Gl 357/18 (Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych), że nawet w rozumieniu potocznym remontować można jedynie obiekty już istniejące. Gdy obiekt zostanie rozebrany i wybudowany od nowa, o innych parametrach użytkowych, o remoncie nie może być mowy. Inwestycję taką należy rozumieć jako zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej w rozumieniu art. 124 u.g.n., nawet gdyby przyjąć, że stanowi ona jedynie przebudowę dotychczasowej linii w rozumieniu art. 3 pkt 7a p.b.
Z przywoływanej przez organ dokumentacji przedstawionej przez inwestora wynikało, że inwestycja będzie obejmowała demontaż dotychczasowej linii energetycznej, zmianę miejsca posadowienia nowych słupów na całej linii, wymianę przewodu odgromowego i przewodów roboczych na przewody o większym przekroju oraz zmianę wysokość zawieszonych przewodów co spowoduje możliwość przesłania większej mocy oraz zwiększenie natężenia pola elektromagnetycznego.
Niewątpliwie więc zaplanowane przez inwestora roboty budowlane kwalifikować należało co najmniej jako przebudowę, w związku z czym dla ich wykonania konieczne było uzyskanie zezwolenia z art. 124 ust. 1 u.g.n. W sprawie okoliczność ta nie budziła wątpliwości inwestora i organów. Inwestor wniosek swój opierał na art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Również organy wydały rozstrzygnięcie na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n.
Rozróżnienie to ma istotne znaczenie albowiem przy remoncie, konserwacji lub usunięciu awarii, orzeka się jedynie o udostępnieniu nieruchomości, natomiast przy decyzji z art. 124 ust. 1 u.g.n. rozstrzygnięcie wywołuje dalej idące skutki w postaci zezwolenia na założenie i przeprowadzenie na nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji.
Decyzja z art. 124 ust. 1 u.g.n. ingeruje w prawo własności właściciela nieruchomości, ograniczając je. Prowadzi ona do powstania po stronie inwestora uprawnienia do założenie i przeprowadzenie na nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji oraz do korzystania z nich w przyszłości.
W taki też sposób orzekły w sprawie organy udzielając inwestorowi zezwolenia na założenie i przeprowadzenie na nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej (napowietrznej linii elektroenergetycznej).
Przedmiotowa decyzja ustanowiła więc po stronie inwestora uprawnienie do założenie i przeprowadzenie na przedmiotowej nieruchomości linii elektroenergetycznej. Jeżeli chodzi o samą zasadę to było to prawidłowe albowiem inwestor nie posiadał prawa do założenie i przeprowadzenie na nieruchomości linii elektroenergetycznej, w związku z czym gdyby uznać za uzasadnione zastosowanie w sprawie dyspozycji art. 124 ust. 1 u.g.n. to wydana decyzja powinna w swej osnowie zawierać rozstrzygnięcie o zezwoleniu na założenie i przeprowadzenie na nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej.
To, że po nieruchomości przebiega dotychczasowa linia energetyczna ma znaczenie czysto faktyczne i tak też powinno być oceniane jako okoliczność o charakterze faktycznym, a nie prawnym. Inwestor nie posiada bowiem wynikającego czy to z czynności prawnej, czy też z orzeczenia sądu lub decyzji organu administracji, uprawnienia do założenie i przeprowadzenie na nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej.
W konsekwencji też oceny spełnienia przesłanek z art. 124 ust. 1 u.g.n. dokonywać należało z uwzględnieniem tej okoliczności, tj. z uwzględnieniem tego, że istnienie na nieruchomości dotychczasowej linii energetycznej ma znaczenie jedynie faktyczne, a nie prawne. Taki czysto faktyczny charakter tej okoliczności odnosić należało w szczególności do kwestii zgodności, czy też ściślej rzec ujmując do kwestii wynikania inwestycji polegającej na założeniu i przeprowadzeniu na nieruchomości przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej z planu miejscowego.
Zgodnie z art. 124 ust. 1 u.g.n. starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, może ograniczyć, w drodze decyzji, sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Ograniczenie to następuje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Stosownie do art. 124 ust. 3 u.g.n. udzielenie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powinno być poprzedzone rokowaniami z właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości o uzyskanie zgody na wykonanie prac wskazanych w ust. 1. Rokowania przeprowadza osoba lub jednostka organizacyjna zamierzająca wystąpić z wnioskiem o zezwolenie. Do wniosku należy dołączyć dokumenty z przeprowadzonych rokowań.
Powołane wyżej przepisy wskazują dwie przesłanki, których spełnienie umożliwia ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Po pierwsze, ograniczenie właściciela lub użytkownika wieczystego w korzystaniu z jego nieruchomości musi nastąpić, aby zrealizowany został cel publiczny, który będzie zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku - z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Po drugie, wystąpienie z wnioskiem o wydanie decyzji na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n. powinno być poprzedzone przeprowadzeniem z właścicielem nieruchomości bądź lub użytkownikiem wieczystym rokowań, mających na celu udostępnienie przez tę osobę nieruchomości w sposób dobrowolny.
Nie budzi więc wątpliwości, że jedną z podstawowych przesłanek ograniczenia w drodze decyzji administracyjnej sposobu korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na budowę lub przebudowę linii energetycznej jest zgodność inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.
W ocenie organu w przedmiotowej sprawie warunek ten został spełniony.
Zdaniem Sądu, w realiach niniejszej sprawy, stanowiska takiego nie można podzielić albowiem zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł. zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy Ł. Nr [...] z dnia [...] października 2006 r. i zmienionego uchwałą Rady Gminy Ł. Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2016 r., mają w tej kwestii zbyt ogólnikowy charakter, nie przesądzając ani kwestii powstania takiej linii na działce należącej do skarżącego, ani też nie określając w żaden sposób przebiegu (lokalizacji) linii elektroenergetycznej.
W tym miejscu należy podkreślić, że ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n. (zawartego w rozdziale "Wywłaszczanie nieruchomości") kwalifikować należy jako jeden ze sposobów wywłaszczenia.
Z tego też względu hipotezy powyższej normy nie można interpretować rozszerzająco, zwłaszcza, że w przeciwieństwie do przymusowego ustanowienia służebności przesyłu w postępowaniu cywilnym, art. 124 ust. 1 u.g.n. nie przewiduje możności przyznania właścicielowi nieruchomości wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości. Świadczenia przysługujące właścicielowi nieruchomości na podstawie art. 124 ust. 4 u.g.n. mają charakter ściśle odszkodowawczy, ograniczony do szkód powstałych na nieruchomości oraz zmniejszenia się wartość nieruchomości.
Dlatego też podzielić należy pogląd wyrażany w orzecznictwie sądów administracyjnych, że plan miejscowy, aby stwarzał podstawę do zastosowania instytucji z art. 124 ust. 1 u.g.n., musi nie tylko dopuszczać realizację celu publicznego, ale też w sposób precyzyjny określać lokalizację takiej inwestycji poprzez wskazanie nieruchomości, przez które ma ona przebiegać oraz granic terenu, jaki może być pod nią zajęty. Zgoda na zajęcie nieruchomości musi być odnoszona do inwestycji, której realizacja jest przewidziana w planie miejscowym, tzn. w tym planie został ustalony jej przebieg (tak między innymi Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: z 21 marca 2017 r., I OSK 2033/15, z 21 marca 2018 r., I OSK 742/16, z 31 lipca 2018 r., I OSK 505/18; odmienny pogląd wyrażono natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 marca 2017 r., I OSK 1337/15 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
W tym kontekście zwrócić należy uwagę na samo brzmienie art. 124 ust.1 u.g.n., który nie poprzestaje jedynie na wprowadzeniu wymogu zgodności inwestycji w zapisami planu miejscowego, lecz idzie dalej stanowiąc, że to ograniczenie ma nastąpić zgodnie z planem miejscowym. Wprowadzane w powyższym trybie ograniczenia prawa własności ma nastąpić zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a więc w istocie ma wynikać z planu miejscowego.
Stwierdzić należy zatem, że dla wydania decyzji z art. 124 ust. 1 u.g.n. konieczne jest, aby w planie miejscowym lub decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, ustalony został także przebieg (lokalizacja) inwestycji.
Usytuowania inwestycji nie można natomiast ustalać wyłącznie na podstawie ogólnych zapisów planu miejscowego.
Taki zaś ogólny i wyłącznie potencjalny charakter ma w odniesieniu do działki nr [...] opisany wyżej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł..
Działka ta leży na obszarze przeznaczonym w planie pod zabudowę zagrodową, mieszkaniową jednorodzinną i usługową (1RM, MN, U).
Żadna część działki nr [...] nie została w planie miejscowym przeznaczona pod urządzenia elektroenergetyczne (E). W planie na działce tej nie przewidziano ani budowy, ani przebudowy linii energetycznej.
Według organów taki przebieg przedmiotowej inwestycji liniowej jest zgodny z ustaleniami zawartymi w § 13 ust. 1 pkt 2 planu miejscowego, który stanowi, że dopuszcza się realizację nowych sieci infrastruktury technicznej dla obsługi istniejącej i projektowanej struktury osadniczej oraz ustala się obowiązek modernizacji, przebudowy oraz budowy sieci i urządzeń infrastruktury technicznej i komunikacji.
Przewidziana powyższym zapisem możliwość realizacji urządzeń infrastruktury technicznej ma jednak wyłącznie charakter potencjalny i hipotetyczny, odnoszący się do bliżej nie określonych nieruchomości. Nie przesądza on ani kwestii powstania określonych urządzeń infrastruktury technicznej, ani też w żaden sposób nie ustala przebiegu ewentualnych linii sieci kanalizacji sanitarnej.
Jak zauważono już wyżej kwestii przebiegu linii energetycznej zakładanej w trybie art. 124 ust. 1 u.g.n. w kontekście zgodności z planem miejscowym nie można łączyć z samym istnieniem na nieruchomości dotychczasowej linii energetycznej albowiem okoliczność taka ma znaczenie czysto faktyczne, a nie prawne.
Fakt istnienia na przedmiotowej nieruchomości linii energetycznej miałby znaczenie w sprawie wówczas gdyby przykładowo organ stanowiący gminy, aprobując fakt rzeczywistego istnienia i funkcjonowania na działce nr [...] linii elektroenergetycznej, przeznaczył w planie miejscowym obszar zajęty pod linię pod urządzenia elektroenergetyczne (E). W planie miejscowym nie zamieszczono jednak takich postanowień.
Modernizacja i przebudowa, o której mowa w § 13 ust. 1 pkt 2 planu miejscowego to zazwyczaj przebudowa linii elektroenergetycznej w rozumieniu prawa budowlanego, a nie jej remont. W przypadku przebudowy linii niezbędne jest uzyskanie zezwolenia na założenie i przeprowadzenie przewodów i urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej z art. 124 ust. 1 u.g.n. W przypadku udzielenia zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie linii energetycznej konieczne jest, by kwestia powstania określonych urządzeń infrastruktury technicznej oraz ich przebieg (lokalizacja) wynikały z postanowień planu miejscowego, a nie z okoliczności o charakterze faktycznym, do których zaliczyć należy fakt istnienia już na danym terenie napowietrznej linii elektroenergetycznej.
Reasumując należy więc stwierdzić, że taki plan miejscowy nie może stanowić należytej podstawy do wydania decyzji ograniczającej sposób korzystania nieruchomości w trybie art. 124 ust. 1 u.g.n.
Celem postępowania w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości nie jest bowiem rozstrzygnięcie, czy inwestycja celu publicznego w ogóle powstanie, albo też którędy konkretnie będzie przebiegać, gdyż kwestie te powinny być sprecyzowane uprzednio albo w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, albo w decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Okoliczności te muszą wynikać z planu miejscowego, a nie ze zdarzeń czysto faktycznych.
O wyborze miejsca lokalizacji inwestycji nie może także samodzielnie decydować sam inwestor.
W tym kontekście zwrócić należy uwagę na to, że art. 124 ust. 1 u.g.n. wymaga, by ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości następowało zgodnie z planem miejscowym, bądź też - w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Powyższa regulacja zrównuje pod względem wynikających z nich skutków prawnych dwa akty, a mianowicie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Nie budzi wątpliwości, że w przypadku decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w decyzji ustalany jest przebieg danej inwestycji, a w przypadku linii elektroenergetycznych ich przebieg określany jest precyzyjnie na załączniku graficznym do decyzji.
Skoro w kwestii ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości oba przedmiotowe akty pełnią te same funkcje i wywołują te same skutki to w taki sam sposób przebieg planowanej inwestycji powinien zostać również określony w planie miejscowym.
Wymóg jednoznacznego określenia w planie miejscowym przebiegu inwestycji celu publicznego ma również podstawowe znaczenie dla możności obrony praw właściciela nieruchomości. Tylko bowiem w sytuacji, gdy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego w sposób jednoznaczny przesądzono kwestię powstania określonych urządzeń infrastruktury technicznej oraz ich przebiegu właściciel nieruchomości może podjąć skuteczną polemikę z takimi rozstrzygnięciami, zaskarżając uchwałę w przedmiocie planu miejscowego. Nie może on tego zrobić na późniejszym etapie procedowania, w tym w szczególności na etapie postępowania w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości w trybie art. 124 ust. 1 u.g.n. W tej fazie postępowania badana jest wyłącznie zgodność ograniczenia z planem miejscowym lub decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Jak się wydaje za dopuszczalne możnaby uznać także ustalenie w planie miejscowym przebiegu inwestycji poprzez określenie granic terenu, jaki ma zostać zajęty pod inwestycję, pod warunkiem jednakże, że obszar ten zostałby określony w sposób maksymalnie dokładny i jednoznaczny.
W sprawie nie ma potrzeby oceny spełnienia takiego warunku w odniesieniu do zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł. z powodów przedstawionych powyżej, tj. dlatego, że plan ten w ogóle nie przesądza ani kwestii powstania określonych urządzeń infrastruktury technicznej, ani też w żaden sposób nie ustala przebiegu ewentualnych linii elektroenergetycznych po działce nr [...], lecz jedynie potencjalnie stwarza taką możliwość.
Reasumując należy stwierdzić, że zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Ł. mają w kwestii lokalizacji urządzeń infrastruktury technicznej zbyt ogólnikowy charakter, nie przesądzając powstania na działce należącej do skarżącego linii elektroenergetycznej, ani też nie określając w żaden sposób przebiegu tej linii, co uniemożliwia w sprawie wydanie decyzji z art. 124 ust. 1 u.g.n.
Podkreślić należy, że w taki też sposób powyższe zagadnienie rozstrzygane jest również w orzecznictwie innych sądów administracyjnych.
Między innymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Ol 319/18 (Centralna Baza Orzeczeń i Informacji o Sprawach) wskazano, że posłużenie się przez ustawodawcę w art. 124 ust. 1 u.g.n. określeniem, iż ograniczenie ma nastąpić "zgodnie z planem miejscowym" oznacza, że koniecznym jest, aby konkretny przepis miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wskazywał, że na konkretnej nieruchomości ma być lub może być realizowany konkretny cel publiczny. Plan miejscowy, aby stwarzać podstawę do zastosowania instytucji z art. 124 ust. 1 u.g.n., musi zatem nie tylko dopuszczać realizację celu publicznego, ale też w sposób precyzyjny określać lokalizację takiej inwestycji, poprzez wskazanie nieruchomości, przez które ma ona przebiegać oraz granic terenu, jaki może być pod nią zajęty. Zgoda na zajęcie nieruchomości może być odnoszona do inwestycji, której realizacja jest przewidziana w planie miejscowym, tzn. w tym planie został ustalony jej przebieg. Wymóg zachowania zgodności ograniczenia wynikającego z decyzji o czasowym zajęciu nieruchomości z planem miejscowym lub z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego odnosi się przede wszystkim do obszaru nieruchomości, który objęty został przeznaczeniem pod budowę publicznych urządzeń infrastruktury technicznej lub na którym ustalona została lokalizacja tego typu inwestycji. W sprawie tej w planie miejscowym dopuszczono na określonym terenie przeznaczenie uzupełniające w postaci lokalizacji "sieci infrastruktury technicznej", ale na rysunku planu nie wskazano przebiegu sieci elektroenergetycznej. Jak ocenił powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w takiej sytuacji organ nie ma możliwości wydania decyzji o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości, z tej przyczyny, że w przypadku braku wskazania przebiegu linii energetycznej w planie miejscowym o jej przebiegu de facto decydowałby inwestor. Zgodnie zaś z art. 3 u.p.z.p. to do zadań własnych gminy, a nie do inwestora, należy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w szczególności poprzez uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Tylko zatem gmina posiada władztwo planistyczne i uprawnienia tego nie może przekazywać innym podmiotom. Reasumując Sąd ten stwierdził, że jeżeli plan miejscowy nie określa przebiegu sieci, to brak jest podstaw do wydania decyzji o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie stanowisko takie w całości podziela.
Nie można przy tym warunku precyzyjnego określenia lokalizacji inwestycji liniowej, jaką jest linia elektroenergetyczna, odnosić jedynie do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego uchwalonych po dniu [...] października 2010 r., a więc po wejściu w życie noweli do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 25 czerwca 2010 r., mocą której dodano w ust. 3 art. 15 tej ustawy dodano pkt. 4a i 4b. Jak wskazano wyżej, w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażono pogląd, że plan miejscowy, aby stwarzał podstawę do zastosowania instytucji z art. 124 ust. 1 u.g.n., musi nie tylko dopuszczać realizację celu publicznego, ale też w sposób precyzyjny określać lokalizację takiej inwestycji poprzez wskazanie nieruchomości, przez które ma ona przebiegać oraz granic terenu, jaki może być pod nią zajęty. Usytuowania inwestycji nie można ustalić bowiem wyłącznie na podstawie ogólnych zapisów planu miejscowego. Przy tym nie ogranicza się tego wymogu wyłącznie do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, uchwalonych po dniu [...] października 2010 r.
W ocenie Sądu, że przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do nieuzasadnionego różnicowania sytuacji prawnej właścicieli nieruchomości. Stanowisko takie opiera się wyłącznie na rozszerzającej wykładni opisanych wyżej przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisów ustawy zmieniającej. Należy zaś pamiętać, że w demokratycznym państwie prawnym ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne dla bezpieczeństwa tego państwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób, a przy tym ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP). Wszelkie ograniczenia praw i wolności konstytucyjnych, w tym prawa własności, powinny być odczytywane ściśle. To oznacza, że niedopuszczalne jest rozszerzanie zakresu ingerencji w chronione konstytucyjnie prawo własności na rozszerzającej wykładni podstawie przepisu prawnego, którego interpretacja wywołuje wątpliwości w orzecznictwie.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należało, że organ drugiej instancji naruszył prawo materialne, w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, co w świetle art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. skutkuje koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji. Wadliwość ta skutkowała również istotnym naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, na czele z zasadą praworządności oraz zasadą uwzględnienia z urzędu słusznego interesu strony, wyrażonymi w art. 6 i 7 k.p.a., co także uzasadnia uchylenie decyzji organu odwoławczego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.). Ponieważ analogicznych uchybień dopuścił się również organ pierwszej instancji, na podstawie art. 135 p.p.s.a., uchyleniu podlega również i jego rozstrzygnięcie.
Rozpoznając sprawę ponownie, organ pierwszej instancji, zgodnie z art. 153 p.p.s.a., uwzględni dokonaną przez Sąd wykładnię przepisów prawa i rozstrzygnie sprawę mając na uwadze to, że dla ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n. koniecznym jest, by plan miejscowy w sposób precyzyjny określał lokalizację inwestycji celu publicznego.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art. 135 p.p.s.a., uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu pierwszej instancji.
O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. Na koszty poniesione w sprawie przez skarżącego składała się kwota [...]zł uiszczonego wpisu od skargi (k.33 akt sądowych).
Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/
POTRZEBUJESZ POMOCY?