Wyrok WSA w Lublinie z dnia 23 lipca 2020 r., sygn. III SA/Lu 103/20

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jerzy Drwal (sprawozdawca) Sędziowie: WSA Ewa Ibrom WSA Anna Strzelec Protokolant: Asystent sędziego Katarzyna Sugier po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2020 r. sprawy ze skargi M. P. na rozkaz personalny Inne z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżonym rozkazem personalnym z dnia 3 stycznia 2020 r. nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w [...], po rozpatrzeniu odwołania M. P., utrzymał w mocy rozkaz personalny Komendanta Powiatowego Policji w K. z dnia 29 października 2019 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby.

Stan tej sprawy przedstawiał się następująco.

Organ Policji uzyskał informację o prowadzeniu przez sierż. szt. M. P. w stanie nietrzeźwości pojazdu mechanicznego, tj. o popełnieniu czynu o znamionach przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k. i wszczął przeciwko temu funkcjonariuszowi postępowanie administracyjne w sprawie zwolnienia go ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji.

Uwzględniając zebrany materiał dowodowy (w tym m. in. wyjaśnienia złożone przez A. P. oraz innych świadków, wyniki badań próbek krwi M. P. na zawartość alkoholu, postanowienie Prokuratury o przedstawieniu M. P. zarzutu, że w dniu 12 sierpnia 2019 r. popełnił przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. prowadząc w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym samochód osobowy marki [...] Komendant Powiatowy Policji w K. rozkazem personalnym z dnia 29 października 2019 r. zwolnił M. P. ze służby w Policji z dniem 20 listopada 2019 r. Organ Policji argumentował, że popełnienie przez skarżącego czynu o znamionach przestępstwa jest oczywiste, co uniemożliwia temu funkcjonariuszowi dalsze pozostawanie w służbie w Policji. Na podstawie art. 108 § 1 k.p.a. organ nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

M. P. odwołał się od powyższej decyzji, wniósł o uchylenie tego orzeczenia i umorzenie postępowania. Skarżący podniósł m.in., że organ I instancji dokonał wadliwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i bezpodstawnie przyjął, że popełnienie czynu nie budziło żadnych wątpliwości, w sytuacji, kiedy nie można mówić o oczywistości tego czynu zwłaszcza, że rozstrzygnięcie organu I instancji w przeważającej mierze oparte zostało na zeznaniach A. P., która skorzystała z prawa do odmowy składania zeznań. W tych warunkach organ naruszył zakaz dowodowy, o którym mowa w art. 83 § 1 k.p.a. i art. 186 k.p.k.