Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 25 czerwca 2020 r., sygn. II SA/Ol 92/20

Art. 46a ust. 1 pkt 1 u.z.p. ustanawia przesłankę nieważności z mocy prawa, dającą podstawę do zakwalifikowania naruszenia jako rażącego naruszenia prawa określonego w art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a., rozstrzygając przy tym że nie można zakwalifikować tego naruszenia z art. 156 § 2 pkt 2 k.p.a. Dlatego nie można zastosować sankcji nieważności po upływie terminu przedawnienia określonego w art. 156 § 2 k.p.a., w tym przypadku można wyłącznie stwierdzić wydanie decyzji z naruszeniem prawa i wskazać okoliczności, z powodu których nie stwierdza się nieważności, stosownie do art. 158 § 2 k.p.a.

Teza od Redakcji

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 25 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie warunków zabudowy uchyla zaskarżoną decyzję. WSA/wyr.1a - sentencja wyroku (tryb uproszczony)

Uzasadnienie

Decyzją z "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej jako: Kolegium), po rozpatrzeniu wniosku G. i Z. R. (dalej jako: wnioskodawcy) o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymało w mocy własną decyzję z "[...]" o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta i Gminy M. (dalej jako: organ I instancji) z "[...]" w sprawie ustalenia na rzecz M. B. (dalej jako: inwestor) warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku: "szopa, hala, garaż o pow. 502m² i budynku garaży 10 boksów" na obory - bez żadnych zmian konstrukcyjnych i instalacyjnych obiektów, przewidzianej do realizacji na działce nr "[...]" w M. Kolegium stwierdziło, że niezasadne jest twierdzenie wnioskodawców, których działka bezpośrednio graniczy z terenem inwestycji, że przedmiotowa decyzja była sprzeczna z ustaleniami obowiązującego ówcześnie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uchwalonego przez Radę Gminy M. uchwałą nr "[...]" z 12 grudnia 1991 r. Wskazano, że wnioskowany teren objęty był jednostką bilansową "[...]" - Adaptowany Zakład Usług Rolnych. Kolegium wyjaśniło, że wobec wątpliwości co do zapisów planu miejscowego przeprowadziło postępowanie wyjaśniające, które nie doprowadziło do jednoznacznych ustaleń w zakresie statusu i działalności Zakładu Usług Rolnych w M. Wskazano, że w planie miejscowym brak jest definicji lub opisu "Zakładu Usług Rolnych". Natomiast w zapisach planu wskazano, że pod określeniem, tereny, względnie obiekty, "adaptowane" ustala się jako obowiązujące - niezmienność funkcji wiodącej, natomiast mogą być dokonywane zmiany jak wyburzenie obiektów uciążliwych, względnie zużytych, przebudowy, nadbudowy i rozbudowy budynków, uzupełnienie zabudowy terenu przy zachowaniu obowiązujących wskaźników intensywności zabudowy. W związku z tym w ocenie Kolegium nie można w sposób oczywisty i jednoznaczny stwierdzić, że kwestionowana decyzja organu I instancji jest sprzeczna z ustaleniami planu miejscowego. Podniesiono ponadto, że postępowanie dotyczy trybu nadzwyczajnego, a związku z tym stwierdzenie rażącego naruszenia prawa może dotyczyć naruszenia oczywistego, nie budzącego wątpliwości. Skoro plan miejscowy dopuszcza możliwość różnej interpretacji, to wybór jednej z nich nie może być oceniony jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.