Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. II SA/Po 700/19

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska - Tylewicz Asesor WSA Jan Szuma Protokolant: st. sekr. sąd. Krzysztof Dzierzgowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2020 r. sprawy ze skargi Gminy [...] na decyzję Wojewody z dnia [...] lipca 2019 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowalnego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody na rzecz strony skarżącej kwotę [...]zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Starosta [...], decyzją z [...] stycznia 2019 r. o nr [...] ( [...]) zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] wraz z urządzeniami technicznymi oraz przyłączem elektrycznym według przedłożonego projektu budowlanego, na działce położonej w miejscowości [...], nr ewid. gruntów [...].

W uzasadnieniu stwierdzono, iż inwestor spełnił wymagania art. 32 ust. 4 i art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Ponadto planowana stacji bazowej telefonii komórkowej nie pozostaje w sprzeczności z ustaleniami zawartymi w kwalifikacji przedsięwzięcia sporządzonej dla ww. instalacji radiokomunikacyjnej (która nie kwalifikuje inwestycji jako wymagającej wydania decyzji środowiskowej), jak też z ustaleniami zawartymi w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego obszaru położonego we wsi [...], zatwierdzonego Uchwałą Nr [...] Rady Gminy w [...] z dnia [...].04.2013r. ([...] z dnia [...] czerwca 2013r. jednostka bilansowa planu: [...]).

Organ uznał, że projektowana inwestycja zlokalizowana zostanie na części działki o nr ewid. [...], a według klasyfikacji przedsięwzięcia w zakresie oddziaływania stacji na środowisko oddziaływanie ponadnormatywne nie wykracza na teren sąsiednich nieruchomości. Zaznaczono też, iż zgodnie z art. 46 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych jeżeli lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie jest umieszczona w planie miejscowym, dopuszcza się jej lokalizowanie, jeżeli nie jest to sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem terenu ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń. Ustalenia obowiązującego planu miejscowego muszą być wykładane tak, aby usuwać zakazy i przeszkody w lokalizowaniu inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej. Przepis art. 46 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych jednoznacznie ustanawia regułę, że dopuszczalne jest realizowanie każdej inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, która nie jest sprzeczna z planem miejscowym, choćby plan miejscowy inwestycji takiej wyraźnie nie przewidywał, czy też nie określał wyraźnego przeznaczenia danego terenu na tego rodzaju inwestycje. Przepis ten przesądza, że inwestycja celu publicznego z zakresu łączności publicznej jest dopuszczalna w każdym przypadku, jeżeli nie narusza przepisów odrębnych ani też nie jest sprzeczna z określonym w planie przeznaczeniem terenu oraz nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń, które zgodnie z ust. 1 mogą być ustanawiane jedynie wyjątkowo. Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu. Zwrócono uwagę, że stacja bazowa telefonii komórkowej jest urządzeniem, które stanowi element niezbędny dla funkcjonowania sieci telekomunikacyjnej, bezpośrednio związanym ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych.