Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 lutego 2020 r., sygn. I SA/Lu 637/19

Podatek dochodowy od osób prawnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Niezgoda Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz, WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (sprawozdawca) Protokolant Specjalista Julita Kula po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi S. P. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2013 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej decyzją z dnia [...], wydaną po rozpatrzeniu odwołania "A" Sp. z o.o. z siedzibą w L. od decyzji Naczelnika L. Urzędu Celno - Skarbowego w B. z dnia [...] grudnia 2018 r., określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2013 r. w wysokości [...] zł uchylił decyzję organu pierwszej instancji w całości i określił wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2013 r, w wysokości [...] zł.

Jak wynika z akt sprawy i uzasadnienia zaskarżonej decyzji, organ pierwszej instancji stwierdził, że skarżąca w związku z obrotem znakami towarowymi bezpodstawnie zawyżyła przychody o [...] zł oraz koszty uzyskania przychodów w łącznej wysokości [...] zł. Naczelnik L. Urzędu Celno - Skarbowego ocenił, że nieprawidłowości są wynikiem przeniesienia przez "A" Sp. z o.o. w 2009 r. znaków towarowych do spółki "córki" "B" Sp. z o.o. sp. k. oraz zawarciem z nią umowy licencyjnej, a następnie nabyciem tych znaków w 2013 r., a nadto zaliczeniem do kosztów uzyskania przychodów wydatków, poniesionych na rzecz podmiotu zależnego "C" z tytułu świadczenia usług doradczych w zakresie procesu zaopatrzenia, które to wydatki te nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zdaniem organu przeniesienie znaków towarowych (2009r.) i ich powrotne nabycie (2013r.) nie miało racjonalnych podstaw ekonomicznych; przeniesienie znaków do innego podmiotu było wyłącznie formalne, nie wiązało się z faktycznym przeniesieniem funkcji, aktywów i ryzyk. Część pracowników została przeniesiona jedynie formalnie, ich charakter pracy się nie zmienił, a spółka komandytowa nie pełniła żadnych istotnych funkcji w ramach przeprowadzonej transakcji. Jej rola sprowadzała się do wystawiania faktur VAT z tytułu opłat licencyjnych, których wysokość kalkulowana, kontrolowana i weryfikowana była przez skarżącą. Pomimo przeprowadzenia transakcji znaki towarowe w rzeczywistości przez cały czas były we władaniu tych samych podmiotów. Skarżąca korzystała ze znaków towarowych jak właściciel, niezależnie od tego, kto był ich formalnym właścicielem. Spółka komandytowa, jako wyłącznie formalny właściciel znaków towarowych, świadczyła na rzecz skarżącej jedynie usługi związane z administrowaniem znakami towarowymi. Wobec tego spółce komandytowej należało przyznać wynagrodzenie (na poziomie rynkowym) tylko za takie usługi jakie wykonała, a nie w postaci opłat licencyjnych. Organ podatkowy, zgodnie z odpowiednimi przepisami, dokonał szacowania wynagrodzenia należnego spółce komandytowej z tytułu wykonywanych funkcji, które to wynagrodzenie uznano za koszt uzyskania przychów. Przychody skarżącej skorygowano o kwotę [...] zł, tj. o kwotę przychodów jakie wykazała spółka komandytowa z uwzględnieniem przychodów z działalności administrowania znakami towarowymi. Koszty uzyskania przychodów zmniejszono o koszty spółki komandytowej (z uwzględnieniem kosztów z działalności administrowania znakami towarowymi), koszty opłat licencyjnych, koszty amortyzacji. Do kosztów uzyskania przychodów doliczono wydatki poniesione przez spółkę komandytową na marketing i wynagrodzenia oraz wynagrodzenie należne spółce komandytowo - akcyjnej za administrowanie znakami w okresie 3-31 października 2013 r. (ze względu na przekształcenie "B" Sp. z o.o. sp. k. w spółkę komandytowo-akcyjną).