Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 listopada 2019 r., sygn. IV SA/Wa 1928/19

Ochrona zwierząt

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anita Wielopolska, Sędziowie asesor WSA Anna Sidorowska-Ciesielska (spr.), sędzia WSA Tomasz Wykowski, Protokolant spec. Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora [...] w [...] na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie przyjęcia programu opieki nad bezdomnymi zwierzętami na terenie Gminy [...] stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną uchwałą z [...] kwietnia 2019 r. Rada Gminy [...] przyjęła program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy [...] w 2019 r.

Skargę na uchwałę z [...] maja 2019 r. wniósł Prokurator Okręgowy [...] w [...] zarzucając naruszenie:

1) art. 11a ust. 5 w związku z art. 11a ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2019 r., poz. 122) oraz art. 94 Konstytucji RP poprzez niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji określenie w sposób niedostateczny w § 11 ust. 2 pkt 1 i 2 Programu sposobu wydatkowania środków na realizację opieki nad bezdomnymi zwierzętami bez konkretyzacji i rozbicia na poszczególne cele, co stanowi niepełne i nieprawidłowe zrealizowanie upoważnienia ustawowego;

2) art. 11a ust. 2 pkt 6 ustawy o ochronie zwierząt poprzez niewyczerpanie w Programie zakresu przedmiotowego przekazanego do unormowania przez gminę i pominięcie w Programie zadania usypiania ślepych miotów.

W § 11 ust. 2 Programu wymieniono działania podejmowane w ramach Programu z podziałem środków przeznaczonych na te cele, kształtując je w dwóch grupach. W § 11 ust. 2 pkt 1 przeznaczono środki na odławianie i transport bezdomnych zwierząt do schroniska, zapewnienie opieki bezdomnym zwierzętom w schronisku dla zwierząt oraz na obligatoryjną sterylizację lub kastrację zwierząt w schronisku i udzielenie pomocy weterynaryjnej w przypadkach zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt. W § 11 ust. 2 pkt 2 wskazano środki przeznaczone na opiekę nad wolno żyjącymi kotami, zapewnienie zabiegów weterynaryjnych psom, które zostały przekazane przez gminę do adopcji, usypianie ślepych miotów, znakowanie psów i zapewnienie opieki dla zwierząt gospodarskich. Tak unormowany sposób finansowania Programu nie wyczerpuje wymagań ustawowych zawartych w art. 11a ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt. Ustawa wymaga, aby wydatkowane środki zostały wskazane z rozbiciem ich na poszczególne cele. Program powinien określać nie tylko wysokość środków finansowych przeznaczonych na ich realizację, lecz także sposób wydatkowania tych środków. Zgodnie z szeroko akceptowanym w orzecznictwie poglądem, określenie "sposób wydatkowania środków finansowych" oznacza przedstawienie w programie opieki nad zwierzętami bezdomnymi, jako obligatoryjnego elementu, sposobu rozdysponowania puli środków finansowych przeznaczonych na poszczególne cele i założenia przyjęte w programie. Tylko powiązanie uchwalonej kwoty środków finansowych przeznaczonych na realizacje programu z konkretnym sposobem ich wydatkowania pozwala przyjąć, że nie jest on fikcją i umożliwia faktyczne wykonywanie poszczególnych zadań. Jakkolwiek zaskarżona uchwała przewiduje środki na wszystkie zadania obligatoryjne zastrzeżone do uregulowania w Programie, to jednak ich podział wyłącznie na dwie grupy powoduje, że znaczna część odpowiedzialności za dysponowanie tymi środkami przeniesiona zostaje na organ wykonawczy gminy, to jest wójta. Ponadto prawodawca lokalny nie wyczerpał ustawowego upoważnienia zawartego w art. 11 ust. 2 pkt 6 ustawy o ochronie zwierząt. Nakazuje on, jako element obligatoryjny uwzględnienie w Programie zadania polegającego na usypianiu ślepych miotów. Zaskarżona uchwała, co prawda przewiduje środki na to zadanie, jednak nie reguluje tej materii.