Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 24 października 2019 r., sygn. IV SA/Po 568/19

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Świerczak Sędziowie WSA Tomasz Grossmann (spr.) WSA Józef Maleszewski Protokolant st.sekr.sąd. Justyna Hołyńska-Matela po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2019 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Miejskiej [...] z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulic: [...] w [...] 1. stwierdza nieważność § 5 pkt 7 zaskarżonej uchwały; 2. zasądza od Miasta [...] na rzecz na skarżącego Wojewody [...] kwotę [...]zł ([...] złotych) tytułem zwrotu, kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Pismem z [...] maja 2019 r. (znak: [...]) Wojewoda [...] (dalej też jako "Wojewoda" lub "Skarżący"), reprezentowany przez r. S., na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 994, z późn. zm.; dalej w skrócie "u.s.g."), zaskarżył uchwałę Nr [...] Rady Miejskiej [...] z dnia [...] września 2018 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulic: [...] w [...] (zwaną też dalej "Uchwałą" lub "Planem") - w części - i wniósł o:

1) stwierdzenie nieważności zaskarżonej Uchwały w części - § 5 pkt 7 - ze względu na istotne naruszenie prawa,

2) zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz Skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi jej autor wskazał - w odniesieniu do zasad sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (w skrócie "m.p.z.p.") - że w § 5 pkt 7 Uchwały, w zakresie zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu ustalono: "zakaz stosowania w nowych budynkach kotłów, pieców i trzonów kuchennych na paliwo stałe".

Tymczasem, w ocenie Skarżącego, przepis art. 15 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945, z późn. zm., dalej w skrócie "u.p.z.p.") - zgodnie z którym w m.p.z.p. obowiązkowo określa się zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego, a także zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury - nie daje organom gminy kompetencji do wykluczenia możliwości stosowania systemów grzewczych z wykorzystaniem paliw stałych. Również przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2018 r. poz. 799, z późn. zm.; dalej w skrócie "p.o.ś.") nie dają gminie takich uprawnień, gdyż zgodnie z art. 96 ust. 1 tej ustawy, to "sejmik województwa może, w drodze uchwały, w celu zapobieżenia negatywnemu oddziaływaniu na środowisko lub na zabytki określić dla terenu województwa bądź jego części rodzaje lub jakość paliw dopuszczonych do stosowania, a także sposób realizacji i kontroli tego obowiązku" - co potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych: wyrok WSA w Krakowie z 8 maja 2018 r. o sygn. akt II SA/Kr 373/18.