Wyrok WSA w Opolu z dnia 17 września 2019 r., sygn. II SAB/Op 50/19

Administracyjne postępowanie; Policja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska (spr.) Sędzia NSA Jerzy Krupiński po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 17 września 2019 r. sprawy ze skargi J. G. na bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu w przedmiocie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy 1) zobowiązuje Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu do rozpoznania wniosku J. G. z dnia 28 listopada 2018 r., w terminie 30 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy, 2) stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3) zasądza od Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu na rzecz skarżącego J. G. kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

J. G. (dalej jako skarżący) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w Opolu w sprawie dotyczącej rozpoznania jego wniosku z dnia 28 listopada 2018 r. o ponowne przeliczenie, zgodnie z wytycznymi zawartymi w wyroku Trybunału Konstytucyjnego RP z 30 października 2018 r, , sygn. akt K 7/15 (Dz. U. 2018 r. poz. 2102), świadczenia w postaci ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy, przyznany mu na mocy rozkazu Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji nr [...], z dnia 2 lutego 2012 r. oraz o wypłatę należnej kwoty, stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą należną, a już faktycznie wypłaconą, z uwzględnieniem odsetek ustawowych od dnia 7 lutego 2012 r. Skarżący domagał się stwierdzenia, że organ dopuścił się bezczynności, która jednak nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz o zobowiązanie organu do wydania decyzji administracyjnej dotyczącej złożonego wniosku.

W uzasadnieniu skargi skarżący odwołał się do swojego wniosku z 28 listopada 2018 r., w którym wyjaśnił, że od [...] do [...] był funkcjonariuszem Policji, ostatnio pełniącym służbę w [...] w [...] na stanowisku [...]. Zaznaczył, że po zwolnieniu ze służby został mu wypłacony, na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia o Policji, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. o zmianie ustawy o Policji (Dz. U. 2017, poz. 2067, w dalej przywoływanej jako ustawa o Policji), ekwiwalent pieniężny za 104 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego oraz za 52 dni niewykorzystanego urlopu dodatkowego, przysługującego na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o Policji, w łącznej wysokości 36.243,48 zł. Wysokość należnego ekwiwalentu ustalono przyjmując przelicznik wskazany w art. 115a ustawy o Policji, tj. 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Podniósł, że przywołanym wyrokiem TK uznał art. 115a ustawy o Policji, stanowiący podstawę ustalenia wysokości i wypłaty przedmiotowego ekwiwalentu, za niezgodny z art. 66 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3 zd. 2 Konstytucji RP w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za jeden dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 miesięcznego uposażenia. Po przedstawieniu stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, skarżący skonstatował, że wniosek o wypłatę tak przeliczonego świadczenia za niewykorzystany urlop zasługiwał na uwzględnienie.