Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 1 sierpnia 2019 r., sygn. III SA/Gd 379/19

Bezrobocie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Mierzejewski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Sudoł, Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Wioleta Gładczuk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi K. J. na decyzję Wojewody z dnia 27 marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 19 lutego 2019 r. nr [...] wydaną na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a i b, art. 2 ust. 1 pkt 2 oraz art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2096) Starosta:

- orzekł o uznaniu K. J. (dalej także jako "strona" albo "skarżąca") z dniem 29 stycznia 2019 r. za osobę bezrobotną;

- odmówił przyznania wyżej wymienionej prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Uzasadniając swoje stanowisko organ pierwszej instancji instancji wskazał, że z przedstawionych w dniu rejestracji dokumentów wynika, że K. J. spełniła przesłanki do uznania za osobę bezrobotną. Suma okresów, o których mowa w art. 71 ust. 1 i 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przypadających w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji jest jednakże krótsza niż wymagane 365 dni. Ponadto w okresie 18 miesięcy poprzedzających rejestrację nie wystąpiły okresy, o których mowa w art. 71 ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, co stanowi podstawę do odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

W odwołaniu od powyższej decyzji Starosty K. J. wskazała, że wydając decyzję organ pierwszej instancji nie wziął pod uwagę okresu, który związany był z wydaniem przez lekarza specjalistę orzeczenia o braku przeciwskazań do podjęcia zatrudnienia, co stanowi podstawę rejestracji mając na uwadzę długotrwałą niezdolność do pracy. Skarżąca wskazała, że stosowny dokument został przedłożony w powiatowym urzędzie pracy w dniu rejestracji. Zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych okres zasiłkowy, który nastąpił po rozwiązaniu stosunku pracy za wypowiedzeniem pracodawcy obejmował okres 1 luty - 7 lipca 2018 r. Z kolei zaświadczenie lekarskie potwierdzające brak przeciwskazań do wykonywania pracy przez skarżącą zostało wydane w dniu 28 sierpnia 2018 r. W ocenie organu pierwszej instancji powyższy stan faktyczny i prawny pozwalał jedynie na zarejestrowanie osoby nie posiadającej zatrudnienia jako bezrobotnej bez prawa do zasiłku. W ocenie skarżącej w realiach sprawy nastąpiły przesłanki, których wystąpienie powoduje zachowanie terminu, tym bardziej, że długotrwałe leczenie i powrót do życia zawodowego nie może nastąpić bez stosownego zaświadczenia od lekarza specjalisty, który taką decyzję podejmuje w oparciu o realną szansę powrotu do zdrowia i podjęcia pracy. Zdaniem skarżącej, wydana decyzja - na tle przedstawionego stanu faktycznego - nie zapewnia równego dostępu do świadczeń osobom, które są ostatecznie zdolne do pracy po długotrwałym okresie leczenia. W związku z powyższą argumentacją skarżąca wniosła o uchylenie decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji (w części, w jakiej organ pierwszej instancji odmówił skarżącej prawa do zasiłku dla bezrobotnych) oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia temu organowi.