Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 czerwca 2019 r., sygn. I SA/Gl 346/19

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Pindel, Sędziowie WSA Wojciech Gapiński, Adam Nita (spr.), Protokolant Specjalista Magdalena Kurpis, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi A S.A. w M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2013 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach (zwane dalej Organem odwoławczym lub Organem II instancji) utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta J. (w dalszej części uzasadnienia określanego mianem Organu I instancji lub Prezydenta Miasta) z [...] r., nr [...]. W tym rozstrzygnięciu nieostatecznym, Prezydent Miasta określił A S.A. z siedziba w M. (zwanej dalej Podatnikiem, Stroną lub Skarżącym) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2013 r., w kwocie [...] zł.

Decyzja ostateczna, a także poprzedzające ją orzeczenie Prezydenta Miasta zapadły w następującym stanie faktycznym, który jest niesporny w relacjach pomiędzy stronami postępowania sądowoadministracyjnego. Organ I instancji określił Podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2013 r. we wskazanej wcześniej kwocie. Czyniąc to, Prezydent Miasta za podstawę opodatkowania przyjął powierzchnię gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, powierzchnię użytkową budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a także wartość budowli. Wszystkie te czynniki kwantytatywne zostały precyzyjnie wskazane w deklaratoryjnej decyzji podatkowej Organu I instancji.

W odwołaniu od tego rozstrzygnięcia, Podatnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji nieostatecznej. Jednocześnie, zarzucił on temu orzeczeniu naruszenie:

1) art. 70 § 1 i art. 208 § 1, art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) Ordynacji podatkowej - jako że, w ocenie Skarżącego zobowiązanie podatkowe określone Stronie uległo przedawnieniu. Tym samym należałoby umorzyć postępowanie podatkowe z uwagi na jego bezprzedmiotowość;