Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 29 maja 2019 r., sygn. I SA/Po 267/19

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Świerczak Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz (spr.) Sędzia WSA Karol Pawlicki Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Ziewińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2018 r. sprawy ze skargi [...] w Poznaniu na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] r. o nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz [...] kwotę [...] zł (słownie: [...] złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Burmistrz [...] decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. określił [...] sp. z o.o. Oddział Zakład [...] w P. - obecnie [...] sp. z o.o. Oddział Zakład [...] w P. (dalej: spółka, strona, skarżąca) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2010 r. w kwocie [...]zł.

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, że spółka zadeklarowała i uiściła podatek od nieruchomości za 2010 r. w wysokości [...] zł, a następnie deklarację skorygowała poprzez umniejszenie podstawy opodatkowania budowli co skutkowało zmniejszeniem kwoty podatku o [...] zł. Jednocześnie spółka wniosła o stwierdzenie nadpłaty. Uzasadniając wniosek skarżąca stwierdziła, że w pierwotnie zadeklarowanej podstawie opodatkowania budowli ujęła wartość przedmiotów, które nie stanowiły obiektów budowlanych lub obiekt budowlany stanowi wyłącznie ich część. Burmistrz nie uznał korekty deklaracji za uzasadnioną stwierdzając, że gazociąg jako obiekt liniowy stanowi budowlę, która tworzy całość techniczno-użytkową z instalacjami i urządzeniami w tym redukcyjnymi i pomiarowymi. Nie ma zatem podstaw do wyłączenia wartości owych urządzeń i instalacji z podstawy opodatkowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z [...] października 2015 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W ocenie Kolegium definicja budowli zawarta w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., poz. 1623 ze zm. - dalej: "P.b.") ma charakter otwarty i przykładowy. Jednocześnie wskazuje na możliwość, że pewne obiekty mogą występować jako odrębne budowle (instalacje przemysłowe, urządzenia techniczne, części budowlane urządzeń technicznych, fundamenty pod maszyny i urządzenia), a w konkretnych sytuacjach mogą tworzyć jedną budowlę z uwagi na zachodzącą między nimi spójność techniczno-użytkową. O tym, że sporne urządzenia techniczne stacji redukcyjno-pomiarowych gazu należą do budowli, przesądza fakt, że stanowią one całość techniczno-użytkową, która zapewnia możliwość korzystania z sieci gazowej zgodnie z jej przeznaczeniem. Przepisy nie przewidują wymogów by do wytworzenia lub zamontowania urządzeń konieczne były roboty budowlane i by prowadzone były na podstawie pozwolenia na budowę czy zgłoszenia, ani by musiały być trwale połączone ani nie jest istotna możliwość wymiany urządzeń (ich przeniesienia w inne miejsce). Wymienione przez spółkę urządzenia techniczne, niezależnie od ich usytuowania, stanowią elementy składowe sieci gazowej podlegającej jako budowla opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm. - dalej: "u.p.o.l."). Do pojęcia budowli na gruncie P.b. (art. 3 pkt 3 i 9 P.b.) zaliczono bowiem również sieci techniczne i urządzenia techniczne, pod warunkiem, że stanowią całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami albo urządzeniami budowlanymi. Oznacza to, że dokonywane przez skarżącą "dekompletowanie" sieci gazowej na poszczególne elementy ma charakter sztuczny i jest sprzeczne ze wskazaniami zawartymi w art. 1a ust. 1 pkt 2 P.b.