Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 14 marca 2019 r., sygn. I SA/Po 121/19

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz (spr.) Sędzia WSA Barbara Rennert Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agata Pasternak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2019 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 rok I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta [...] z dnia [....] nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł ([...] złotych 00/100 ) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Burmistrz Miasta [...] Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r., po wszczęciu postępowania, określił [...] sp. z o.o. - obecnie [...] sp. z o.o. (dalej zwanej spółką lub skarżącą) wysokość podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie [...]zł.

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, że skarżąca w dniu [...] grudnia 2012 r. zwróciła się do Burmistrza Miasta [...] z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2007-2012 w łącznej wysokości wynoszącej [...] zł, w tym za 2010 r. w kwocie [...]zł. Spółka złożyła jednocześnie korekty deklaracji na podatek od nieruchomości, w których umniejszyła podstawy opodatkowania poprzez podanie niższej wartości pierwotnie zadeklarowanych budowli. W argumentacji wniosku podniosła, że część obiektów bezzasadnie zostało zgłoszona do opodatkowania w pierwotnych deklaracjach, gdyż kontenerowe stacje redukcyjno-pomiarowe, punkty pomiarowe, punkty redukcyjno-pomiarowe oraz urządzenia techniczne i pomiarowe nie stanowią obiektu budowlanego lub obiekt budowlany stanowić będzie tylko ich część.

Organ zakwestionował zasadność złożonego wniosku, przytaczając przy tym obowiązujące przepisy prawa podatkowego wraz z ich wykładnią potwierdzoną wskazanymi orzeczeniami sądów administracyjnych. Organ stwierdził, że objęte wnioskiem przedmioty opodatkowania zapewniają właściwe użytkowanie całej budowli zgodnie z jej przeznaczeniem i stanowią całość techniczno-użytkową sieci gazowej. Stwierdzono również, że art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. 2013 r., poz. 1409 - dalej: "Prawo budowlane"), nie wprowadza warunku trwałego związania z gruntem lub wytworzenia urządzenia techniczne w wyniku prac budowlanych. Ponadto wskazano na rozporządzenie wykonawcze do ww. aktu prawnego z dnia 30 lipca 2001 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. Nr 97, poz.1055 - dalej: "rozporządzenie Ministra Gospodarki"), które w § 2 stanowi, że sieć gazowa to gazociągi wraz ze stacjami gazowymi, układami pomiarowymi, tłoczniami gazu, magazynami gazu-połączone i współpracujące ze sobą i służące do przesyłania i dystrybucji paliw gazowych, należące do przedsiębiorstwa gazowniczego.