Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 16 maja 2019 r., sygn. III SA/Gd 182/19

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Dominiak, Sędziowie Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak, Sędzia WSA Janina Guść (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Hanna Tarnawska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2019 r. sprawy ze skargi J. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 11 lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wójta Gminy [...] z dnia 28 listopada 2018 r. nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] na rzecz skarżącego J. J. kwotę 497 (czterysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 11 lutego 2019 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] utrzymało w mocy decyzję Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej [...] z dnia 28 listopada 2018 r., którą organ odmówił J.J. przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawną matką.

W sprawie zaistniały następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej [...] w uzasadnieniu decyzji z dnia 28 listopada 2018 r. wskazał, że wnioskodawcy decyzją z dnia 19 kwietnia 2011 r. przyznano prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad matką, na stałe od 25 lutego 2011 r. Jednakże na mocy art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1548) decyzja z dnia 19 kwietnia 2011 r. wygasła. Od dnia 19 stycznia 2016 r. J.J. pobiera specjalny zasiłek opiekuńczy z tytułu sprawowanej opieki nad niepełnosprawną matką. Wnioskiem z dnia 13 listopada 2018 r. J.J. ponownie zwrócił się o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.

Organ I instancji uzasadniając odmowę przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 17 ust. 1 oraz ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1952 ze zm.) powoływanej w dalszej części uzasadnienia jako "u.ś.r." lub "ustawa". Organ wskazał, że z posiadanych dokumentów nie wynika, by wnioskodawca spełniał ustawowe przesłanki do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Podkreślił, że stopień niepełnosprawności E.J. ustalono od dnia 25 lutego 2011 r. czyli 78 roku życia i nie sposób ustalić od kiedy istnieje niepełnosprawność. Ponadto stwierdził, że zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1lit. b u.ś.r. prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie przysługuje, jeżeli osobie sprawującej opiekę przyznano prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego.