Wyrok WSA w Lublinie z dnia 31 stycznia 2019 r., sygn. II SA/Lu 837/18

Odszkodowanie o którym mowa w art. 124 ust. 4 w zw. z art. 128 ust. 4 u.g.n. jest odszkodowaniem za szkody wynikające z ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości, a więc w istocie z ograniczenia prawa do nieruchomości. Na tego rodzaju roszczenie odszkodowawcze właściciela składa się odszkodowanie za szkody spowodowane na nieruchomości, w tym obniżenie wartości nieruchomości oraz ewentualne odszkodowanie za nieprzywrócenie nieruchomości do stanu poprzedniego.

Dla ustalenia istnienia i zakresu takiego odszkodowania nie jest istotne czy do ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości doszło w wyniku wydania jednej, czy też wielu decyzji administracyjnych. Odszkodowanie z art. 124 ust. 4 w zw. z art. 128 ust. 4 u.g.n. nie przysługuje bowiem za samo zdarzenie w postaci wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie ograniczenia prawa nieruchomości, lecz za wynikające z takiej decyzji ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Nie jest zatem istotne to czy w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości wydano jedną, czy też kilka decyzji administracyjnych, ale to czy w wyniku takich decyzji doszło do jednego, czy też wielu różnych ograniczeń w sposobie korzystania z nieruchomości.

Przywrócenie nieruchomości do stanu poprzedniego, o którym mowa w art. 124 ust. 4 u.g.n., nie może być interpretowane w myśl potocznego rozumienia tego nakazu. Istoty udzielenia zezwolenia na zajęcie nieruchomości nie stanowi wyłącznie uprawnienie do korzystania z nieruchomości przez czas potrzebny na posadowienie w jej obrębie urządzeń infrastruktury przesyłowej. Z decyzją taką immanentnie związane jest prawo do trwałego przeprowadzenia lub wybudowania i pozostawienia na nieruchomości urządzeń infrastruktury. Skoro urządzenia te, w ujęciu prawnym, w myśl art. 49 § 1 k.c. nie stanowią rzeczy będącej częścią składową gruntu, a wyłącznie przedsiębiorstwa przesyłowego, to również w ujęciu faktycznym nie mogą konstytuować zmiany stanu faktycznego nieruchomości istniejącego przed ich wybudowaniem. Ratio legis regulacji uzasadnia przekonanie, iż przywrócenie stanu poprzedniego oceniane jest z pominięciem wybudowanej infrastruktury technicznej. Zastrzec przy tym należy,