Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 30 stycznia 2019 r., sygn. IV SA/Gl 1018/18

Pomoc społeczna

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Walentek, Protokolant Specjalista Ewa Pasiek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi M.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi oddala skargę.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 22 czerwca 2017 r. M. B. (dalej: "skarżąca") zwróciła się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w C. o udzielenie pomocy dla swojego małoletniego syna J. B. z powodu jego niepełnosprawności, w postaci specjalistycznych usług opiekuńczych oraz przedłożyła zaświadczenie lekarza medycyny specjalisty psychiatrii dzieci i młodzieży z dnia [...] r.

Decyzją z dnia [...]r., nr [...], Prezydent Miasta C., działając na podstawie art. 106 ust. 4, art. 50 ust. 2 i ust. 3, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 4 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 1 oraz art. 110 ust. 8 i art. 14 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 930 z późn. zm., w skrócie: "ustawa o pomocy społecznej") i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 1058), a także art. 104 i art. 108 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 z późn. zm., w skrócie: "k.p.a."), odmówił skarżącej przyznania wnioskowanej pomocy.

W dniu 6 września 2017 r. skarżąca złożyła odwołanie od powyższej decyzji.

Decyzją z dnia [...]r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta C. z dnia [...]r. W uzasadnieniu decyzji podkreśliło, że konstrukcja prawna art. 50 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej opiera się na tzw. uznaniu administracyjnym. Orzekając w przedmiocie przyznania tego świadczenia organ ma obowiązek wziąć pod uwagę wskazania ustawodawcy, co do zasad udzielania pomocy społecznej osobom potrzebującym, pamiętając nie tylko o tym, że rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy (art. 3 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej), ale i o tym, że potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy społecznej powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej). Z wymienionego zaświadczenia lekarza wynika, iż u syna skarżącej zdiagnozowano autyzm dziecięcy upośledzenie w stopniu umiarkowanym. W pkt 7 powyższego zaświadczenia wskazano zalecenia lekarza dotyczące świadczenia specjalistycznych usług, tj. uczenie i rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego życia oraz zapewnienie dzieciom i młodzieży z zaburzeniami psychicznymi dostępu do zajęć rehabilitacyjnych i rewalidacyjno-wychowawczych, w wyjątkowych przypadkach, jeżeli nie mają możliwości uzyskania dostępu do zajęć, o których mowa w art. 7 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. nr 111, poz. 535 z późn. zm.). Jednocześnie w punkcie 8 tego zaświadczenia wskazano na konieczność specjalistycznych usług opiekuńczych w wymiarze 12 godzin tygodniowo, w tym po 6 godzin tygodniowo psycholog i pedagog. Zdaniem Kolegium z wywiadu środowiskowego wynika, że skarżąca oczekuje wyżej wymienionych usług w godzinach popołudniowych, tj. po godzinie 16.00 i świadczonych w jej domu. Syn skarżącej uczęszcza do Niepublicznego Zespołu Szkolno-Przedszkolnego A, gdzie korzysta z zajęć rewalidacyjnych, w tym zajęć z psychologiem 2 razy w tygodniu, łącznie jedną godzinę oraz terapii behawioralnej 30 minut raz w tygodniu. Podzieliło stanowisko organu I instancji, że skarżąca ma możliwość przezwyciężenia samodzielnie trudnej sytuacji, polegającej na chorobie syna, w ramach posiadanych zasobów. Świadczenie udzielane na podstawie art. 50 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej nie przysługuje wszystkim osobom, które wymagają specjalistycznych usług opiekuńczych, ponieważ pomoc społeczna oparta jest na zasadzie pomocniczości wyrażającej się w tym, iż środki społeczne powinny być uruchamiane tylko wówczas, gdy osoby i rodziny nie są w stanie przezwyciężyć trudnych sytuacji we własnym zakresie (por. art. 2 i następne ustawy o pomocy społecznej). Dochód rodziny skarżącej wynosi 7 274,09-zł. i znacząco przekracza kryterium dochodowe określone na kwotę 2 056,- zł. Tym samym zdaniem organu odwoławczego dysponuje zasobami finansowymi umożliwiającymi przezwyciężenie trudnej sytuacji w zakresie nieobjętym świadczeniami gwarantowanymi oraz zajęciami rewalidacyjnym, co więcej może zapewnić dziecku, niezbędne specjalistyczne usługi psychologa i pedagoga, bez potrzeby korzystania z pomocy społecznej, w ramach posiadanych własnych środków finansowych.