Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 13 września 2018 r., sygn. I SA/Rz 567/18

Ulgi podatkowe

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Grzegorz Panek Sędzia WSA Jarosław Szaro / spr./ Asesor WSA Jacek Boratyn Protokolant ref. Anna Kotowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2018 r. sprawy ze skargi J.M. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi J. M. jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] (dalej DIAS) z dnia [...] maja 2018 r. nr [...], wydana w sprawie umorzenia zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało oparte o następujące okoliczności faktyczne i prawne: Pismem z dnia 18.05.2016 r., uzupełnionym pismem z dnia 20.06.2016 r., J. M. zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...] (dalej NUS) o umorzenie zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 2.981.819,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę w ramach ulgi niestanowiącej pomocy publicznej.

W uzasadnieniu ww. wniosku wskazał, że zaległość podatkowa powstała w związku z przeprowadzoną przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w [...] (dalej DUKS) u J. M., jako wspólnika spółki jawnej A., kontrolą skarbową zakończoną wydaniem decyzji z dnia [...].12.2012 r. nr [...], która została uchylona decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w [...] (dalej DIS) z dnia [...].05.2013 r. nr [...]. W wyniku ponownego rozpoznania sprawy DUKS wydał decyzję z dnia [...].08.2013 r. nr [...], która została utrzymana w mocy decyzją DIS z dnia [...].01.2014 r. [...]. Na ww. decyzję wniesiona została skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie (dalej WSA), który uchylił decyzje organu I i II instancji. DIS wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej NSA), która to skarga została uwzględniona w całości wyrokiem z dnia 30.03.2016 r. sygn. akt II FSK 3014/14.